Metallica: "Master of Puppets"

17/11/2018

Κατηγορία: Old Time Rock

5922

Όταν οι Metallica, υπέγραψαν, το φθινόπωρο του 1984 στην Elektra Records, οι υπεύθυνοι της εταιρείας, ένιωσαν πως βρήκαν την κότα με τα χρυσά αυγά. Ήδη η μπάντα ήταν το πολυαγαπημένο τέκνο της τότε underground metal σκηνής στις ΗΠΑ, ωστόσο με το "Fade To Black" single, απ΄το δεύτερο album τους, έδειχναν και τάσεις για δημιουργία πιο mainstream υλικού.

 

Λογικά, η μπάντα θα μοσχοπουλούσε το υλικό της προς πάσα κατεύθυνση και θα έμεναν όλοι ευχαριστημένοι. Ήδη όμως , με το "Ride The Lightning", οι  Metallica είχαν βλέψεις για το κάτι παραπάνω. Τελειομανείς μουσικά και αεικίνητοι, θέλησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το βήμα στην καριέρα τους ώστε να επεκτείνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες παραπέρα. Κι έπιασαν αμέσως δουλειά: Ο Lars Ulrich, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα κρουστών, ώστε να βελτιωθεί ως drummer και το ίδιο έκανε και ο Kirk Hammett στις κιθάρες, υπό την καθοδήγηση του Joe Satriani.
Ταυτόχρονα, οι James Hetfield (φωνητικά, κιθάρες) και Ulrich, άρχισαν να περιεργάζονται τις συνθέσεις του διαδόχου του "Ride The Lightning" κι όταν τους βρήκαν οι Cliff Burton (μπάσο ) και Hammett , είχαν ήδη έτοιμες έξι από αυτές. Αναζήτησαν λοιπόν studio να ηχογραφήσουν τον νέο δίσκο, αλλά δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τον ήχο αυτών στις ΗΠΑ. Έτσι ο  Ulrich  έριξε την ιδέα να ηχογραφήσουν το δίσκο στην πατρίδα του, τη Δανία με την ησυχία τους και μακριά από την έκλυτη ζωή τους στην Αμερική.  Ώστε να αποδώσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Ο Flemming Rassmusen , συμμετείχε στην παραγωγή κι όταν το Μάρτη του 1986, στις 3 του μηνός κυκλοφόρησε το αποτέλεσμα, με τίτλο "Master Of Puppets", οι εταιρείες της μουσικής βιομηχανίας γνώριζαν πλέον πως ήταν αδύνατο πια να αγνοούν τις metal μπάντες εσαεί.
Οι ακουστικές κιθάρες που εκκινούν το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου Battery,  δεν προιδεάζουν για το θυμωμένο επακόλουθο. Ο Hetfield και ο Hammett, σοδομίζουν τις κιθάρες τους και η ενδιάμεση αρμονία τους , δεν καταλαγιάζει την τρικυμία από riffs και solos. Το ομώνυμο κομμάτι, μπαίνει στο πετσί των εξαρτημένων από τα ναρκωτικά και εκφράζει την αγωνία τους μέχρι το μοιραίο τέλος και το γέλιο του νικητή Θανάτου. Το "The Thing That Should Not Be" , συνεχίζει στην παράδοση των λυρικών θεμάτων του Lovecraft και απεικονίζει τον Cthulu με ατμοσφαιρικά τρομακτικό τρόπο, ώστε ο ακροατής να νιώθει ότι ακούει τους Black Sabbath στο μέλλον, καθώς το τέρας σέρνεται αργά προς τη θάλασσα. Το προσωπικό αγαπημένο "Welcome Home (Sanitarium)" θυμίζει με το μαρτυρικά αργό και βαρύ intro του, τα βάσανα κάθε ψυχασθενή όταν είναι έγκλειστος, συνήθως άδικα σε κάποιο κελλί, ενώ το "Disposable Heroes", στηλιτεύει τον μέσο στρατιώτη, ουρλιάζοντάς του στο αυτί τη ματαιότητα του ρόλου του , σύμφωνο με το θέμα του τίτλου το δίσκου.


Μια μαριονέττα, σε χέρια ανώτερων που μόλις αχρηστευτεί, πετάγεται στον κάλαθο των αχρήστων. Το τελευταίο αναλύει το θέμα όμοια διεξοδικά με το ομότιτλο κομμάτι ως προς τη μουσική απεικόνιση, μια και είναι τα μεγαλύτερα κομμάτια του δίσκου σε διάρκεια. Το "Leper Messiah", θυμίζει κάτι από το παρελθόν του Hetfield, και επιτίθεται στους τηλε-ευαγγελιστές και το πώς πλανούν τον κόσμο με τα ψεύδη τους και τις "προφητείες" τους, ομοίως πιστό στο θέμα του δίσκου. Συνθετικά, έχει σκιώδη υπογραφή από τον Dave Mustaine, αφού είχε γράψει ο τελευταίος ένα πρόδρομό του όταν ήταν στους Metallica, προτού αποχωρήσει . Το "Orion", το ορχηστρικό κομμάτι του album θυμίζει στον ακροατή την επιρροή του Burton στη μπάντα και της κλασικής του παιδείας. Επίσης, ο Hetfield κάνει κάτι σπάνιο στο κομμάτι αυτό. Σολάρει, έστω και απλά και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν το κάνει πιο συχνά. Απλά μεν, αλλά τίμια.
Τέλος το "Damage Inc." , που κλείνει το δίσκο και αποτελεί αντεστραμμένη σύνθεση του Bach, μυρίζει Deep Purple μια και ο Hammett, βάσει αυτών δούλεψε το τραγούδι.
Και είναι το μόνο τραγούδι που ο Hetfield  βρίζει φανερά στους στίχους, σήμα κατατεθέν του άλλοτε. Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα είχε συνοχή , σφιχτή ροή , στιχουργικά διέφερε από τα τότε metal πρότυπα, ήταν ατμοσφαιρικό και αρκετά περιπετειώδες στην ακρόαση του, ώστε να ηχεί φρέσκο ως και το σήμερα.
Οι Metallica δεν κυκλοφόρησαν κάποιο single στις ΗΠΑ (μόνο ένα στη Γαλλία), για να βοηθήσουν στην προώθηση του "Master Of Puppets". Μόνο του πήγε, το album. Έμεινε στο US Billboard 200 για 72 ( ! ) βδομάδες, εκκινώντας στο νούμερο 29, έγινε πολυπλατινένιο και είχε την τιμή να είναι ο πρώτος metal δίσκος που τιμήθηκε με την παρουσία του στην βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κονγκρέσου προς διαφύλαξη της αξίας του, το 2015.
Στην περιοδεία που ακολούθησε το 1986, οι Metallica  , συνασπίστηκαν με τον Ozzy Ozbourne  και έβαλαν φωτιά με την παρουσία τους στη σκηνή. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά, μια και οι Metallica είναι πλέον stars στο μουσικό στερέωμα ξεκινώντας από το "Master Of Puppets".
Ο θάνατος του Cliff Burton στο ευρωπαικό κομμάτι της περιοδείας τους, το 1986, θα ήταν πλήγμα για την μπάντα , αλλά ο ίδιος είχε συμβάλλει στην πορεία της αρκετά, ώστε να είναι μη αναστρέψιμη προς τα άνω. Όπως λέει όμως κι ο δίσκος επί του θέματος και κύκνειο άσμα του, ουδείς αναντικατάστατος σε αυτόν που κινεί τα νήματα, βλέπε μοίρα εδώ.

Kώστας Δάβαρης