Η 13η Σεπτεμβρίου του 1988 έκανε μια από τις θεμελιώδεις υποσχέσεις να υλοποιηθούν: είδαμε τους Maiden ζωντανά στη Νέα Φιλαδέλφεια, κάτι το οποίο  εμπέδωσε μέσα μας ποια η φυσιολογική ροή, η εξέλιξη των πραγμάτων. 
Επειδή οι βασικές μας μουσικές αξίες δεν μεταβλήθηκαν (δεν αρχίσαμε ν’ ακούμε Bros και Wet Wet Wet μπας και πιάσουμε γκόμενα), μετήλθαμε μιας ουσιώδους πολιτισμικής σταθεράς: είδαμε ζωντανά τη μουσική με την οποία επί 3-4 χρόνια μεγαλώναμε.
Ποιός θα μας έλεγε ότι η δεκαετία του ’90 που περίμενε στη γωνία, αυτή την σταθερά θα μας την ξεχείλωνε, θα την διέβαλε και θα τη ανέτρεπε. Είδαμε το grunge να μας μεταμορφώνει σε μουσικοκοινωνικούς μαθουσάλες στα 20.
Είδαμε τον Dickinson να αποχωρεί μετά από δύο μάλλον κουρασμένα άλμπουμ με πεπερασμένο ήχο, να κόβει τα μαλλιά του κοντά και ν’ αφήνει το γκρουπ - στυλοβάτη του μέταλ να εμφανίζεται με μπροστάρη ένα άφωνο, ατάλαντο γκαζοζέν (κάτι σαν η Μπαρσελόνα, μετά τον Χρίστο Στόϊτσκοφ να πήρε μεταγραφή για σέντερ φορ τον Αλέκο Τάτση).
Οι Maiden, για εκείνη, τη δική μας πρόωρα γηρασμένη από τα μουσικά γυρίσματα των καιρών γενιά, μεταξύ 1993 και 1999 δεν ήταν μόνο κλινικά νεκροί, αλλά κάτι ακόμη χειρώτερο: αυτοπομυθοποιημένοι όσο δεν πήγαινε άλλο.
Μήπως τελικά τους παραείχαμε ανεβάσει στα νεανικά μυαλά μας;
Την απάντηση –η οποία ήταν ένα ηχηρό «ΟΧΙ»- έμελλε να δώσει η κοινή για μας αλλά και για τις επερχόμενες γενιές μονάδα μέτρησης αξιών, ο χρόνος.



Καθώς η δεκετία του ’90 έγερνε προς το τέλος της το πράγμα δειλά - δειλά άρχισε να κάνει τον κύκλο του. Η «παλιά μουσική» άρχισε να επανακάμπτει και το κλασσικό μέταλ (μετά και τον αυτεξευτελισμό των Metallica με την υπόθεση Napster) ν’ ανασκουμπώνεται (καθ’ ότι πόσους Blind Guardian μπορεί ν’ αντέξει για πολύ τούτος ο δύσμοιρος κόσμος;).
Η ανακοίνωση της επανένωσης Dickinson και Smith με το mothership των Maiden, («για να οδηγήσουμε το heavy metal στη νέα χιλιετία», όπως δήλωσε ο Dickinson σε μια συνέντευξη που έμοιαζε να την περιμέναμε αιώνες ολόκληρους) μας έθεσε σε εγρήγορση.
Τελικά θα το ζήσουμε κι αυτό. Επανασύνδεση, επανεκκίνηση με τρεις κιθάρες (θα γίνει χαμός!), σύγκριση με το ένδοξο δισκογραφημένο παρελθόν και ιδίως με την αμείλικτη απαράγραπτη μνήμη μας, τη γεμάτη κατορθώματα. Όπως σύντομα έμελλε να αποδειχθεί, παντού στον κόσμο, κυριολεκτικά, το διακύβευμα ήταν ίδιο.
«Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τους Iron Maiden δε θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν την επίδραση που ασκήσαμε στις ζωές τόσων πολλών ανθρώπων. Οι Maiden αντιπροσωπεύουν μια προσωπική επιβεβαίωση αυταξίας για εκατομμύρια ανθρώπων μέσα στα χρόνια. Πέρα και πάνω από την ποπ μουσική, από την μόδα και την τετριμμένη και άχρηστη παρακμή των διασημοτήτων από τα reality, το να είσαι στους Maiden ήταν μια δουλειά δύσκολη, χειροπιαστή, ουσιαστική, πολύπλοκη, και ταυτόχρονα άγρια, ευερέθιστη, επιθετική».
Το 1999 οι μεταλλικές γενιές έχουν πλέον αλλάξει. 15άρηδες που παρήγγελναν πλέον μπλουζάκια από το επίσημο σάϊτ της μπάντας θέλουν να τους δουν για πρώτη φορά.
20άρηδες που τους ψιλοπρόλαβαν με τον γκαζοζέν κι είχαν δει τον Dickinson σόλο στο Λυκαβηττό νιώθουν ότι ήρθε πια κι η δική τους ώρα.
25άρηδες που ήταν πολύ μικροί την πρώτη φορά της Φιλαδέλφειας και πέρασαν την άνυδρη δεκαετία με μόνη μνήμη τη γεμάτη πάθος αλλά χωρίς Dickinson βραδιά τον Οκτώβριο του ’95 στο κλειστό του Περιστερίου, επιδιώκουν να δουν και ν΄ακούσουν τα κομμάτια με «τη σωστή σύνθεση». σωστά.
Τα δε γερόντια των 30 και πάνω συναισθανόμενα πλέον τα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει αναμένουν στις κουίντες για την ύστατη επιβεβαίωση ή διάψευση: τελικά οι ήρωες της εφηβείας γερνάνε;
Κάπου εκεί, το καλοκαίρι του ’99 ήρθε και η διπλή συλλογή με το βίντεο γκέϊμ (PC-CD ROM Game” (!), το “Ed Hunter”.
Το διπλό cd περιείχε, υποτίθεται, «τα 20 καλύτερα τραγούδια της ιστορίας τους, όπως τα επέλεξαν οι φανς μέσα από το επίσημο site», με bonus track μια τρομερή εκτέλεση του “Wrathchild” με φωνητικά από τον επανακάμψαντα Dickinson.
Το παιχνίδι το φόρτωνες στο pc και το έπαιζες διαλεγοντας από το playlist τί θ΄ακούγεται όσο παίζεις. Ένα μάλλον παιδικό shoot’em up, τίποτε πολύπλοκο, με πιο ενδιφέρον σημείο τα γραφικά στις διάφορες πίστες, ιδίως σ΄αυτή τη φουτουριστική του Blade Runner με τις λεπτομέρειες από το εξώφυλλο του “Somewhere In Time”.
Το τερμάτιζες εύκολα αν είχες χρόνο να χάσεις.
Εκείνο όμως που μας έκανε και πάλι εφηβάκια ήταν η επανεμφάνιση των Maiden στo γήπεδο του Περιστερίου, Παρασκευή 1 Οκτωβρίου ’99. Kατά το διαχρονικό δημοσιογραφικό κλισέ, υπήρξε «μέγα πάθος».
Εισαγωγή με “Transylvania”, φωτιές και καπνογόνα από τους μπροστά, “Aces High” σπηνταρισμένο, “Wrathchild”, “The Trooper”.
O απόλυτος χαμός και μια αίσθηση «σα να μην πέρασε μια μέρα», παρά τον όχι τόσο δυνατό ήχο. Όλες οι φυλές τρίβαμε τα μάτια μας, καθώς ακούσαμε για πρώτη φορά ζωντανά τα “Phantom Of The Opera”, “Killers” και “Powerslave” (συν τρία ασήμαντα κομμάτια από την περίοδο γκαζοζέν).
Οι Maiden έχουν πράγματι επιστρέψει, σφριγηλοί, γεμάτοι ενέργεια, χωρίς να δείχνουν ότι ζορίζονται. Όμως, για να δούμε, θα μπορέσουν να γράψουν κατι αντάξιο με την επική κληρονομιά τους;  
H απάντηση υπήρξε ηχηρή. Με πρόλογο το -όχι και συγκλονιστικό, αλλά αρκούντως δημαγωγικό- single “Wicker Man”, το “Brave New World”, κυκλοφόρησε τέλη Μαίου 2000. To ουσιωδέστερο ίσως στοιχείο του νέου υλικού είναι η παραγωγή, ηχοληψία και μιξη του Kevin Shirley.
Ο 40χρονος νοτιοαφρικανός με εμπλοκή στα nineties σε άλμπουμ, μεταξύ αλλων, των Black Crowes και των Journey αποδεικνύεται κρίσιμος: δίνει τον όγκο και τη φωτοσκίαση που χρειάζεται ένα άλμπουμ των Maiden κάτι το οποίο στην ουσία μετά το κάπως ακατέργστο “Seventh Son” του ’88 δεν υπάρχει.