Accept: "Blind Rage"

17/08/2014

Κατηγορία: Κριτικές

4137

Οι Accept, επιστρέφουν με την τρίτη -μετά Udo- δισκογραφική δουλειά τους με τον εκπληκτικό Mark Tornillo πίσω από το μικρόφωνο, να ουρλιάζει σαν λυσσασμένο σκυλί.

 

Πιστοί στο γνώριμο ύφος της old classic metal σχολής, συνεχίζουν  απτόητοι το είδος που υπηρετούν τόσα χρόνια στο νέο τους πόνημα που ακούει στο όνομα "Blind Rage".
Ο Tornillo, τους ανέστησε σε όλους τους μουσικούς τομείς και μετά από τόσες συναυλίες  και δίσκους, σίγουρα δεν υπάρχει κάποιος που εξακολουθεί να έχει αρνητικές σκέψεις για αυτόν, πέρα από τους βαμμένους νοσταλγικούς οπαδούς  τους, αλλά και εκεί ακόμα δεν βρίσκω τον λόγο, εφόσον γεμίζει τα παπούτσια άνετα και κατάφερε να κουβαλήσει το βαρύ φορτίο τους, διώχνοντας κάθε σκιά του προκατόχου του, πετώντας τη ταμπέλα πια του "αντικαταστάτη". Μέσα από το τρίτο τους άλμπουμ, πλέον, δεν έχει σημασία ποιος κρατά το μικρόφωνο.
Πιστοί όμως παραμένουν και στο ρητό που λέει "ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει", συνεχίζοντας τη συνεργασία τους με τον καταπληκτικό παραγωγό Andy Sneap. Το εξώφυλλο για αυτή τους κυκλοφορία επιμελήθηκε ο Dan Goldsworthly.
Ο Sneap ξέρει πολύ καλά τον ήχο τους και είναι ένας σημαντικός παράγοντας που εξακολουθούν να ακούγονται τόσο δυνατοί και ισχυροί μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Η κατανόηση του για τους Accept, πηγαίνει τόσο βαθιά, καταφέρνοντας να σου περάσει τη ψευδαίσθηση ότι ο δίσκος ανήκει σε κυκλοφορία του παρελθόντος από την κλασσική τους εποχή.
Πάμε να ρίξουμε και μια ματιά στα τραγούδια του άλμπουμ.
Το "Stamplede", ακολουθεί το παραδοσιακό πρότυπό τους, με αρκετές εναλλαγές μελωδιών και ταχύτητες, με τα δεύτερα φωνητικά να δηλώνουν το παρόν. Το "Dying Breed" διατηρεί την ίδια δύναμη, με τα γνωστά χορωδιακά μέρη να εμφανίζονται , καθιστώντας το σε υποψήφιο hit. Στη συνέχεια το "Dark Side Of My Heart", , βαδίζει πολύ κοντά στα χνάρια του "Balls To The Wall" και "Metal Heart" θυμίζοντας πολύ στο ξεκίνημά του το "Up To The Limit", δανείζοντας του στοιχεία από τον ίδιο τους τον εαυτό. Το "Fall Of The Empire"που το διαδέχεται, είναι πιο αργό και επικό, με ογκώδεις κιθάρες και τα κλασσικά χορωδιακά μέρη  να εμφανίζονται όπως τα έχουμε συνηθίσει. Ριφιές και κιθαριστικά θέματα χαρακτηρίζουν την αρχή του επόμενου κομματιού, "Trail Of Tears" στο ύφος του "Fast As A Shark",  με δυναμικά solos, κάνοντας το ακόμα πιο παραδοσιακό και περνώντας μου την αίσθηση ότι είναι συναυλιακό must.
Με χαλαρό και ακουστικό intro ξεκινά το "Wanna Be Free" που σου δίνει την αίσθηση πως πρόκειται για feeler, που ναι μεν ρίχνουν ταχύτητες, αλλά ξεχειλίζει από σόλο κάνοντάς το σφυρηλατημένη μπαλάντα. Το "200 Years" για εμένα, ενώ έχει πολύ ωραία γέφυρα και solo, χρειάστηκε να το ακούσω αρκετές φορές, για να καταλήξω ότι η βάση του δεν θα μπορούσε να χτιστεί αλλιώς για να χωρέσουν τα θέματά του και ότι τελικά μου αρέσει, αλλά λίγο λιγότερο από τα προηγούμενα. "Bloodbath Mastermind" το επόμενο τραγούδι. Είναι και αυτό κλασσικότροπο που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι παρόμοιο με το ομώνυμο από το "Blood Of The Nations" λόγο της βασικής του δομής και ερμηνείας. Με νεύμα και πάλι από το "Balls To The Wall" έρχεται το "From The Ashes We Rise", με τα γνωστά βαρύτονα φωνητικά που είναι σήμα κατατεθέν τους. Ακολουθεί το ‘’The Curse’’ που το θεωρώ πολύ αδύναμη στιγμή γιατί από τη μία είναι σε στυλ μπαλάντας αλλά πιστεύω πως φράσεις ‘’no more Μr. Nice guy’’ (Alice Cooper) είναι περιττές όπως και το σύνολό του, που εκτός από το solo του, το βρήκα πολύ κουραστικό και αχρείαστο. Το "Final Journey" κλείνει την κανονική έκδοση του ‘’Blind Rage’’ το οποίο είναι για εμένα και το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Ωραίες εναλλαγές μεταξύ σόλο και βασικού ρυθμού αλλά και πέρασμα από κλασσική μουσική, ταχύτητα και δυνατά τύμπανα.
Στην ιαπωνική έκδοση, υπάρχει ένα ακόμα τραγούδι σαν bonus, το "Throw To The Wolves", αλλά δεν δόθηκε για κριτική, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.
Συνοψίζοντας, το "Blind Rage" είναι ένας πολύ καλός δίσκος με όλα τα γνωστά στοιχεία των Accept. Κλασικό metal, παλιάς κοπής, μελωδικό, απότομο και με φωνητικά που λικνίζουν ως τη κόλαση. Οι κιθάρες του είναι αρμονικές, βαριές και ασήκωτες. Τα τύμπανα και αυτά δυνατά και οι γραμμές του μπάσου, όπως επίσης τις έχουμε συνηθίσει από τον Peter Baltes.
  Αυτό που με προβλημάτισε όμως, είναι ότι πολλές φορές οι μπάντες γίνονται κλισέ και η μουσική τους τείνει στο να επαναλαμβάνεται, πράγμα που δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις είναι αναπόφευκτο. Δυστυχώς αυτή τη λούμπα, δεν μπόρεσαν να την αποφύγουν, μιας και από την μία ακολούθησαν την γνωστή πετυχημένη συνταγή στο να είναι πιστοί στον ήχο τους και από την άλλη, χρησιμοποίησαν παλιές χιλιοπαιγμένες μελωδίες σαν βάση. Αυτό δεν είναι πάντα κακό, το να αντιγράφεις δηλαδή τον εαυτό σου και όχι άλλους, αρκεί να μην γίνεται τόσο εύκολα εμφανές. Θα σκεφτεί κανείς, μα έτσι τους μάθαμε, τι να πρωτοτυπήσουν; Ορθή σκέψη, αλλά η καινοτομία και η πρωτοτυπία χρειάζεται στο να εξελιχθείς περισσότερο και οι Accept, παραμένουν στάσιμοι, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι αρχίζουν να στερεύουν.
  Αν έκλειναν την καριέρα τους εδώ, θα έλεγα πως ήταν μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια και το άλμπουμ, συνίσταται για ακρόαση όπως και οι συναυλίες τους που ξέρει κανείς εκ των προτέρων ότι θα περάσει ζάχαρη. Όμως ανησυχώ για το αν θα μπορέσουν στο μέλλον να κάνουν αξιόλογες δουλειές αντάξιες της μουσικής τους κληρονομιάς.

Γιώργος Βαλιμίτης