Σάπιος από την κραιπάλη και αποξενωμένος από την προγραμματισμένη ρότα των Stanley και Simmons να μετατρέψουν το γκρουπ σε ένα αδυσώπητο χρηματοκοπείο δολλαρίων, ήταν κοινό μυστικό ότι αυτός και η κιθάρα του ήταν που έδιναν σ΄αυτό το τόσο οπτικά καθηλωτικό γκρουπ μεγάλο μέρος της ηχητικής του ταυτότητας.  
Αυτός σχεδίασε το logo με τους κεραυνούς. Αυτός έκανε την πιο επιτυχημένη σόλο καρριέρα από τους τέσσερις KISS, ξεκινώντας από το προσωπικό του άλμπουμ και το hit "New York Groove" του '78 και συνεχίζοντας με τα αδικημένα "Frehley's Comet" ('87), "Second Coming" ('88), "Trouble Walkin'" ('89).
Αυτός ήταν που χάθηκε πίσω από βουνά ουσιών και θάλασσες από αλκοόλ μέχρι να τον ξαναφέρουν πίσω για την επανένωση (και για κάτι φορτηγά από χαρτονομίσματα, το 1996). Αυτός ήταν που έχανε πτήσεις, περιφερόταν διαρκώς λιώμα και δεν μπορούσε να παίξει, αυτός που και πάλι εκδιώχθηκε ξανά. Αυτός ήταν που, μετά τη νιοστή αποτοξίνωση, κατόρθωσε να βγάλει το τόσο ταιριαστό "Anomaly", το 2009.
Αυτός είναι που τώρα επιστρέφει.
Με ένα άλμπουμ χωρίς ηλικία, με ακέραιες τις εμμονές του με το διάστημα (μ.α. "Space Invader"), στέρεα κομμάτια και ακμαίο τον ήχο που τον έκανε διάσημο. Αυτόν τον ράθυμο τόνο, τον ελαφρώς ξεκούρδιστο, με τα ετοιμόρροπα σόλο (απ΄αυτά που περιμένεις να ξεχυθούν και κάθε που τ΄ακούς εύχεσαι να είχες λίγο μεγαλύτερα ηχεία) και την φορτωμένη fuzz βαρύτητα στα ριφ (ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκε κιθάρες γραμμένες πάνω από κιθάρες, εφέ και παραμορφώσεις).  
 Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του «εδώ και χρόνια», τολμώ να πω ότι είναι μάλλον ο καλύτερος προσωπικός του δίσκος γενικά, μετά το ντεμπούτο του, όταν ακόμη ήταν προστατευμένος πίσω από το ασημένιο facepaint του σούπερ σταρ - κιθαρίστα των KISS.
Τέτοια αίσθηση σε καταλαμβάνει με το βρυχηθμό του εναρκτήριου "Space Invader", κατευθείαν λες ερχόμενο από το '78, με το πλατύ, επιβλητικό stοmp και τα φευγάτα φωνητικά του. Και αυτή είναι μόνο η αρχή. Ανοικονόμητα σόλο εναλλάσσονται με μπητλικά κουπλέ ("Gimme A Feelin'", "I Wanna Hold You", "What Every Girl Wants"), παλαιομεταλλικά μαμούθ σηκώνουν κεφάλι ("Change") και μας καλούν να εφεύρουμε τον εαυτό μας ξανά ("pick yourself up and change"), κρυμμένη έμπνευση αναδύεται από ανορθόδοξες αύρες ("Immortal Pleasures"), ενώ κουβάδες ηλεκτροφόρων παραισθησιογόνων μας περιλούζουν ('Inside The Vortex", "Toys") θυμίζοντας πόσο πολύτιμα ήταν τα κιθαριστικά αποτυπώματα από τρελλάρες όπως ο Ace ακόμη και για το space rock.
Οι απόηχοι από Who ("Reckless"), από Blind Faith (το "Past The Milky Way" είναι σαν διασκευή του "Can't Find My Way Home") και από κιθαριστική ψυχεδέλεια (το "Starship" που κλείνει το δίσκο) δένουν με τις αυτοβιογραφικές αναφορές των στίχων και σκιαγραφούν τον Ace έτσι όπως τον γνωρίζουμε: Ένα παιδί των '60s, συνειδητά αδιάφορο για το τί του έχει συμβεί. Ένα αδιόρθωτο μέλος εφηβικής συμμορίας (κάτι που ήταν ούτως ή άλλως μέχρι τα 16 του), που πάλι γλύτωσε από μαχαιροκαβγά και με το "The Joker", τη διασκευή στο κλασσικό του Steve Miller, το γιορτάζει.
Ένας 63χρονος με ξοδεμένο ταλέντο που μπήκε επιτέλους στο Rock N' Roll Hall Of Fame. Ένας ομφαλοσκόπος σταρ, αγνώμων που επιβίωσε. Ένας υποτιμημένος, αυτοδίδακτος, κιθαρίστας σε σπάνια έκλαμψη έμπνευσης. Κάτι απ΄όλα αυτά μαζί, αλλά με την ένταση στο 11.
Τα μισά κομμάτια αυτού του Ace αν είχαν οι KISS στα άλμπουμ -τουλάχιστον- της τρίτης περιόδου τους (1996 - 2011) θα ήταν και σήμερα θρυλικοί.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου