Με ασφάλεια μακριά απ΄τις μπλουζ ροκ ρίζες, με μελωδικό / συμφωνικό άλλοθι ποιότητας και με σίγουρο, πεινασμένο κοινό. Εκείνη την εποχή η φθίνουσα δισκογραφία από Maiden, Priest, Sabbath, Accept έπαιξε το ρόλο της για να ενισχύσει αυτή την τάση.
Όλη τη δεκαετία του '90 έως και τις μέρες μας η διπλή μπότα, τα γρήγορα ριφ και τα καστράτα φωνητικά (κατά κανόνα με λόγια για τα υπαρξιακά της Μέσης Γης) σφετερίστηκαν τον όρο metal. Το "power" και διάφορα απίθανα παρακλάδια πολλαπλασιάστηκαν. Με την εναλλακτική χλαπάτσα απέναντι, πάλι καλά. Οι μάζες χόρτασαν, η αδικημένη γενιά των τηνέϊτζερ των '90s βρήκε κάτι μεταλλικό με αναφορά στο ένδοξο παρελθόν για ν΄ασχοληθεί και σε κάθε περίπτωση βγήκαν και κάποια καλά δισκάκια, αναμφισβήτητα. Σταδιακά, οι τεχνικές ηχογράφησης άρχισαν να υπερκαλύπτουν την ξηρασία σε ιδέες. Κάθε συγκρότημα, μικρού, μεγάλου ή μεσαίου βεληνεκούς ακουγόταν σαν αυτό που κάποτε προσδοκούσαμε.
Ογκώδες, καθαρό, σαν «μεγάλη παραγωγή». Όμως, ο φορμαλισμός και η αντιγραφή του προτύπου των Helloween κατέληξε κουραστικός. Όπως και η αδιαφορία στο «αρτ» μέρος της όλης υπόθεσης. Ανομοιομορφία ή και αφόρητη ομοιομορφία στο image των γκρουπ (αυτή η στρατιωτική μπότα και η καραφλοξυρισμένη τσαντίλα με το μούσι έχει γίνει το πιο προβλέψιμο outfit), απουσία οποιασδήποτε γενικής ιδέας πίσω απ΄τη θεματολογία τους και βιομηχανική «ευκολία» με την οποία τα γκρουπ αυτά δισκογραφούν, συμμετέχουν σε φεστιβάλ και περιοδεύουν ανά την Ευρώπη, συνθέτουν ένα σκηνικό μάλλον πεζό. Και ελαφρώς μίζερο, αν σκεφθεί κανείς τί ροκ υπόβαθρο μπορεί να έχουν οι ορδές που συγκεντρώνουν.    
Οι Jaded Heart είναι απ΄αυτά τα γκρουπ. Παρ΄ότι έχουν πάνω από είκοσι χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και έχει περάσει απ΄τις τάξεις τους μια από τις μεγαλύτερες γερμανικές φωνές, ο Michael Bormann, τα κλισέ που σερβίρουν είναι μαζεμένα και ορατά από χιλιόμετρα.
Τίτλος άλμπουμ "Fight The System", με εξώφυλλο κάτι σαν σήμα της αμερικάνικης αεροπορίας, από γερμανικό συγκρότημα, μοιάζει με ανέκδοτο. Αν δει κανείς το βίντεο του "Schizophrenic", καταλαβαίνει ότι το κακό γούστο στο Ευρωπαϊκό (μην πώ γερμανικό και με μαρκάρει η τρόϊκα) metal έχει γίνει πλέον απενοχοποιημένη mainstream άποψη.
Δυστυχώς. Ακούγονται καλά 2-3 κομμάτια ("Control", "In The Shadows"), η απόδοση είναι αναμενόμενα τευτονική, με αρμονίες, Acceptοειδή ριφ και δεύτερα φωνητικά όπου χωρούν. Αλλά πόσες ιστορίες αίματος, βίας και πεσιμισμού χρειαζόμαστε, ειδικά ειπωμένες από τύπους που ανθρωπολογικά παραπέμπουν σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε όλοι ως «κάγκουρες»;
Η μουσική αυτή πρέπει να μπορεί όχι μόνο να καταναλωθεί, αλλά και να σε πείσει, από τους ίδιους τους μουσικούς και την προσωπικότητά τους. Με το συμπάθιο, αλλά, not my cup of tea...
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου