STEVIE NICKS: "24 Karat Gold: Songs from the Vault"

30/10/2014

Κατηγορία: Κριτικές

4548

Μακάρι και άλλα ιερά ροκ εικονίσματα να είχαν το σθένος να σκαλίζουν τη σοφίτα τους και να κυκλοφορούν τέτοιους θησαυρούς. Ανεξάρτητα από το αν, όπως λέγεται, κινητήρια δύναμη πίσω απ΄την κυκλοφορία ήταν η ανασφάλεια της Nicks .

 

Aνασφάλεια που πηγάζει από την αθρόα διαρροή των κομματιών αυτών σε μορφή πειρατικών demo μέσω διαδικτύου (η ίδια παραμένει μια από τις διάσημες τεχνοφοβικές καλλιτέχνιδες, που αρνείται να χρησιμοποιήσει κινητό και επικοινωνεί με τους φανς της με χειρόγραφα που ανεβάζει στην ιστοσελίδα της), αυτή η συλλογή με τα μέχρι σήμερα ακυκλοφόρητα κομμάτια που για διάφορους λόγους δεν βρήκαν θέση στα άλμπουμ των Fleetwood Μac και στα προσωπικά της είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια.

Παρ΄ότι τα κομμάτια προέρχονται διάσπαρτα από μια χρονική περίοδο 20 χρόνων (από τα πρώτα της κομμάτια το '69 μέχρι και τις αρχές των '90s), η για πρώτη φορά φροντισμένη εκτέλεσή τους από μια επίλεκτη ομάδα μουσικών (μόνο οι Waddy Wachtel, Dave Stewart, ναι των Eurythmics κιθάρες, Lenny Castro κρουστά, φτάνουν), τους δίνει ενότητα στο ύφος και ηχητική πιστότητα, σα να πρόκειται για εντελώς καινούρια κυκλοφορία.
Εντυπωσιάζει το πώς διάολο τουλάχιστον τα μισά από αυτά τα κομμάτια «κόπηκαν» από τα άλμπουμ των Mac και τα προσωπικά της και δεν κυκλοφόρησαν επί δεκαετίες. Με την υποσημείωση, βέβαια, ότι κάθε συνθέτης που φέρει και το βάρος της ερμηνείας των έργων του, δικαιούται να είναι όσο εκλεκτικός θέλει, ακόμη κι αν στερεί απ΄το κοινό του ακόμη και συναρπαστικές δημιουργίες.

Εδώ, η ευφορική έκπληξη έρχεται από τα πρώτα ακούσματα και έχει να κάνει με το πόσο ζεστή, άμεση και εμπνευσμένη ακούγεται η ίδια η Nicks, επισκεπτόμενη, για πρώτη φορά επίσημα, τα κομμάτια αυτά. Ακόμη και όταν φαίνεται ότι το νεανικό σφρίγος της φωνής της δεν είναι παρά ένας απόηχος, η ερμηνεία της εκλύει μια ειλικρίνεια, στραπατσαρισμένη από χρόνια λαθών, παθών, υπερβάσεων και καταχρήσεων.
"I'm tired of knocking on doors when there's nobody there", λέει στο "Lady", ένα χαμένο διαμάντι, τραγουδισμένο πλέον στην κατάλληλη ηλικία για να το υποστηρίξει. Σε κομμάτια όπως τα "If you Were My Love", "All The Beautiful Worlds" και "She Loves Him Still" (αναπόφευκτα παραπέμπει στη σχέση της ζωής της, τον Lindsay Buckingham) ακούει κανείς την αειθαλή νεράϊδα των 66 Μαίων να αφήνει μια ολόκληρη ζωή τσακισμένων σχέσεων, συναισθηματικής αστάθειας και καλλιτεχνικού rollercoaster να μιλήσει πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά.
Στα "Starshine", "The Dealer" (πρώτο  single, η πιο άμεση επίδραση όλων όσων σημαίνει αυτή η συλλογή), "24 Karat Gold", "Hard Advice" και "Mabel Normand" (άλλη μια εύγλωττη αυτοβιογραφική αναλογία, για την πρωταγωνίστρια του βωβού κινηματογράφου που έφυγε στα 37 από φυματίωση, μετά από χρόνια κατάχρηση κοκαίνης), ο ήχος της μπάντας σε συνδυασμό με αυτή την φθαρμένη ιέρεια στα φωνητικά, καθηλώνουν.
Vintage αίσθηση ήχου από τα τέλη των '70s, χωρίς ούτε μια στιγμή να παραπέμπει σε κόπια ή out-take κάποιου γνωστού hit από την τεράστια δισκογραφία της Nicks ή των Mac.
Δεν υπάρχουν εδώ εκπτώσεις με εμπορικά κριτήρια.
Το editing είναι γαλαντόμο, οι ενορχηστρώσεις ευάερες, εξυπηρετούν το όραμα της Nicks χωρίς παρακαμπτήριες και πειραματισμούς. Και η ποικιλία, κι αυτή παρούσα. Ανάμεσα στη συναρπαστική γραφή της ίδιας, υπάρχουν το καμπαρέ "Cathouse Blues", η country διασκευή "Blue Water" και η εκδοχή της στο "Carousel" της Vanessa Carlton, το αγαπημένο κομμάτι της μητέρας της στις τελευταίες της μέρες.

Για τους φανς της ιστορίας και του ήχου των Fleetwood Mac το άλμπουμ είναι ένα όνειρο που ζωντανεύει, ένα δώρο που δεν έχει σχέση με τα συνηθισμένα -κολακευτικά για τους όψιμους θιασώτες- replay ένδοξων στιγμών.
Για τις δε ορδές των ηλικιακά καλοψημένων θηλυκών φανς της Nicks, η συλλογή αυτή είναι ένα αυτοβιογραφικό περιβόλι φουλ στο συναίσθημα, που όμως δεν ξεπέφτει στιγμή στη ρομαντική μελούρα.
Ούτως ή άλλως, η Stevie Nicks δεν ήταν ποτέ βολική για εφήμερες ταυτίσεις, καθώς όριζε τάσεις που ήταν σχεδόν αδύνατο να κοπιαριστούν από τα γυναικεία πρότυπα του συρμού. Γι΄αυτό και παραμένει μεγάλη.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου