// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

SOTO: "Into The Vertigo"

08/02/2015

Κατηγορία: Κριτικές

3582

Λίγο πριν πενηνταρίσει, ο Αμερικανο-πορτορικάνος με την φωνή των άπειρων μελωδικών ροκ δίσκων (προσωπικών και guest), κάνει ένα κάπως απρόσμενο βήμα προς τη σκοτεινή πλευρά.

H A.O.R. ζέση της φωνής που έχει τρυπώσει με τόσα κομμάτια στο μνημονικό μας δίνει αυτή τη φορά τη θέση της σε οργισμένες, επιθετικές, ερμηνείες.

Η μουσική είναι «κανονικό» μέταλ, οδηγούμενο από τις βαρύτονες, ψηφιακά συμπιεσμένες κιθάρες που φτιάχνονται σε οποιοδήποτε επαρκώς εξοπλισμένο στούντιο τα τελευταία περίπου 15 χρόνια. Επιδιώκοντας μάλιστα να οριοθετήσει το δίσκο αυτό σχήμα από τις προηγούμενες μελωδικές δουλειές του, χρησιμοποιεί ως logo επώνυμό του για να δηλώσει εξαρχής ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καινούριο μουσικό ον και όχι με τον επόμενο προσωπικό του δίσκο.
Η μπάντα που ακούγεται εδώ είναι κατά βάση η τελευταία εκδοχή του προσωπικού του σχήματος. Jorge Salan (lead κιθάρα), BJ (πλήκτρα, κιθάρα), David Z (μπάσο) και Edu Cominato (τύμπανα).
«Τα παιδιά έρχονται από διαφορετικά μέρη του κόσμου, από τις Η.Π.Α., την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική, και φέρνουν ο καθένας τις δικές του επιρροές. Είναι μια ωραία μίξη που μας κρατάει αιχμηρούς», λέει ο Soto.
Η παραγωγή ανήκει στον ίδιο και η ηχογράφηση στον από ετών συνεργάτη του John Ellis. Μια σειρά από γνωστά ονόματα συμμετέχουν, συνθέτοντας τα κομμάτια μαζί με τον Soto είτε και παίζοντας σαν guest: Gus G (Firewind, Ozzy), Jason Bieler (Saigon Kick), Mike Orlando (Adrenaline Mob) και Joel Hoekstra (Night Ranger/TSO), Casey Grillo (Kamelot), Connor Engstrom, Tony Dickinson, Leo Mancini, Hugo Mariutti και Gary Schutt.
Παρ΄όλα αυτά, οι περισσότερες συνθέσεις ακούγονται τετριμμένες, όσο κι αν ο Soto καταφέρνει να τις διαφοροποιεί με τις απογειώσεις του σε ρεφραίν και κουπλέ, απ΄αυτές που μπορεί να αποδώσει ακόμη και στον ύπνο του.
Το "Wrath" του Gus G ξεχωρίζει γιατί έχει ακριβώς αυτή την σφιχτή δομή με το ριφ-πολυβόλο και το υπερτονισμένο σόλο που καταναλώνεται μετά βουλιμίας από το μέταλ κοινό.
Το "When I' m Older" τα πλήκτρα κάνουν χώρο ανάμεσα στις μπουκωμένες κιθάρες, για την βαθύτερη φωνητική ερμηνεία του άλμπουμ. Όμως, ας πούμε, τα "The Fall", "Trance", "Jealousy", "Karma's Kiss" είναι θυμωμένο μετα-nineties grunge-ίζον metal της σειράς (με τη φωνή να τα κάνει σε σημεία πιο πιστευτά) και το groove τους να παραπέμπει σε ο,τιδήποτε άσημο έχει κυκλοφορήσει μεταξύ Marylin Manson και Alice In Chains. Ακόμη και το μεγαλεπήβολο 9λεπτο "End Of Days" με την παιδική χορωδία και το δυσοίωνο μήνυμα στους στίχους είναι μια απόπειρα ελάχιστα επιτυχημένη για να δικαιώσει το μέταλ εγχείρημα.
Ο ίδιος ο τραγουδιστής λέει : «Τα τελευταία 5 χρόνια πέρασα πολύ έντονες καταστάσεις που μου δημιούργησαν μεγάλη απόγνωση και θυμό. Νιώθω εξοργισμένος με διάφορα πράγματα και οι Soto είναι η διέξοδός μου να αφήσω ελεύθερα αυτά τα συναισθήματά μου. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν αρκετοί, νέοι και μεγαλύτεροι, που νιώθουν το ίδιο, οπότε αυτό το άλμπουμ τους αφορά. Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, απλώς φτιάχνουμε μια δίοδο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, αυτή τη στιγμή. Δεν βρίσκομαι σε φάση "άσε με ν΄αγγίξω τα ολόχρυσα μαλλιά σου" αυτή την περίοδο».
Αν δεν υπήρχε αυτή η εξήγηση στις πρόσφατες συνεντεύξεις του, δεν θα ήταν αντιληπτό τί είδους πρόκληση θα μπορούσε να αποτελεί για κάποιον σαν τον Soto να βάλει το όνομά του πάνω σ' ένα επιθετικό metal αλμπουμ.
Δεν είχε κανείς αμφιβολία για το αν μπορεί να κάνει και κάτι σαν αυτό. Από την άλλη, αν η μεταλλική αυτή παρέκβαση άφηνε αξιομνημόνευτα κομμάτια δεν θα χρειάζονταν πολλές εξηγήσεις.
Προς το παρόν ας περιμένουμε να «ξεθυμώσει».

Παναγιώτης Παπαϊωάννου