Ιδρύθηκαν το 2004 από τον τραγουδιστή / κιθαρίστα Tom “Voltage” Krämer και τον μπασίστα Luciano “Louis” Vanini και αρχικά ήταν τρίο και ονομάζονταν “Hi Octane Rockers”.
Το 2009, ο Tim Vader, ο δεύτερος εντάχθηκε στην μπάντα. Το 2014, ο Ulas αντικατέστησε τον ντράμερ Smokey, που ,ήταν με τη μπάντα από το 2013, έχοντας αντικαταστήσει τον Micha (αρχικό ντράμερ). Σε έναν μακρύ και δύσκολο δρόμο, οι NitroVolt έγιναν μία από τις πιο δυνατές και πιο γρήγορες μπάντες στην Ευρώπη, παίζοντας ένα μοναδικό συνδυασμό ταχύτητας ροκ και πανκ.
Περιόδευσαν ασταμάτητα και κατά τον χρόνο επισημαίνονται από τα μέσα ενημέρωσης ως μια διασταύρωση μεταξύ Motörhead και Zeke (αμερικανική hardcore punk μπάντα από το Σιάτλ) - και σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή σκηνική τους παρουσία, γρήγορα εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά και κέρδισαν φανατικούς οπαδούς και ακόλουθους.
 
Το 2011 οι NitroVolt κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Rock “N” Roll Commando”, αλλά δυστυχώς η δισκογραφική τους έκανε κοιλιά. Παρόλα αυτά όμως, το άλμπουμ συγκέντρωσε διθυραμβικές κριτικές. Η σκληρή δουλειά και η επιμονή τους τελικά απέδωσε καρπούς, και τα τέλη του 2012 οι NitroVolt υπέγραψαν μια νέα συμφωνία με την Mausoleum Records για τον δεύτερο τους δίσκο “Panzer” που κυκλοφόρησε το 2013. Επαινούνται τόσο από το εξειδικευμένα μέσα ενημέρωσης και τους οπαδούς και έτσι ξεκίνησαν ένα νέο γύρο με περιοδείες, αποκτώντας ακόμα περισσότερους φίλους.
 Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και στο νέο τους λεύκωμα που όπως προανέφερα, ακούει στο όνομα “Dirty Wings”.
Άμεστο, μεστό, με ταχύτητα και 13 κομμάτια διάρκειας τριάντα δύο λεπτών σου τινάζουν τα μυαλά στον αέρα. Το πάντρεμα ήχων όπως το punk, hard rock, rock ‘n’ roll, southern metal, psychobilly ταιριάζουν απόλυτα και οι ομοιότητές τους μεταξύ Motörhead, Misfits και Nashville Pussy είναι κάτι παραπάνω από εύστοχες. Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι μολονότι τα σημάδια, οι κλίμακες και τα πατήματα είναι σχεδόν ίδια δεν αντιγράφουν ούτε μιμούνται ή τουλάχιστον δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο.
 
  Τα κομμάτια είναι δύσκολο στο να διαλέξεις κάποια μεμονωμένα καθώς ακούγονται σαν μια θεματική ενότητα και τον δίσκο τον ακούς σαν ενιαίο τμήμα. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να ήταν κακό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί υπέρ τους και το ακόμα καλύτερο είναι ότι δεν κουράζεται ο ακροατής. Κάθε άλλο δηλαδή, που ωθείται στο να πατήσει το play ξανά και ξανά. Ναι εντάξει, γίνεται να τα ακούσεις  ξεχωριστά, αλλά χάνεται η ουσία και η διασκέδαση έτσι, γιατί είναι μικρής διάρκειας τραγούδια και πρέπει να ακούγονται με αυτόν τον τρόπο.
Αν πάλι θέλετε να το χωρίσετε, σπάστε το σε δύο τμήματα όπως ακριβώς δηλαδή θα ήταν σε ένα βινύλιο.
Νομίζω ότι επιβάλλεται για κάθε οπαδό τον παραπάνω σχημάτων και προτείνεται ανεπιφύλακτα!
 
Γιώργος Βαλιμίτης