// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Κριτικές

Jeff Beck: "Loud Hailer"

22/07/2016

Κατηγορία: Κριτικές

3678

Tαυτόχρονα σχεδόν με τον Eric Clapton καταγράφηκε ως το πρόσωπο της βρετανικής εισβολής που έγινε διάσημος χάρις τη δύναμη της εξάχορδης και μόνον (χωρίς δηλαδή να τραγουδάει).

Διατρέχει τον 72ο χρόνο της ζωής του (σύμφωνα με τους γιατρούς «έχει το αναπνευστικό σύστημα 23χρονου», διαλύοντας το ένα τεστ κοπώσεως μετά το άλλο) και δεν επαναπαύεται. Το πρώτο του άλμπουμ εδώ και έξι χρόνια τον φέρνει και πάλι στο προσκήνιο.

Για το ότι προτιμά τη συνύπαρξη της κιθάρας του με λίγο – πολύ άγνωστες- γυναικείες φωνές μας είχε προειδοποιήσει με το το “Emotion & Commotion” του 2010, όταν ανέθεσε τα φωνητικά στην ηθοποιό Ronnie Ancona και κάποιια Nancy Sorrel, με άνισα, είναι η αλήθεια αποτελέσματα. Φαίνεται ο Jeff δεν «ακούει» πια τα πειράματά του να επενδύονται με ανδρικές φωνές, ή ίσως θεωρεί ότι οι θηλυκές τα κάνουν άνοιγμα προς άλλα ακροατήρια, πιο σύγχρονα, τα οποία έχει κερδίσει το δικαίωμα να θέλει να φτάσει.
Εν προκειμένω, κάπως έτσι πάει και το καινούριο του άλμπουμ. 9 από τα 11 κομμάτια του έχουν φωνητικά, κάτι σπάνιο για τον Beck. Τα έχει αναλάβει η 30χρονη Rosie Bones, με μικρή πορεία στην electronica (την γνώρισε από τον ντράμερ των Queen Roger Taylor, ενώ ο πατέρας της, Bill Odie, λίγο μεγαλύτερος του Beck, είναι μια πολυσχιδής καλλιτεχνική και μηντιακή περσόνα στην Αγγλία).
Μαζί με την τραγουδίστρια ο Beck έχει δανειστεί τις δυνάμεις και των μουσικών που συνήθως τον συνοδεύουν, κυρίως της κιθαρίστριάς της Carmen Vandenberg, την οποία εμπιστεύθηκε τόσο, ώστε να συνυπογράφει μαζί της την παραγωγή.
Οι κακεντρεχείς που θα θεωρήσουν τη δουλειά αυτή του Beck μια περίπτωση βαμπιρισμού με πρώτη ύλη τις ιδέες των νεώτερων μουσικών, καλά θα κάνουν να θυμηθούν ότι ο ίδιος έχει κάνει βουτιά στην ηλεκτρονική εποχή από την περίοδο 1999 - 2003 με τρία άλμπουμ (“Who Else?”, “You Had It Coming”, Jeff”).
Μετά το κάπως ρετρό προηγούμενο, αυτό το άλμπουμ επιχειρεί να είναι ηχητικά σύγχρονο και ποικιλόχρωμο, χωρίς να σταματά να προσπαθεί να βάλει τα τραγούδια σε συμβατικές δομές.
Παντού τα πυροτεχνικά της κιθάρας τραβούν την προσοχή, εξάλλου αυτό κάνει ο Beck για πάνω από μισό αιώνα τώρα, είτε παίζει jazz rock, είτε r&b, είτε συνοδεύει τον Rod Stewart, την Tina Turner ή τον Mick Jagger.
Το “The Revolution Will Be Televised” είναι ένα αργό, βαρύτονο μπητ με απαγγελία από την Bones, με τον τίτλο αντεστραμμένο απ΄ το κλασσικό κομμάτι του μεγάλου Gil Scot Heron. Στο “Live In The Dark”, οι χεντριξογενείς φράσεις που ξεδιπλώνει αφειδώς έχουν από κάτω τους ένα εξώφθαλμα τριζάτο drum machine. Αν τό’χε κυκλοφορήσει κανείς νεοεμφανιζόμενος κιθαρίστας θα μιλούσαμε για άριστο μαθητή του Beck, τόσο φρέσκος ακούγεται.
Δε λείπουν ηλεκτρονικά μπητ πάνω στa οποίa ο κιθαρίστας σχολιάζει (“Pull It”) αλλά και σύντομα ambient σχήματα (“Edna”).
Το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ είναι το “Scared For The Children”. O Beck ακούγεται λεπτομερής και υπαινικτικός στη εύθραυστη μελωδία του και αρκούντως μεγαλεπίβολος στα σόλο, ενώ η Bones ερμηνεύει ως μια cockney Cyndi Lauper που κάποτε έμαθε ν΄ακούει Clash από τη μεγάλη της ξαδέρφη. Κάπως έτσι ακούγεται η Bones και στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ (με χαρακτηριστικό το κλείσιμο του “Shrine”).
Στο “Thugs Club” όπου ο στίχος επιτίθεται πάνω σ΄ ένα τραχύ φανκ ροκ ενάντια στα κάθε λογής ανάλγητα κουστούμια με τις πλατινένιες πιστωτικές κάρτες, η φωνή αγριεύει αναμενόμενα.
Στο “O.I.L. (Can’t Get Enough Of That Sticky Stuff)”, ένα εντελώς σημερινό hip-funk, η τραγουδίστρια προσπαθεί ν’ ακουστεί σαν την Pink. Στο “The Ballad Of The Jersey Wives” (με στίχο για τις χήρες των θυμάτων της 11^ης Σεπτεμβρίου), η Bones ακούγεται εντός ρόλου διηγηματική και ο Beck ευπρόσδεκτα δομημένος.
Το “Shame” είναι ένα μοντέρνο blues με ήχους περίσκεψης και αναπόλησης να βγαίνουν από τις κιθάρες. Αδύνατον να μην παρατηρήσει κανείς ότι ο άνθρωπος κάνει την κιθάρα να μιλάει σε τέτοιο σημείο ώστε μερικές φορές φωνητικά όπως αυτά της Bones μοιάζουν συμβατικά.
Στην επερχόμενη αυτοβιογραφία του, τον πρόλογο κάνει ο John McLaughlin, ο οποίος τον αναφέρει ως «τον αγαπημένο το υκιθαρίστα όλων των εποχών». Ένας πραγματικός επιστήμονας του κιθαριστικού ήχου, που προσπαθεί -και ενίοτε τα καταφέρνει- να είναι μέσα στην εποχή του, ως (σε ελέυθερη μετάφραση) «τελάλης» (loud hailer).
Δεν υπάρχουν και πολλοί 72χρονοι “guitar gods” που να νιώθουν ικανοί να το δοκιμάσουν.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου