Αυτήν την καθαρότητα και το φως που εκπέμπουν όλες οι συνθέσεις του νέου  δίσκου των Marillion, σε οδηγούν σε ένα πανέμορφο ταξίδι στο άπειρο με την  φωνή του Steve Rothery άλλοτε να σε ταξιδεύει, άλλοτε να σε γαληνεύει και άλλοτε να σε καθηλώνει με τις σαγηνευτικές και θλιμμένες ερμηνείες του.
Οι Marillion και αυτή την φορά μαζί με τις άριστες συνθέσεις τους, ασχολήθηκαν  με το αληθινό μήνυμα που οφείλει να δίνει μία μπάντα που σέβεται το κοινό της. Ο υποτιθέμενος σοκαριστικός τίτλος του δίσκου μαζί με το στιχουργικό του κομμάτι δίνει το στίγμα της σημερινής απάνθρωπης και παρακμιακής λογικής της κοινωνίας διότι δυστυχώς  ο κόσμος  όλο και περισσότερο λειτουργεί σε μία φιλοσοφία "ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.
Το ταξίδι ξεκινά με το θαυμάσιο “El Dorado” που χωρίζεται σε πέντε μέρη και συγχωρέσετε με για αυτό που γράφω αλλά ίσως είναι από τα καλύτερα 16.44 λεπτά της μπάντας στα 18 άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα και ειδικά προς το τέλος το κομμάτι απογειώνεται χάριν στο μοναδικό και ανεξάντλητο  ενορχηστρωτικό οίστρο των συνθετών του.
Το “Living In FEAR”  που ακολουθεί αναφέρεται στην ειρήνη και στους αφοπλισμούς ενώ οι ήρεμες και μελωδικές γραμμές κυριαρχούν και τα πλήκτρα του Mark Kelly μαζί με την κιθαριστική ιδιοφυία του Steve Rothery δημιουργούν ένα μικρό prog-rock παράδεισο.
Το συγκλονιστικό ταξίδι συνεχίζεται με το “The Leavers”, το οποίο κι αυτό χωρίζεται σε πέντε μέρη και συναγωνίζεται το “El Dorado” σε έμπνευση. Όλη η σύνθεση κινείται γύρω από την συναρπαστική ερμηνεία του Steve Hogarth με τα μουσικά ηχοχρώματα να περιπλέκονται με το τελικό αποτέλεσμα να είναι γλυκό, ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό.
To “White Paper” ξεκινά σαν μία βαριά και θλιμμένη σύνθεση του γκρουπ όπου στην πορεία μεταμορφώνεται σε ένα εξαίρετο μουσικό αφήγημα.
To album κλείνει με το ανατριχιαστικό “The New Kings” το οποίο είναι γεμάτο λυρισμό, βελούδινες μελωδικές γραμμές, μικρά κιθαριστικά κρεσέντα και συνάμα έχει μία πολύ προσωπική και ποιητική διάθεση  δίνοντας παράλληλα και ένα δυνατό στιχουργικό το μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις για την ιλαρότητα που βιώνουμε.
Τέλος νομίζω ότι οι Marillion με το F.E.A.R. (F@ck Everyone And Run) επιβεβαίωσαν ότι τα μουσικά σύνορα για ετούτη την μπάντα έχουν καταργηθεί προ πολλού και με βάση το prog-rock που υπηρετούν μπορούν να ανοίγουν τα φτερά τους και να χάνονται όσο πιο μακριά μπορούν. Σίγουρα μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς
 
Φώτης Μελέτης