Όπως μας έχει συνηθίσει, κάθε χρόνο κυκλοφορεί και από κάτι είτε αυτό αφορά το δικό μας είδος είτε αυτό απαντάται στα της κλασσικής μουσικής είτε αφορά κάποια live είτε ep  ή το οτιδήποτε τέλος πάντων. Υπερδραστήρια όπως πάντα,, ήρθε και η ώρα να μας απασχολήσει με τη νέα της στουντιακή δουλειά, στο δικό μας είδος.
Ας κάνουμε και μια ανασκόπηση να δούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Τελευταία metal δουλειά, ήταν το 2013 με το πολύ καλό “Colours In The Dark”. Έκτοτε, κυκλοφόρησε το live album “Beauty And The Beast” το 2014 σε οπτικό και ακουστικό ντοκουμέντο με τον Mike Terana, το οποίο είναι με συμφωνική ορχήστρα και αφορά διασκευές σε κλασσικά έργα κυρίως και σε κάποια κομμάτια δικά της αλλά και μεταξύ άλλων καλλιτεχνών σε Queen και Led Zeppelin. Την ίδια χρονιά στα δικά μας, κυκλοφόρησε το ep “Left In The Dark”. Τον επόμενο χρόνο, επανέρχεται με metal κυκλοφορία, το επίσης ς live “Luna Park Ride” και το single του “Never Enough”. Στη συνέχεια την ίδια χρονιά , μας έδωσε τη κλασσική κυκλοφορία “Ave Maria – En Plain Air” ενώ φέτος, επανήλθε στα δικά μας μονοπάτια με το ep “The Brightest Void” και τώρα με τη νέα της επί στούντιο δισκογραφική απόπειρα που παρουσιάζουμε παρακάτω το “The Shadow Self”.  Το “The Shadow Self”, έχει στο σύνολο του δέκα νέες συνθέσεις (και ένα κρυφό κομμάτι, τίτλο δε γνωρίζω) που συνυπογράφει μαζί με άλλους μουσικούς όπως είναι οι Julian Barrett, Erik Nyholm, Alex Jonson, Christel Sundberg, Mattias Lindblom και Daniel Pieper, συν μία διασκευή στους Muse, που σίγουρα θα πολυσυζητηθεί. Η μπάντα της Tarja εκτός από την ίδια στα φωνητικά και στο πιάνο, αποτελείται από τους Christian Kretschmar – πλήκτρα, Kevin Chown – μπάσο, Max Lilja - τσέλο (στο “No Bitter End”), Alex Scholpp – Guitar, Doug Wimbish – μπάσο, Julian Barrett και Peter Barrett. Δε στάθηκε μόνο εκεί όμως καθώς μια πληθώρα από καλεσμένους: Luis Conte – κρουστά, Mike Coolen – τύμπανα, Chad Smith - τύμπανα (στα “Demons In You”, “No Bitter End”, “Too Many”), Guillermo De Medio, Izumi Kawakatsu, Mervi Myllyoja, Atli Örvarsson, Nico Polo, Fernando Scarcella, Torsten Stenzel, Mike Terrana, Toni Turunen, Alissa White-Gluz  φωνητικά στο "Demons in You"και Anders Wollbeck.
Στο άλμπουμ αυτό, φαίνεται πως η Tarja, ακόμα εξελίσσεται και ακόμα ξετυλίγει το συνεχώς αναβαθμιζόμενο ταλέντο της, δείχνοντας μας κάθε φορά όλο και κάτι διαφορετικό από τις απεριόριστες δυνατότητές και πτυχές του εαυτού της (σοπράνο γαρ). Μεταξύ και των τριών προηγούμενων άλμπουμ της, εδώ φαίνεται σαν την πιο ώριμη και τη πιο δυνατή δουλειά της. Περιττό να αναφέρω τις κλασσικές επιρροές της και τον τρόπο με τις οποίες καταφέρνει να τις μεταφέρει στα έργα της, παρεμβάλλοντας ένα πάντρεμα μεταξύ αυτών, των παραδοσιακών τρόπων (δρόμων, κλιμάκων) και των ροκ με μπολιάσματα συνθετικής εμπνεύσεως.  Ο δίσκος έχοντας σαν γνώμονα μόνο όλα τα παραπάνω, φτάνει για να αγγίξει και να διεκδικήσει επάξια τη θέση του στα καλύτερα της φετινής χρονιάς.
Όσο στα της διασκευής των Muse που προανέφερα, αυτή ανήκει στο “Supermacy” και θα τολμήσω να πω ότι μου αρέσει περισσότερο από την original έκδοσή του. Καταφέρνει να το κάνει δικό της, το ερμηνεύει με περισσότερο πάθος και φυσικά απογειώνει την κορώνα που υπάρχει, αφήνοντάς σε και πάλι με το στόμα ανοιχτό για αυτό που άκουσες. Μουσικά, δε διαφέρει από το πρωτότυπο, η διαφορά γίνεται στα φωνητικά όπου είναι πιο μαγευτικά ένα τόσο ωραίο κομμάτι να παίρνει αυτή τη τροπή που το δίνει μια σοπράνο. Και ο λόγος είναι καθαρά αυτός ότι ο Mat Bellamy δεν είναι σοπράνο.
Ναι μεν είναι αδιαμφισβήτητα ένας φοβερός και καταπληκτικός μουσικός ενώ η Tarja που είναι και αυτή το ίδιο, είναι και σοπράνο, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να κάνει δικό της οτιδήποτε ταιριάζει στη φωνή της και αυτή είναι η μαγεία της μουσικής. Δεν το κάνει βέβαια με την ίδια επιτυχία σε όλα τα κομμάτια που έχει διασκευάσει για να είμαστε δίκαιοι, όμως εδώ η επιλογή ήταν επιτυχημένη.
  Το “The Shadow Self”, είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ, όχι διαφορετικό από το ύφος που κινείται, αλλά πιο τεχνικό και πιο ώριμο από όλες τις πλευρές.
Η συνέχεια στις μουσικές σπουδές της, εξακολουθεί να φαίνεται και να αποδίδει καρπούς σε κάθε της δουλειά. Εδώ, όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τον εαυτό της και αυτό από μόνο του κάνει τον δίσκο ως μια πολύ καλή μουσική επιλογή και φυσικά του δίνει το δικαίωμα να κατακτά με σιγουριά μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα της φετινής  χρονιάς, με βάσει πάντα όλα αυτά που άκουσα φέτος.
 
Γιώργος Βαλιμίτης