Η δημιουργία και η άμεση κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου τους το 1989 έφερε και άμεση αναγνώριση με επιτυχίες, όπως τα  ''Fly High'', ''Michelle'', και το ''New Thing'' (που προσωπικά άκουγα ολημερίς).
Όμως καθώς παρουσιάζονταν περισσότερο(εμφανισιακά) ως μία Glam μπάντα με τα μέλη της  να εμφανίζονται ντυμένα με ακραίες γκαρνταρόμπες, πολύχρωμα νέον χρώματα και χρωματισμένες κιθάρες, με αποτέλεσμα η μελωδική κοινότητα να μην εκτιμήσει όσο έπρεπε τα τραγούδια τους.
Μελωδικότατοι, άψογα μιξαρισμένοι, με εξαιρετικές κιθαρωδίες από τον Derek Frigo,(προσέξτε τις συνθέσεις πως περιπλέκονται με άξονα την κιθάρα)  δυνατά τραγούδια, ογκώδες drumming αλλά κυρίως η χαρακτηριστικότατη φωνή του Donnie Vie που χρωματίζει όλες τις συνθέσεις. Χωρίς αμφιβολία οι Enuff Z’nuff είναι χωρίς καμία αμφιβολία εκπληκτική μπάντα!
Έπειτα από ανακατατάξεις στην σύνθεση τους αποχωρήσεις μελών, του πολυτάλαντου Derek Frigo στα 2004 και του τυμπανιστή  Rickey Parent στα 2007, ο Donnie Vie, με τον μπασίστα Chip Z’nuff και την παρέα τους συνέχισαν να περιοδεύουν και να ηχογραφούν.
Η τελευταία δημιουργία τους, το "Clowns Lounge", είναι μία συλλογή στην πραγματικότητα από ακυκλοφόρητες συνθέσεις από τις πρώτες μέρες της μπάντας (γύρω στα 1988) όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο demo τους στην  ATCO Records.
Επίσης, παρόντες σε μία σύνθεση είναι ο Jani Lane (RIP των Warrant) και ο κιθαρίστας των  Styx, James Young. Ο τίτλος του  CD προέρχεται σύμφωνα με τον θρύλο από το όνομα ενός strip club στο οποίο το γκρουπ συνήθιζε να συχνάζει.
Το  "Clowns Lounge" παρουσιάζει μερικά εξαιρετικά τραγούδια και φυσικά το μουσικό ταλέντο όλων των μελών της μπάντας νυν και πρώην (ιδιαίτερα την εκπληκτική δουλειά στην κιθάρα του  Derek Frigo).
Το εναρκτήριο  ''Dog On A Bone''  παρουσιάζει μία ''μουσική σκληρότητα'' με κοφτερές κιθάρες και βαρβάτες μπασογραμμές συνεπικουρούμενες από ογκώδεις τυμπανισμούς.
Φυσικά, απόλυτα μελωδικό με στοιχεία Metal, με τις κιθαριστικές γραμμές σε ανάλογο ύφος το  ''The Devil Of Shakespeare'' και τα τραχιά φωνητικά από τους  Lane και  Young που οδηγούν τη μπάντα σε άλλα μονοπάτια, μουσικά αγαπημένα.
Το  ''The Devil Of Shakespeare'', προσωπικά αγαπημένο, σε αργό ύφος με ογκώδη πλήκτρα πραγματικά ονειρικά μαγικό. Εξαιρετικές συνθέσεις είναι και τα : το  Beatles-ίζον, σε ότι αφορά τα φωνητικά, το ''Rockabye Dreamland'' και ο ''ύμνος'' ''One More Hit'', χωρίς να υστερούν τα υπόλοιπα.
Και εάν δεν είστε οπαδοί της μπάντας από παλαιόθεν, συνίσταται για όσους λάτρεψαν συγκροτήματα όπως οι  Slaughter, Bang Tango, Love/Hate, Tora Tora και  Trixter.
Προσωπικά ξαναγύρισα 10ετίες πίσω με αυτήν τη δισκάρα!

Νότης Γκιλλανίδης