Το αρχικό ευχάριστο σοκ διαδέχεται η αναμονή, στο τι θα ακούσουμε από τους αναγεννημένους Raw Silk αν και όλες οι πληροφορίες και συνομιλίες που είχαμε αρκετοί από εμάς, με τον ιδρυτή του γκρουπ δεν φαινόταν στον ορίζοντα ότι θα συνέβαινε, η εν λόγω επιστροφή.
Μετά λοιπόν και τα ευχάριστα νέα της κυκλοφορίας δεύτερου άλμπουμ ήρθαν και οι πληροφορίες που δίχασαν αρκετούς από τους πιστούς οπαδούς του συγκροτήματος. Πρώτον ότι δεν υπήρχε στα φωνητικά ο Γιώργος Φλωράκης που έχει βάλει την δική του σφραγίδα στο “Silk Under the Skin” και δεύτερον όλα τα υπόλοιπα μέλη δεν είχαν καμία σχέση με το παρελθόν του γκρουπ αφού ήταν όλοι οι μουσικοί από Αγγλία μεριά.
Όμως το κομβικό σημείο που απογοήτευσε και χώρισε στα δύο στρατόπεδα τους οπαδούς των Raw silk ήταν το πρώτο κομμάτι που δόθηκε στην δημοσιότητα αφού ήχος και κυρίως η καινούργια σύνθεση (“Nobody Fills the Loneliness”) δεν είχε καμία σχέση με τον aor/ melodic hard rock ύφος που τους λατρέψαμε.
Οι συζητήσεις στο διαδίκτυο άναψαν με τα σχόλια να είναι καυστικά αλλά αυτό προσωπικά το προσπερνώ μιας και ήθελα πρώτα να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο και μετά να κρίνω τα δέοντα. Πιστεύω πάντως ότι τα γκρουπ που αλλάζουν τον ήχο τους και προσπαθούν να μην εμπορευματοποιηθούν αξίζουν σεβασμό όχι για λόγους ανοχής ή επίεικιας αλλά διότι ρισκάρουν καλλιτεχνικά περισσότερο από κάποιους που έχουν "βολευθεί" με συνταγή της αποδοχής και της επιτυχίας.
Ερχόμενοι λοιπόν στο άλμπουμ, αυτό που κυριαρχεί είναι τα αρκετά prog – metal στοιχεία συνδυασμένα με μπόλικη μελωδία βασισμένη στα πλήκτρα χωρίς όμως κανένα aor ίχνος και με καμία μουσική αναφορά σε ότι έκανε γνωστή την μπάντα.
Τα heavy κιθαριστικά ριφ δίνουν άλλοτε μία epic ατμόσφαιρα βοηθούμενοι και από τις ερμηνείες του Chris Dando που ντύνουν με ένα βαρύ ρυθμικό πέπλο σχεδόν όλες τις συνθέσεις του “The Borders Of Light”.
Το άλμπουμ ξεκινά με ένα υπέροχο άσμα το “One Lifetime”  που είναι ίσως η κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ όπου η ψυχεδέλεια συναντά το prog/rock-metal και ακολουθεί το “Nobody Fills the Loneliness” που είναι το κομμάτι που σήμανε την επιστροφή της νέας παρέας του Κώστα Κυριακίδη και αποτελεί μία από τις πολύ καλές στιγμές.
Το “Chimera” μου θύμισε αρκετά Threshold με ολίγους πρώιμους Dream Theater ενώ το “Night Time Angels” είναι μία εξαιρετική σύνθεση με πανέμορφα μελωδικά prog γυρίσματα και με δυνατό ρεφρέν σε αντίθεση με το  “The Road you've Taken” που ακολουθεί ένα μελαγχολικό δρόμο.
Η συνέχει ανήκει στο  “Losing my mind” που ξεκινά με τον κλασσικό blues ρυθμό και συνεχίζει πάνω σε αυτή την φόρμα, όπως και το  “Distressed and Powerless” που περιέχει ένα βαρύ και ασήκωτο κιθαριστικό ριφ με το ρεφρέν να βάζει μία πιο μελωδική νότα στην συγκεκριμένη σύνθεση ενώ το “Out of Reach” το διακατέχει μία μικρή αύρα από τους Raw Silk που γνωρίσαμε στη δεκαετία του ’90.
Ο δίσκος κλείνει με τo ομότιτλο “The Borders of Light” που είναι μία μεγαλεπήβολη σύνθεση 12 λεπτών όπου τόσο το αναγεννησιακό στοιχείο είναι εμφανές όσο και οι επιρροές από το art-rock των seventies με τα metal φωνητικά να την απογειώνουν και ο επίλογος να γίνεται ελληνικούς στίχους με αναφορές στον Όμηρο και το Φως!!! Τέλος το “Solitude of Pain” κινείται σε ακουστικά μονοπάτια με τον λυρισμό να είναι διάχυτος και το σόλο να θυμίζει Pink Floyd.
 
Εν Κατακλείδι το “The Borders Of Light” είναι μία αξιόλογη κυκλοφορία όμως σίγουρα οι σημερινοί Raw Silk δεν έχουν καμία σχέση με τη μπάντα του 1990 και θα ήταν πιο σοφό να είχαν χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο όνομα και όχι να βασισθούν στον μύθο που δημιούργησαν πριν μερικές δεκαετίες.

Φώτης Μελέτης