Shameless: "The Philthy 7"

24/05/2017

Κατηγορία: Κριτικές

3111

Ο πυρήνας των Shameless είναι δύο Γερμανοί απ΄το Μόναχο, οι Alexx Michael (μπάσο) και ο κιθαρίστας BC (σκέτο), δύο πενηντάρηδες lookalikes αποτοξινωμένων roadies των Motley Crue.

 

Εδώ και πάνω από μια δεκαετία ο πυρήνας της μπάντας έχει παραμείνει ο ίδιος, με τον Mike Fasano στα ντραμς, τον Stevie Rachelle (πάλαι ποτέ των Tuff) και τον Steve “Sex” Summers (των Pretty Boy Floyd), να μοιράζονται τα φωνητικά πλαισιώνοντας τους δύο Γερμανούς.  
Είχαν ξεκινήσει το ’98, με το ηχογραφημένος στο L.A. “Backstreet Anthems”, σε παραγωγή του Gilby Clarke, το οποίο στα άνυδρα ‘90s ακουγόταν ανέλπιστα retro, ιδίως εξαιτίας του ότι συμμετείχαν εκεί πέρα από τους Rachelle και Summers, οι Bruce Kulick (KISS), Tracii Guns (L.A. Guns),  Sweet (Stryper), Brian Tichy (Billy Idol, Whitesnake).
Την ίδια συνταγή, ενός revival project με πολλούς γνωστούς guest (προστέθηκαν στο μεταξύ οι Phil Lewis [L.A. Guns], Jani Lane [Warrant], John Corabi [The Scream, Motley Crue] και Chris Holmes (W.A.S.P.) και αρκετές διασκευές (Kiss, Twisted Sister, Europe, Alice Cooper) δίπλα στο ελάχιστα πρωτότυπο έτσι κι αλλιώς υλικό τους, ακολούθησαν και στα 6 άλμπουμ τους μέχρι τώρα. Δε σταμάτησαν να περιοδεύουν σε μικρές αίθουσες σε Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Ισπανία και Ιταλία.
O ήχος τους είναι ένα sleaze/hair metal της σειράς, ικανό να γεμίζει κλαμπ (κυρίως της Ευρώπης, δεν είναι τυχαίο) από ακροατήρια πεινασμένα για απομίμηση πραγματικής παρακμής, αλα ’89. Δυστυχώς, την ώρα που οι παραγωγές των Ιταλών της Frontiers ξεπερνάνε σε γυαλάδα η μία την άλλη, οι Shameless ακούγονται πρόχειροι, προφανώς, θα έλεγαν όσοι τους γουστάρουν, «από άποψη».
Όμως, στο λεγόμενο
hair metal (ένα ιδίωμα όπου η αντιγραφή εύκολα ξεβρακώνει τον αντιγραφέα), χαλαροί αρμοί στην παραγωγή και τσίγκινες κιθάρες κάνουν το αποτέλεσμα να ακούγεται φτωχό (δεν αντιγράφεται ο ήχος του Mike Clink στο "Appettite For Destruction"). Έτσι ακούγεται και το “Philthy 7”, το έβδομο άλμπουμ των Shameless στο σύνολό του. Κάτι σαν αναπληρωματικοί Bonfire με πολύ χειρώτερη παραγωγή και με κομμάτια «κόπυ πάστε» από τα fillers των Poison/Winger/Warrant. 
Δύσκολα βρίσκεται κομμάτι να ξεχωρίζει (μετά βίας το “Serial Cheater”, κυρίως λόγω τίτλου), ενώ το όλο εγχείρημα προσεγγίζει επικίνδυνα την παρωδία με τα “WTF”, την «μπαλάντα» “It Can Be That Bad” (το αντίθετο συμβαίνει, δυστυχώς, it really can) και τη διασκευή στο κομμάτι του Billy Ocean “Get Outta My Dreams, Get Into My Car” του ’88, το οποίο αναδεικνύει έλλειψη φαντασίας από το Μόναχο μέχρι την Πασαντήνα. 
Το έχουν επαναλάβει διασκευάζοντας το “
Hot & Cold” της Kate Perry το 2011, κάτι που μας λέει ότι έχουν επιλέξει συνειδητά τις φόρμουλες μετριότητας, καθώς αυτές εκπροσωπούν τόσο αυτό που μπορούν οι ίδιοι όσο και, προφανώς, «αυτό που θέλει» το κοινό τους.
Το πώς τη βρίσκει ο καθένας και το πώς κάποιος άλλος βγάζει το ψωμί του είναι πράγματα υπεράνω κριτικής.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου