Ανεξάρτητα μάλιστα από την επιτυχία τους, η μουσική παραγωγή τους σπάνια κρατάει πάνω από 2-3 άλμπουμ και αντίστοιχες περιοδείες. Η αγορά είναι γνωστό ότι έχει αλλάξει παγκοσμίως.
Όλη αυτή η αλλαγή, στην περίπτωση που είμαστε τυχεροί, μας αφήνει με σποραδικά δείγματα τίμιου classic rock.
Τους Snakecharmer τους ξεκίνησαν το 2011 δύο ο Micky Moody και ο Neil Murray, δύο μέλη των Whitesnake της πρώτης, κλασσικής περιόδου (1979-1981). Οι δύο γεννημένοι το ’50 συνοδοιπόροι τους προσέλκυσαν στις τάξεις τον Laurie Wisefield των Wishbone Ash (γεν. το 53) στην κιθάρα, τον Harry James των Thunder στα τύμπανα (γεν. το ’60), μαζί με τον -μόλις 36χρονο τότε-Adam Wakeman στα  πλήκτρα (ναι, τον γιο του τιτάνα των Yes) και τον 50αρη Chris Ousey από τις καλύτερες blues rock φωνές της γενιάς του στη Βρετανία (αξίζει να θυμίσουμε :Virginia Wolf, Heartland, The Distance).
Το πρώτο, ομώνυμο, άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2013 και περιείχε παλιομοδίτικο βρετανικό hard rock, με προφανείς αλλά ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες παραπομπές σε παλιούς Whitesnake, Bad Company, έως και πρώϊμους τραχείς Foreigner. Το 2016, ο 66χρονος Moody αποχώρησε, δίνοντας τη θέση του στον 37χρονο Ιρλανδό Simon McBride, τον τύπο που θεωρείται, χωρίς μεγάλη υπερβολή, το ευρωπαϊκό αντίστοιχο του Joe Bonamassa (με παλμαρέ που ξεκινά από τους παλιομεταλλάδες Sweet Savage και φθάνει, μέσα από αστεράτες συνεργασίες σε 4 θαυμάσια σόλο άλμπουμ και μια θέση ως επισκέπτη καθηγητή στην πιο γνωστή Μουσική Σχολή της Ιρλανδίας (BBIMM).
Το δεύτερο άλμπουμ του σχήματος, το“Second Skin”, είναι χωρίς αμφιβολία από τα άλμπουμ που μας κάνουν να ευχόμαστε τέτοια “project” να μακροημερεύσουν. Μιλάμε για καλοδουλεμένα κομμάτια blues rock που απηχούν, όπως και στο πρώτο, τους πρώτους Whitesnake, Free, Zeppelin και φυσικά, λόγω της εκφραστικής, γεμάτης soul, σε ύφος Paul Rodgers φωνής του Ousey, Heartland. Οι κιθάρες των Wisefield και McBride δένουν λες και παίζουν μαζί από καταβολής κόσμου, κάνουν το κάθε κομμάτι ξεχωριστό, ενώ η rhythm section είναι ιδανικά μετρημένη (τα «παιδιά» ξέρουν ότι στο είδος αυτό less is more).
Είναι από αυτές τις συλλογές που συνηθίσαμε να ονομάζουμε άλμπουμ. Με Τα κομμάτια είναι εσκεμμένα, μανουβράρονται με εμπειρία, έτσι ώστε οι γνώριμοι απόηχοι να λειτουργούν ενισχυτικά και όχι μειωτικά στο συνολικό αποτέλεσμα. Τo εύπεπτο σινγκλ “That Kind Of Love” παίρνει το ριφάκι του “Sink The Pink” και το μπουζάρει καρφώνοντας του μια ουρανομήκη Ousey made ρεφραινιά στη μέση.
Τα “Are You Ready To Fly”, “Follow Me Under”, “Punching Above My Weight” είναι παραδειγματικά “uplifting”, ενώ τα “I’ll Take You As You Are” και “Where Do We Go From Here” είναι μπαλάντες που ο David Coverdale θα σκότωνε για να έχει βάλει εκείνος τα φωνητικά του πάνω τους. Το όλο άλμπουμ ζητά δικαιωματικά επανακροάσεις για να εγγραφεί ακόμη πιο βαθιά στο μυαλό.
Μετά το τελευταίο “project” βετεράνων και νέων που έτυχε τεράστιας αποδοχής (Black Country Communion), οι παλαιάς σχολής ροκάδες θα βρουν στους Snakecharmer το ελιξήριο που διψασμένα αναζητούν.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου