«H μόνη μουσική επιλογή που θα μπορούσα να έχω είναι είτε να βγω να αγοράσω σε remaster ό,τι cd επανακυκλοφορεί λ.χ. από Dio, Maiden, Priest, είτε να γράψω τέτοια μουσική μόνος μου, κάνοντάς την δική μου». Τάδε έφη ο 50αρίζων μπασίστας συνθέτης και ιδρυτής τους, Peter Andersson. Ακούγεται σαν παλικάρι με κάποιες αρχές.
Δυνατές κιθάρες, σόλο, ρεφραίν απλά και υψίφωνα, διπλές μπότες και κλασσικίζουσες αρμονίες με το ένα κομμάτι να έρχεται πίσω απ΄το άλλο βελτιώνοντας ή αποτελειώνοντας τις ιδέες του προηγούμενου.
Αυτό έκαναν από το 2009 μέχρι σήμερα με τα τρία τους άλμπουμ οι Mean Streak (“Metal Slave” του ’09, “Declaration Of War” το ’11 και “Τrial By Fire” του ’13):
Το καινούριο, τέταρτό τους, “Blind Faith”, συνεχίζει στην ίδια πεπατημένη.  Αυτή τη φορά βέβαια, υπάρχει το μυστικό όπλο που λέγεται Max Norman.
 Ο θρυλικός παραγωγός του Ozzy, των Y&T, Lizzy Borden, Megadeth, Lynch Mob, Armored Saint, έδωσε το κάτι παραπάνω, μοιραζόμενος την παραγωγή με τον Andersson και κάνοντας ο ίδιος εξ ολοκλήρου τη μίξη του υλικού στα The Panic Room Studios της Στοκχόλμης.
Αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι το κλασσικό heavy metal είναι υπόθεση ορισμένων μαστόρων της κονσόλας, αυτό που μένει είναι η έντονη αίσθηση ότι ακούς κάτι πολύ επικεντρωμένο και σφιχτό που υπερβαίνει τα επί μέρους στοιχεία.
Γιατί τo υλικό μπορεί να ποικίλει από το καλοηχογραφημένα τετριμμένο (“Tear Down The Walls”) ως το ιδανικά φορμουλαρισμένο (“Caught In A Crossfire”), ποτέ όμως δεν πέφτει κάτω από ένα επίπεδο, όπως δηλαδή συνήθως συμβαίνει σ’ ένα αξιοπρεπές παραδοσιακό μέταλ άλμπουμ. Όσο, δε, το ακούς, ενδίδεις όλο και περισσότερο. Όχι σε καμιά μεγάλη μπάντα που θα γράψει ιστορία, ενδίδεις στον ή χ ο.
Ξαναψάχνεις το “Black Tiger”, το “Blizzard Of Ozz”, το “Delirious Nomad”, το “Visual Lies”, τα βάζεις θυμάσαι από τί είσαι φτιαγμένος. Το όνομα του Max Norman είναι εγγύηση για το ότι όλα ακούγονται δυνατά και καθαρά. Εγγυημένο επίσης είναι ότι θα το εκτιμήσουν δεόντως και οι της συνομοταξίας Gamma Ray/Pretty Maids/Primal Fear/νέο-Accept και ξερό ψωμί που από τα ‘90s και μετά αποτελούν τη λαϊκή βάση του metal, τόσο στη χώρα μας, όσο και έξω.
H κάπως φτηνή πόζα των Peter Andersson, Andy LaGuerin (φωνητικά, κιθάρα) Thomas Johansson (κιθάρα) και Jonas Källsbäck (ντραμς) στο βίντεο του (μάλλον πιο άμεσα επιδραστικού από όλα) “Caught In The Crossfire” μπορεί αισθητικά να ευθυγραμμίζει την μπάντα με δεκάδες πουρομέταλλους βαψομαλλιάδες/ ημιάλουστους/ καραφλοξυρισμένους που αναζητούν το εκτός έδρας γκολ στον επαναληπτικό με τη μουσική τους μοίρα, όμως μέσα στο άλμπουμ υπάρχουν ορισμένα κομμάτια που μπορούν να προκαλέσουν επισταμένες επαναλήψεις σε car και home stereα (βλ. ‘Love Is A Killer”, “Retaliation Call”, “Fire At Will”, “Settle The Score”).
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι στόχος του Andersson ήταν εξαρχής να γράψει και να παίξει το heavy metal με το οποίο έχει μεγαλώσει, έχει χτυπήσει κέντρο.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου