Ο αρχηγός, ιδρυτής και τραγουδιστής τους, Nathan James, επέμεινε να ηχογραφήσουν το άλμπουμ με τον τρόπο που γεννήθηκαν όλα τα αγαπημένα τους άλμπουμ.
Παίζοντας όλοι μαζί στο ίδιο δωμάτιο και κρατώντας τις καλύτερες εκτελέσεις. Ούτε click tracks, ούτε auto-tune, ούτε τίποτα. Τα κομμάτια εφορμούν σαν αγριόσκυλα, γαβγίζοντας πότε για να ξορκίσουν τη μουσική ψευτιά των καιρών, πότε προς το φεγγάρι, από καθαρή ευχαρίστηση.
Ερμηνείες γεμάτες πάθος, που τιμούν τις επιρροές τους, όμως είναι ζυμωμένες πολύ καλά, ώστε οι Inglorious να μην ακούγονται ποτέ σαν μια ακόμη φιλόδοξη tribute band.
To “I Don’t Need Your Loving”, έχει την απλότητα των κλασσικών ροκ τραγουδιών μιας άλλης εποχής και το ρυθμό – βαριοπούλα που κινεί και βουνά, το “Taking The Blame” αχαλίνωτο, τα “Tell Me Why”, Change Is Coming”, “Faraway”, “High Class Woman”, “Read All About It”, “No Good For You” και “Making Me Pay” δεν παρασύρουν μόνο, αλλά πείθουν για το ότι προέρχονται από μια πραγματική μπάντα που έχει κι άλλα μέσα της.
 Πρόκειται για ένα άλμπουμ απόδειξη του ότι όταν υπάρχει ταλέντο και αγάπη που όλη η υφήλιος αναγνωρίζει ως βρετανικό ροκ, είναι περιττές οι progressive φλυαρίες και τα χαμηλοκουρδισμένα ριφ  - πριονοκορδέλλες.
Old school πέτσινα, μαλλιά να ανεμίζουν, Flying V να έχουν πάρει φωτιά, ανοικονόμητα σόλο, τύμπανα αλά Bonham και κλίμα από τα βαθιά seventies, Deep Purple εποχής “Burn”, U.F.O. εποχής “No Heavy Pettin” συν η πρέπουσα δοσολογία από Paul Rodgers κάπου ενδιάμεσα (μια blues επιρροή  διατρέχει και τα 12 κομμάτια).
Ένας 29χρονος frontman που ακούγεται σαν νά’ χει θείο τον Glenn Hughes και πατριό τον Coverdale ξεσκίζει τους αιθέρες. Μπορεί ο τύπος να αναδείχθηκε από τηλεοπτικά tv show, αλλά τραγούδησε 2 χρόνια στην κολλεκτίβα των κορυφαίων (Trans Siberian Orchestra) και εννοεί να σβήσει δια παντός την αμφισβητούμενη αφετηρία του εξαπολύοντας μια φωνάρα που σείει θεμέλια.
 Πίσω από τα κουμπιά έχει σημασία ότι βρίσκεται μια προσωπικότητα, ο με διαφορά καλύτερος παραγωγός κλασσικού ροκ ήχου στον κόσμο σήμερα.
Ο 57χρονος Kevin Shirley (μ.α. Maiden, Joe Bonamassa, Journey, Rush, Black Country Communion), ο οποίος δίνει για άλλη μια φορά σεμινάριο του πώς μπορεί να αποτυπωθεί αφτιασίδωτη η ενέργεια και τελικά η αξία μιας τέτοιας μπάντας on record.
Μάλιστα, ο ίδιος το δήλωσε νέτα - σκέτα: πρόκειται για το καλύτερο βρετανικό ροκ γκρουπ από δεν θέλετε να ξέρετε πότε. Κομμάτια που τέρπουν τόσο για τον παραδοσιακό τους ήχο, όσο και για την αυτοπεποίθηση που αναδίδουν. Αυτά τα παιδιά, οι Andeas Eriksson και Drew Lowe (κιθάρες), o Colin Parkinson (μπάσο), ο Phil Beaver (ντραμς) έχουν μεγαλώσει κι αυτοί ακούγοντας πολύ καλά τους δίσκους που ανέθρεψαν τις προηγούμενες γενιές και παίζουν με τη φλόγα του φανατικού οπαδού.
Αν πραγματικά το εννοούν θα φανεί τα επόμενα χρόνια. Όμως, αυτή τη στιγμή, μιλάμε πιθανόν για την υπ’ αριθ. 1 classic hard rock μπάντα στον σύγχρονο ορίζοντα.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου