Γιατί με κάτι τέτοιο μοιάζει, όλο και περισσότερο κάθε φορά που το ακούς, το “GET OFF YOUR ASS”. Η καθυστερημένη, σχεδόν απ’ τα αζήτητα, δεύτερη παρουσία των άτυχων επιλαχόντων του Sunset Strip, των Autograph, 30 χρόνια μετά το τρίτο και τελευταίο τους άλμπουμ. Μετά το ’84, όταν από το πουθενά βρέθηκαν σε κείνη την θρυλική περιοδεία σαπόρτ στους Van Halen, έμειναν στα χρονικά ως οι «παρ’ ολίγον» ήρωες της υποσημείωσης του ενός hit (“Turn Up The Radio”) και των ανεκπλήρωτων προσδοκιών.
33 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, με τον τραγουδιστή κιθαρίστα και βασικό συνθέτη Steve Plunkett να έχει εγκαταλείψει το πάλκο για χάρη της σύνθεσης και της παραγωγής σε ποπ μεγαθήρια, τον κημπορντίστα Mark Isham να έχει πεθάνει από καρκίνο από το 2008 και τον ντράμερ – μορφή Keni Richards να βρίσκει άδοξο τέλος τον περασμένο Απρίλιο (το ενδεχόμενο της δολοφονίας ακόμη διερευνάται), οι δύο εναπομείναντες της αρχικής σύνθεσης, Randy Rand (μπάσο) και Steve Lynch (κιθάρες), επιστρέφουν με μια εκμοντερνισμένη εκδοχή του εξωστρεφούς ήχου που μας έχουν κληρονομήσει με κείνα τα τρία τους άλμπουμ μεταξύ ’84 και ‘87. Μαζί τους, από το 2013 και μετά, είναι σε κιθάρα και φωνητικά ο Simon Daniels, μια φιγούρα μεταξύ Steven Tyler και Benicio Del Toro, καμιά δεκαριά χρόνια νεώτερος των Rand και Lynch και ο διεκπεραιωτής ντράμερ – μειράκιο Marc Wieland (αν ο μακαρίτης Keni μπορούσε να καθήσει στη θέση του η συνολική οπτική επίδραση των τραγουδιών θα ανέβαινε κατακόρυφα).
Aπό την αρχή που είχαν ξαναβρεθεί οι Autograph o Daniels έδειχνε ιδανική επιλογή για frotnman, κάτι το οποίο αποδεικνύει στην ηχογράφηση αυτή. Ψημένος κυρίως σε γκρουπ διασκευών (το πιο «αυθεντικό» του ήταν οι Jailhouse, ένα γκρουπ συμπλήρωμα των σχημάτων που γεμίζουν τα τελευταία χρόνια τις μουσικές κρουαζιέρες τύπου “Hard Rock Cruise”), έχει τόσο το παρουσιαστικό, όσο και την ευέλικτη, “soulful” φωνή που με την οποία όντως μπορεί να αποδώσει τα παλιά κομμάτια, δίνοντας μια δική του σφραγίδα στα καινούρια.
Αυτά, τα καινούρια είναι 9 και ηχούν πολύ ζωντανά, «πραγματικά». Ελάχιστα πειραγμένα από άποψη παραγωγής, αποδίδονται loud n’ clear στη νέα ηχογράφηση τραγουδιών και είναι όντως στη φλέβα των παλιών Autograph. Βέβαια, δεν υπάρχουν καθόλου keyboards, κάτι που στερεί από το νέο line – up ένα μέρος από την ’80s υφή του παλιού υλικού, όμως τα κομμάτια είναι στέρεα, με τις κιθάρες του Lynch πιο μπροστά από ποτέ, να καλύπτουν όλο το ηχητικό φάσμα (πιθανόν να το είχε και απωθημένο ο τύπος), τη φωνή του Daniels να εξυπηρετεί τα ρεφραίν, τα κύματα των ριφ ανεβαστικά και τα σόλο απόλαυση. Δε θέλει και πολύ φιλοσοφία να το καταλάβεις, αν είσαι της εποχής: το νύχι από τον παράμεσο του Lynch έχει περισσότερο ταλέντο από τα ¾ των σύγχρονων εικοσιφεύγα Σουηδονορβηγογερμανών “melodic rockers”.
Γιατί αυτός κι ο Rand έζησαν στη χρυσή εποχή του Sunset Strip, περπάτησαν με τον David Lee Roth, έπαιξαν με τους Motley Crue, ο Lynch αναμετρήθηκε με τον Eddie Van Halen μπροστά σε 20 και 30 χιλιάδες θεατές κάθε βράδυ. Όσοι προσπαθούν φορώντας μπαντάνες να γεμίσουν το downloadable υλικό τους με τρικαρισμένα κιθαρόνια πολλαπλασιασμένα επί 27, είναι φανερό ότι όσο και να πασχίζουν, αυθεντικότητα δεν έχουν. Αρκεί κανείς να ακούσει το γκάζι που βάζει ο Lynch στο facemelter σόλο του ομώνυμου τρακ –πρώτο στο άλμπουμ- για να τα καταλάβει το σχετικό επιχείρημα. Οπλισμένο μ’ ένα low budget βίντεο, το κομμάτι απευθύνεται στη νέα γενιά -αυτήν που μεγαλώνει με κολλημένη την οθόνη του κινητού στη μούρη- και την καλεί να ξυπνήσει, να ενεργοποιηθεί.
Εκτός από το ομώνυμο, τα “Every Generation” και “I Lost My Mind In America” μπορούν να συγκριθούν με τις καλύτερες στιγμές των παλιών Autograph. Το “All I Own” έχει μελωδία που μοιάζει λίγο με The Darkness, το “You Are Us We Are You” απλοϊκό αλλά εύστοχο και συναυλιακό, από αυτά που θα μπορούσαν να βρίσκονται λ.χ. στο “That’s The Stuff”, ενώ το “All Emotions” έχει την Α.Ο.R. αύρα του λερωμένη από ένα extra lengthy χώσιμο από τον Lynch. Όλα καταλήγουν σε δύο λέξεις που πολλοί ξενερουαορόκερς τρέμουν: οld school. Και για να υπογραμμιστεί το ήδη διαβασμένο βιβλίο, το cd περιέχει και μια πρόσφατη live εκτέλεση του “Turn Up The Radio”, κοντά στα 6 λεπτά.
Ο Captain Keni δεν κρατάει κακία. Εκεί πάνω (ή εκεί κάτω) είναι σα να τον βλέπουμε να χτυπάει με τη αριστερή γροθιά τον κρόταφο και με το δεξί το Zildjian και να φωνάζει επιδοκιμαστικά: “Get of Your Ass - And Lets Go Crazy !”
 
Παναγιώτης Παπαίωάννου