// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Ακόμη θυμάμαι σα να ήτανε χτες τις θριαμβευτικές ιαχές της λαοθάλασσας των 500 περίπου πιστών και αφοσιωμένων οπαδών που συγκεντρωθήκαμε (τον Σεπτέμβριο του 2005 στο τότε Club 22) για να αποθεώσουμε μία από τις καλύτερες συναυλιακές ευκαιρίες στη χώρα μας!

Nα με συγχωρέσει ο αρχισυντάκτης μας, Φώτης Μελέτης αλλά πριν παρουσιάσω τη νέα κυκλοφορία των Pink Cream 69 θα ήθελα να αναφερθώ σε εκείνη την περίφημη συναυλία (που έπαιξαν μαζί με τους Rawsilk και τον Jeff Scott Soto).

Η πρώτη εικόνα φθάνοντας στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης ήταν εντυπωσιακή! Πανέμορφες εντυπωσιακές θηλυκές υπάρξεις (είναι γνωστό ότι στο μελωδικό χώρο συγκεντρώνονται μερικές από τις ομορφότερες Ελληνίδες), ευπρεπείς μελωδικοροκάδες με εντυπωσιακά t-shirt από μπάντες που μεσουρανούσαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού την περασμένη δεκαετία, και όταν επιτέλους, ενώ η ώρα ήταν ήδη πολύ περασμένη, άνοιξαν επιτέλους οι πόρτες του Club 22 (πρώην Μαμούνια club με νονό τον αείμνηστο Βλάση Μπονάτσο και μετέπειτα- έως σήμερα- χώρο λαϊκομπουζουκτσίδικων συνάξεων, για να κάνουμε και μία ιστορική αναδρομή) και ελευθερώθηκε το ρεύμα της Λ. Βουλιαγμένης που είχε κλείσει από τους αδημονούντες φίλους της poserιάς και του μελωδικού ήχου που έμοιαζε μέχρι πρότινος εντελώς παραμελημένος από τους διοργανωτές συναυλιών στη χώρα μας, ήμουν έτοιμος να ζήσω μία από τις καλύτερες παραστάσεις της ζωής μου!
Η αρχή ήταν εκρηκτική με το "Thunderdome", ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου album των Γερμανών, να μην υποστηρίζεται από τον καλύτερο δυνατό ήχο. Tα "Do You Like It Like That" και "Hells Gone Crazy" ακολούθησαν με βελτιωμένο σαφέστατα ήχο, αφού μπορούσες πλέον να διακρίνεις τη φωνή του David Readman που ήταν όπως πάντα πάρα πολύ καλή και αποδείκνυε κάθε live ότι ο Αndy Deris είναι πολύ μακρινό παρελθόν για το group. Οι Pink Cream 69 φέρθηκαν πολύ σωστά απέναντι στο ελληνικό κοινό που τους έβλεπε πρώτη φορά και δε φόρτωσαν το setlist με τραγούδια του τελευταίου τους album, αλλά έπαιξαν τις μεγάλες τους επιτυχίες, κυρίως από το "Sonic Dynamite", όπως είναι τα "Lost In Illusion", "The Spirit" και "Seas Of Madness" που εκτελέστηκαν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς με το κοινό να τραγουδά δυνατά τους στίχους και τον David και το υπόλοιπο group να δείχνουν ότι περνούν καλά.
Το setlist έμοιαζε με ένα προσεγμένο best of και δε θα μπορούσαν να λείπουν τα "Welcome The Night", "Shame", "Keep Your Eyes On The Twisted", "Break The Silence". Στο "Shame" ειδικά δεν πιστεύω ότι υπήρξε οπαδός του μελωδικού ήχου που να μην αναρωτήθηκε γιατί πέρασαν τόσα πολλά χρόνια για να δούμε ένα τόσο σπουδαίο group όπως οι P.C.69 στην Ελλάδα. Το κλείσιμο που επέλεξαν οι Γερμανοί, οι οποίοι αποτελούν τον απόλυτο σύνδεσμο μεταξύ της μελωδικής rock και του heavy metal, με εξέπληξε θετικά αφού δεν περίμενα είναι η αλήθεια να ακούσω στα drums ένα reggae ρυθμό και το group να μας χαρίζει ένα medley από τα "So Lonely" (The Police), "White Men Do No Reggae" (PC 69) και "No Woman No Cry" (Bob Marley).
Γενικά ήταν μια εξαιρετική εμφάνιση αλλά θα προτιμούσα να τους δω ακόμη μία φορά μόνους τους σε ένα μεγαλύτερο setlist με λίγο καλύτερο ήχο. Αρκετά όμως με την ιστορία…

Στο σήμερα λοιπόν ο νέος δίσκος "HEADSTRONG" σηματοδοτεί την 30η επέτειο των Γερμανών hard rockers, Pink Cream 69 που ως ένα ιδιαίτερο δώρο για τους αφοσιωμένους οπαδούς τους δίνουν μία εξαιρετική εμφάνιση τους (ανάλογη με αυτήν που περιέγραψα) με τραγούδια από τον πλουσιότατο συνθετικό/μουσικό κατάλογο της μπάντας. Με τον εναρκτήριο δυναμίτη "We Bow To None" να θυμίζει τα '70ς και τον θρύλο Sammy Hagar,το αίσθημα της rock σε αυτήν την σύνθεση μαγνητίζει με την κιθάρα και τα δυναμικά φωνητικά που παραπέμπουν σε ένα φινάλε αντάξιο της περιόδου Dio με τους Rainbow. Εξαιρετικό ξεκίνημα που αιχμαλωτίζει από την αρχή!! Πραγματικά πανέμορφη σύνθεση.
Με μία δυναμικότατη εισαγωγή αρχίζει και η επόμενη σύνθεση που οδηγεί σε μία αριστοτεχνική κλασικοροκάδικη πανδαισία. Σενιαρισμένα κιθαριστικά riffs, τέλειο τυμπανισμό, παλιομοδίτικα χορωδιακά ρεφραίν με εξαιρετικές αρμονίες και κιθαριστικό σολάρισμα που σπέρνει και προσωπικά λατρεμένη σύνθεση.
Θα τολμούσα να αντιπαραβάλω το "Unite & Divide" με το δυναμισμό και την αποφασιστικότητα "ύμνων", όπως το "Eye Of The Tiger" με περισσότερο όμως δημιουργικότητα και βαρύτερη επένδυση.
Το "No More Fear" ανοίγει την αυλαία του με την ρυθμική heavy κιθάρα, με ενδιαφέροντες funky "δακτυλισμούς" στο μπάσο με με τον απόηχο των παλιών καλών Whitesnake σε αρκετά σημεία παρόντα….
Οι ρυθμοί πέφτουν και το "Man Of Sorrow" έχει την τέλεια ισορροπία του κλασικότροπου rock στις αρμονίες και τον ρυθμό, εξαιρετική μουσικότητα από όλους.
Το "Path Of Destiny", όπως με πληροφόρησε καλός φίλος και μουσικός, με τη διπλομποτιά πλάι στις μπασογραμμές έχει ένα ιδιαίτερο ύφος speed metal ειδικά στην εισαγωγή, που πολύ με αρέσει και είχα καιρό να ακούσω(από τη δισκάρα Accident of Birth -1997 - του Bruce Dickinson, συγκεκριμένα) .
Και το λαμπερό "Vagrant Of The Night" εισβάλει με μία πανέμορφη κλασική κιθάρα να "κελαηδά" θυμίζοντας Stairway To Heaven για να μας "αποτελειώσει" με μία κιθαριστική δεξιοτεχνία βγαλμένη από τα καλύτερα "κιτάπια" της μουσικής που αγαπάμε. Μία rock μπαλάντα που πραγματικά θαύμασα και άκουσα και ξανάκουσα και θα ακούω για ποοοολύ καιρό!
Το δίδυμο των συνθέσεων που σχεδόν κλείνει το δίσκο;;; Ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Το "Bloodsucker" που ακολουθείται από το "Whistleblower" είναι το τέλειο κλείσιμο για έναν τέλειο δίσκο.
Αλλά το "The Other Man", για όλους όσοι είναι εξοικειωμένοι με τον ήχο των Γερμανών φίλων μας είναι το τυπικό τραγούδι για να κλείσει ο δίσκος και να αναφωνήσουμε στεντόρεια: "Φέρτε τους PINK CREAM 69 εδώ και ΤΩΡΑ!!!
Και φυσικά οι Pink Cream 69 προσφέρουν στην κυκλοφορία ως δώρο για τους οπαδούς και μία ζωντανή ηχογράφηση (εξού και η εκτενέστατη εισαγωγή, αλλά ήταν αναγκαία).
Δίσκος με "θανατερές" κιθαριστικές ιδέες, δυναμικότατα φωνητικά, υπέροχες παλιοροκάδικες ηχητικές αρμονίες. Οι Pink Cream 69 είναι και πάλι παρόντες στο μουσικό μας καλειδοσκόπιο με τον 12^ο στουντιακό δίσκο τους.
Όσο για τη ζωντανή ηχογράφηση έγινε στο Ludwigsburg, στη Γερμανία στα 2013.

Νότης" Vagrant Of The Night " Γκιλλανίδης