Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω επίσης ότι είμαι λάτρης των Dream Theater και θαυμαστής του τεράστιου Mike Portnoy. Σαν ντράμερ πολύ δε περισσότερο σαν μουσική προσωπικότητα. Μάλιστα μπορώ να αποκαλύψω πως μετά την φυγή του από τους Dream Theater, με έπιασε μια ανεξήγητη άρνηση μαζί τους, η οποία μου έφυγε μόλις πέρυσι με την κυκλοφορία του εκπληκτικού The Astonishing.
Ξεκαθαρίζω επίσης ότι αναγνωρίζω την αξία του Derek Sherinian, παρόλο που είναι ο πιο υποτιμημένος από τους πληκτράδες που πέρασαν από τους Dream Theater, λόγω της συμμετοχής του, στο πιο αμφιλεγόμενο σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων (και του Portnoy) άλμπουμ τους (Falling into Infinity). Προσωπικά θα διαφωνήσω, αφού το θεωρώ κορυφαίο άλμπουμ, όπως και το άπαιχτο E.P. "A Change of Seasons", στο οποίο επίσης συμμετέχει…
Η συμμετοχή των Billy Sheehan (Mr.Big) και "Bumblefoot" Thal (ex-Guns N' Roses), συμπληρώνουν το παζλ των υπερπαικταράδων που αποτελούν τους Sons of Apollo.
H έκπληξη της όλης κατάστασης είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον πολυσχιδή Jeff Scot Soto!!! Δεν κρύβω ότι είμαι οπαδός του από πολύ πολύ παλιά. Άλλωστε ο Malmsteen και οι Talisman αποτελούν μέχρι και σήμερα δύο από τις μεγαλύτερες μουσικές απολαύσεις μου. Ωστόσο είχα ζωηρές αμφιβολίες για την συμμετοχή του σε ένα ξεκάθαρα progressive metal project. Μιλάμε για έναν funky/aor freak τύπο, ο οποίος για αρκετά χρόνια υπήρξε μπροστάρης του neo-aor κινήματος.
Έχοντας ακούσει αρκετές φορές το "Psychotic Symphony', μπορώ να πω ότι είναι ένα άλμπουμ των Portnoy/Sherinian, που όμως τις εντυπώσεις κερδίζουν ο Soto και ο Thal! Διότι από τους δύο πρώτους περιμένεις τι θ’ ακούσεις και αυτό ακριβώς ακούς, ενώ από τους άλλους δύο εντυπωσιάζεσαι με τον τρόπο που προσαρμόζονται σε ένα ιδίωμα, που τους είναι σχετικά ξένο.
Το "Psychotic Symphony" μπορεί ΞΕΚΑΘΑΡΑ να είναι ένα «χαμένο» άλμπουμ των Dream theater, με τα prog/υπερτεχνικά ξεσπάσματα του, με το heavy riffing του, αλλά έχει και κάποιες hard rock στιγμές τις οποίες υπερτονίζει με τις ερμηνείες του ο Soto.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το εντεκάλεπτο ΕΠΟΣ, "God of the Sun", το οποίο παρά την μεγάλη του διάρκεια δεν σε αφήνει να το βαρεθείς. Παρόλο που το τραγούδι είναι ξεκάθαρα progressive, η μελωδική ερμηνεία του Soto το κάνει να μην ακούγεται σαν Dream Theater. Ακολουθεί το πιο άμεσο "Coming Home", με τους Thal και Sheehan να μας δίνουν ένα βαρύ κι ασήκωτο riff.
Το "Signs of the Time" που ακολουθεί είναι το πρώτο single, που οι περισσότεροι έχετε ακούσει. Πάλι βαριές ρυθμικές κιθάρες με την ατμόσφαιρα να είναι πιο hard rock με prog πινελιές, θυμίζοντας "Systematic Chaos" εποχή των Dream Theater.
Τέταρτο κομμάτι το "Labyrinth" και συνθετικά από τα πιο πολύπλοκα του άλμπουμ. Σίγουρα το instrumental ξέσπασμα λίγο πριν και μετά τη μέση του κομματιού αναδεικνύει τις εκτελεστικές ικανότητες και των 4 παικταράδων της μπάντας, θυμίζοντας (ξέρετε ποιους) στα καλύτερα τους.
Επόμενο κομμάτι το "Alive" και αφού ο Soto έμεινε ζωντανός από το progressive λαβύρινθο του "Labyrinth", βρίσκει την ευκαιρία να μας δώσει μια όμορφη ερμηνεία σε ένα κομμάτι που είναι πολύ πιο κοντά στα νερά του. Μιλάμε για μια power ballad, η οποία ενώ είναι ενδιαφέρουσα, δεν κορυφώνεται ή για την ακρίβεια δεν δίνει αυτό το κάτι παραπάνω που να σε κάνει να ανατριχιάσεις.
Ακολουθεί το uptempo και heavy "Lost in Oblivion", το οποίο αν είχε δουλευτεί λίγο παραπάνω στο ρεφραίν, θα μπορούσε να λειτουργήσει πολύ καλύτερα. Το "Figaro's Whore" είναι μια μονόλεπτη εισαγωγή στο Purpleικό της (Perfect Strangers εποχής) “Divine Addiction” και επειδή θέλω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός γίνεται, οι επιρροές του και μόνο το κάνουν κομματάρα. Μάλλον πρόκειται για το καλύτερο μικρό τραγούδι του cd, με την μπάντα να δείχνει απροσδόκητα δεμένη και κεφάτη…
Το άλμπουμ κλείνει με ένα instrumental… Ω τι έκπληξη για άλμπουμ που συμμετέχει ο Portnoy!!!  "Opus Maximus" και αυτοί οι τέσσερις σπουδαίοι μουσικοί κυριολεκτικά ΞΕΣΑΛΩΝΟΥΝ, μαζί και ο υποφαινόμενος που ξαφνικά έχει φαντασιώσεις, ότι την μια στιγμή είναι κιθαρίστας, την επόμενη μπασίστας, μετά από λίγο πληκτράς και στο τέλος καταλήγει να μελανιάζει τα πόδια του από τα χτυπήματα του χαμένου ταλέντου στα τύμπανα.
Στο δια ταύτα και χωρίς πολλά πολλά λόγια. Το "Psychotic Symphony" είναι ένα από τα καλύτερα cd της χρονιάς. Αν σε κάτι υστερεί είναι στην ισορροπία μέσα στις ίδιες τις συνθέσεις ανάμεσα στο progressive metal και το hard rock, κάτι που είμαι 1000% σίγουρος ότι θα το βρουν, αν το project συνεχίσει…
Αυτά μας κάνουν τα project και γεμίζουμε αμφιβολίες… Και που είστε… Μπορεί ο Soto να μην έχει τα ψιλά του παρελθόντος, αλλά η χροιά του παραμένει ανεπανάληπτη και ομορφαίνει τα πάντα.

Aριστοτέλης Βασιλάκης