H.E.A.T.: "Into The Great Unknown"

12/12/2017

Κατηγορία: Κριτικές

3966

Πέμπτο άλμπουμ σε 10 χρόνια για τους Σουηδούς πρίγκιπες του μελωδικού ήχου H.E.A.T και οι προσδοκίες γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες. Δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός από την εποχή που χαρακτηρίστηκαν – όχι άδικα – ως the next big thing του συγκεκριμένου ιδιώματος, όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται αυτό.

 

Τίποτα δεν τους χαρίστηκε. Όλα τα κέρδισαν με την αξία τους.
Με τις μελωδίες τους, τις προσιτές και εύπεπτες συνθέσεις τους, το άρτιο παίξιμο και φυσικά με τους δύο υπέροχους τραγουδιστές που ανέλαβαν τα απαιτητικά για το είδος φωνητικά.
Για να είμαι ειλικρινής προσπάθησα να αποφύγω την κριτική στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η μεγάλη πλειοψηφία των δυστυχώς λίγων που πεισματικά εξακολουθούν να στηρίζουν τον συγκεκριμένο ήχο στην χώρα μας, σχεδόν το απέρριψε από την πρώτη στιγμή που άρχισαν να διαρρέουν τραγούδια. Η αλήθεια είναι πως στα πρώτα ακούσματα κι εγώ, είχα ψιλοαπαγοητευτεί έχοντας στο νου μου τον ενθουσιασμό που είχαν φέρει σε όλη την melodic rock κοινότητα οι 3 πρώτοι δίσκοι τους.
Αυτό το μελωδικό hard rock που πολλές φορές φλέρταρε με το aor… Άλλες φορές σκανδιναβικό, άλλες φορές αμερικάνικο, δεν έχει σημασία. Η καλή μουσική δεν έχει καταγωγή.
Από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα έχουν βγει μια σειρά από cd που μου απέσπασαν την προσοχή από τους HEAT, οπότε απέφυγα το «μαρτύριο» να θάψω μια πολύ αγαπημένη μπάντα, κρίνοντας επιφανειακά τη νέα τους δουλειά. Μια μπάντα η οποία μάλιστα είναι σχετικά καινούργια και ως εκ τούτου δεν έχει το όνομα και το παρελθόν, που στην λαίλαπα της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, παίζει ακόμα σημαντικό ρόλο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς τελικά ο αρχισυντάκτης του rocktime.gr δεν με άφησε ν’ αγιάσω και μου υπενθύμισε, ότι του χρωστάω την κριτική του "Into The Great Unknown", με την χιουμοριστική επισήμανση ότι ίσως είμαι ο μοναδικός που μπορεί να του αρέσει το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Ξέρει πολύ καλά ότι δεν μου αρέσουν καθόλου οι μπάντες που επαναλαμβάνουν συνεχώς τον εαυτό τους, παίζοντας αυτά που θέλουν οι οπαδοί, ακολουθώντας τη μανιέρα που βγάζει τα χρυσά αβγά. Προτιμώ τους πειραματισμούς, ακόμα κι αν αποδεικνύονται αποτυχημένοι. Όπως λέει και ο ποιητής, "Nothing is constant, except change…"
Πάμε λοιπόν στο cd για να καταλάβετε τι εννοώ… Το εναρκτήριο «Bastard Of Society» είναι ένα κλασικό H.E.A.T. κομμάτι, με τη χαρακτηριστική 80’s ατμόσφαιρα, τα συνθηματικά backing vocals, το εύπεπτο ρεφραίν, το ωραίο σόλο και σίγουρα μια καλή και ασφαλής αρχή για το cd…
Ακολουθεί  το "Redefined" και ένα πλατύ χαμόγελο έσκασε στα χείλη του Βασιλάκη… Ποπάρα, χιτάρα, με δροσερές μελωδίες και μια ουρανομήκη ρεφραινάρα που ανασταίνει τον κρυμμένο φλώρο που όλοι ανεξαιρέτως  κρύβουμε μέσα σας. Και μην μου πείτε ότι οι μεταλλάδες δεν είναι φλώροι και δεν τους αρέσουν κάτι τέτοια, γιατί εγώ θυμάμαι στην συναυλία των Duran Duran στην Μαλακάσα, χιλιάδες μεταλλικά tshirt…
Σειρά παίρνει το μέτριο Shit City. Είναι κι αυτό στο στυλ του Bastard Of Society, αλλά εμφανώς πιο ανέμπνευστο, παρόλο που έχει μια υποβόσκουσα southern ατμόσφαιρα. Σίγουρα μια από τις λιγότερο καλές στιγμές του cd.
Ακολουθεί το άπαιχτο για μένα "Time On Our Side", το οποίο αναδεικνύει την μουσική παιδεία των H.E.A.T, οι οποίοι σαν γνήσιοι Σουηδοί που σέβονται τον εαυτό τους πειραματίζονται σχεδόν πρόστυχα. Ένα electropop (ακόμα και dance!!!) τραγούδι, που σε πολλά σημεία ειδικά στο πιάνο riff και στο drumming θυμίζουν Muse. Πολλούς ξένισε όλο αυτό, αλλά για εμένα είναι παράδεισος!!! Κυριολεκτικά το έχω λιώσει…
Επόμενο τραγούδι το "Best Of The Broken" κι εδώ διακρίνει κανείς κάποια νεωτερίστικα στοιχεία, τα οποία σε συνδυασμό με μια Def Leppard ατμόσφαιρα δημιουργούν ένα συμπαθητικό 80’s μίγμα.
Ακολουθεί το "Eye Of The Storm", το οποίο σίγουρα είναι μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στο cd. Αν οι H.E.A.T χαρακτηρίστηκαν στην αρχή της καριέρας τους, ως οι νέοι Europe, αφού οι κανονικοί Europe απέχουν έτη μακράν από τον παλιό τους εαυτό τους και επιδίδονται πολλές φορές σε ακραίους πειραματισμούς, απ’ ότι φαίνεται κι αυτοί οι γίγαντες της αγίας τριάδας των Upplands Vasby (οι τρίτοι είναι οι Eclipse), αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο των ειδώλων τους. Ένα υπέροχο μίγμα Queen και Coldplay, το οποίο αν το είχαν ανακαλύψει οι Βρετανοί θα το είχαν ανεβάσει στην κορυφή των charts.
To "Blind Leads The Blind" έχει μια όμορφη progressive εισαγωγή  ενώ το υπόλοιπο τραγούδι θυμίζει αρκετά το In My Dreams των Wig Wam, χωρίς όμως το υπέροχο ρεφραίν του γιουροβοζιονικού ύμνου των Νορβηγών. Όμορφο τραγούδι το οποίο όμως δεν κορυφώνεται.
Το "We Rule" που ακολουθεί ενδεχομένως να είναι το καλύτερο τραγούδι του cd!!! Έχει αυτή την ανεπανάληπτη 60’s - 70’s αισθητική, ενώ τα υπέροχα φωνητικά σε κάποιες στιγμές θυμίζουν Freddie Mercury.
Έχει όλα εκείνα όλα τα στοιχεία για τα οποία λατρεύουμε το hard rock σε όλες τους τις εκφράσεις… Ξανά και ξανά.
Το "Do You Want It" έχει μια πιο aor ατμόσφαιρα χωρίς όμως να είναι κάτι το συγκλονιστικό. Αντιθέτως το riffάκι που οδηγεί όλο το τραγούδι, είναι λίγο παιδικό. Σε μερικές στιγμές μάλιστα τα φωνητικά θυμίζουν The Darkness.
Παρόλο που μου αρέσουν οι θεοπάλαβοι Βρετανοί, το "Do You Want It" δεν το βάζω στο ίδιο επίπεδο. Του λείπει η τοξικότητα και ο αυτοσαρκασμός των Darkness.
Τελευταίο τραγούδι το "Into The Great Unknown" που έδωσε και το όνομα του στο δίσκο. Πρόκειται για μια power ballad με ωραίο ρεφραίν, το οποίο αν είχε δουλευτεί λίγο περισσότερο θα ήταν κομματάρα.
Συνολικά θα έλεγα πως το άλμπουμ έχει πολύ ωραίες ιδέες, αλλά και κάποιες αδύναμες στιγμές.
Σίγουρα πρόκειται για το λιγότερο 80’s cd των H.E.A.T, αλλά με όλα εκείνα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν (μελωδίες, άρτιο παίξιμο, εύπεπτες συνθέσεις) να χαρακτηρίζουν εν τέλει το αποτέλεσμα. Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο η pop και πειραματική πλευρά του δίσκου, σε σχέση με την safe πλέον 80’s hard rock ατμόσφαιρα που περιμένουμε ν’ ακούσουμε σε κάθε νέο cd των Σουηδών.

Αριστοτέλης Βασιλάκης