Saxon: "Thunderbolt"

05/02/2018

Κατηγορία: Κριτικές

4404

Μετά τη νεκρανάστασή τους με το “Solid Ball Of Rock” του ’91, βρήκαν παραγωγούς που μπόρεσαν να αποτυπώσουν τον live ήχο τους σε δίσκο. Με το αμερικάνικο όνειρο αμετάκλητα πίσω τους, επικεντρώθηκαν στο να κρατήσουν ζεστές τις μεταλλικές μάζες της Ευρώπης, με όπλο τους την αξιοπιστία τους πάνω στο σανίδι.

 

Έπιαζαν και παίζουν παντού, δίνοντας στο κοινό αυτό που ξέρει ότι θα πάρει: Βρετανικό heavy metal μέχρι το κόκκαλο. Για το ευρύτερο ροκ ακροατήριο, αν μια τέτοια έννοια γένους έχει πλέον κάποιο περιεχόμενο, ο ήχος τους είναι εδώ και χρόνια ισοδύναμο της «γραφικής» αρτηριοσκλήρυνσης: κομμάτια «που ακούγονται ίδια», εξώφυλλα με ασπίδες, οικόσημα και συμβολισμούς δευτεροκλασάτου fantasy κόμικ, στίχοι για ιστορικές μάχες, κατακτητές, πολεμιστές, για την έξαψη της ταχύτητας και των ντεσιμπέλ.
Αυτό δεν ισχύει για όσους μεγάλωσαν με τους Saxon και μεταλαμπάδευσαν την αγάπη για το heavy metal και στους νεώτερους. Ιδίως δεν ισχύει για όσους είχαν την τύχη να τους δουν live. Είναι η προσωποποίηση του απέριττου, περήφανου και ξεροκέφαλου της μουσικής αυτής που πάμπολλοι καταδίκασαν και προέβλεψαν τον πρόωρο θάνατό της, για να έρθει ο χρόνος και να τους ξεβρακώσει.
Τα τελευταία 6 άλμπουμ από το 2007 και μετά είναι φτιαγμένα από την ίδια σύνθεση και το “Thundebolt” είναι το τρίτο συνεχόμενο με παραγωγό τον Andy Sneap, τον 49χρονο βρετανό που έχει γίνει, τα τελευταία 15 χρόνια ο Rick Rubin του παραδοσιακού heavy metal, αναζωογονώντας τον ήχο των Accept, των Judas, των Megadeth, Exodus και άλλων.


Οι συνταγές είναι όλες εδώ:
Γρήγορα ριφ έτοιμα για μάχη (“Thunderbolt”), επικές πτήσεις (“The Secret Of Flight”), τράβελινγκ σε τοπία της βόρειας μυθολογίας (”Sons Of Odin”), μια τιμητική παραπομπή στην πρώτη κοινή τους περιοδεία με τους Motorhead το ’79 (“They Played Rock n’ Roll”).
Το βαρύ και αργόσυρτο “Nosferatu” στοχεύει σε σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά η φωνή του Biff έχει μια εγγενή εξωστρέφεια που δεν ταιριάζει σε διηγήσεις για «αρνητικούς» ήρωες, ενώ δε λείπουν και οι κοινοτοπίες (“Sniper”, “Predator”), ακόμη κι αν αυτές μιλάνε για τον Βασιλιά Αρθούρο (“A Wizard’s Tale”).
Ακόμη ένα άλμπουμ, το 22ο τους, που, παρά την προβλεψιμότητά του, δεν εξαπατά τον οπαδό που έχει όλα τα προηγούμενα. Δεν έχει νόημα να το τοποθετήσει κανείς σε αξιολογική σειρά σε σχέση με όλα τους τα άλμπουμ, τουλάχιστον από το 1997 και μετά. Οι διαφορές είναι μικρές.
Οι
Saxon, ο 67χρονος Biff Byford, o 65χρονος Nigel Glockler, o 66χρονος Paul Quinn και οι δύο «νέοι», ο 58χρονος Doug Scarratt (μόνον 22 χρόνια μαζί τους) και ο 52χρονoς Nibbs Carter (μόνον 29χρόνια μαζί τους) εξακολουθούν να τιμούν αυτό που ξέρουν να κάνουν αλλά και το κοινό τους.
Του λένε ένα πράγμα: «μαζί μέχρι το τέρμα».
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου