// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

Chris Isaak: Class of '88

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

The Night Flight Orchestra: "Sometimes The World Ain't Enough"

10/07/2018

Κατηγορία: Κριτικές

3360

Το σούπερ project των Σουηδών The Night Flight Orchestra που αποτελείται από μέλη των μεταλλάδων Soilwork και Arch Enemy κυκλοφορούν την τέταρτη στούντιο δουλειά τους και οι απανταχού φίλοι του aor/melodic rock ήχου ήδη "λιώνουν" το "Sometimes The World Ain't Enough".

Οι NFO δεν πτοούνται από μόδες και ούτε κολλάνε με το να φοράνε στολές με ανάποδους σταυρούς για να τραβήξουν την προσοχή του κοινού αλλά απλά γουστάρουν τον συγκεκριμένο ήχο και παίζουν "μπάλα" με όλες τις πλευρές του μελωδικού ήχου αφού μπορείς να διακρίνεις επιρροές από Τοto, Jefferson Starship και Asia, από Alan Parson και Steely Dan μέχρι Αbba και Supertramp και παράλληλα χωρίς αναστολές και μουσικές αγκυλώσεις η μπάντα παίζει έναν "εξελιγμένο" retro/aor ήχο.

Το άλμπουμ ξεκινά με το καταιγιστικό "This Time", ένα εκρηκτικό μίγμα ανάμεσα στο "He's A Woman - She's A Man" των Scorpions και "Highway Star"/ "Fireball"(Deep Purple) με μπόλικο aor χρώμα ενώ η συνέχεια ανήκει στο πιο καλοκαιρινό κομμάτι του δίσκου, το "Turn To Miami" που είναι πλημμυρισμένο σε μία melodic/aor αύρα. Ακολουθούν τα χορευτικά "Paralyzed" που διαθέτει μία funky-pop φόρμα σε φάση να θυμίζει κάτι από Duran Duran αλλά με το ρεφρέν να απογειώνει όλες τις εγκεφαλικές μας αισθήσεις ενώ το "Sometimes The World Ain't Enough" κινείται περίπου στο ίδιο ύφος με το ρεφρέν να είναι επηρεασμένο αρκετά από τους Toto.

Έπεται το πομπώδες "Moments Of Thunder" όπου οι Asia και οι Yes έχουν την τιμητικής τους, ειδικά το ρεφρέν θυμίζει κάποια χαμένη σύνθεση των δύο μεγάλων σούπερ γκρουπ ενώ το "Speedwagon" όπως καταλαβαίνετε παραπέμπει στο σπουδαίο σχήμα των Reo Speedwagon αλλά εμένα τα φωνητικά μου θύμισαν Boston.

To "Lovers In The Rain" κινείται σε ποπ μονοπάτια και θυμίζει Ultravox εν αντιθέσει με το "Can't Be That Bad" που μπαίνει δυναμικά και συνεχίζει ασταμάτητα σε αυτό το ροκ μοτίβο με το ρεφρέν λες και είναι γραμμένο από τον Desmond Child ενώ το "Pretty Thing Closing In" αποδεικνύει για άλλη μια φορά γιατί οι Σουηδοί πεθαίνουν για τους Αbba με το κιθαριστικό σόλο να προσπαθεί να μιμηθεί τον David Gilmour (Pink Floyd).

Ακολουθεί το επικό "Barcelona" που είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ με ένα μνημειώδες ρεφρέν και όλοι οι φίλοι του aor ήχου πραγματικά θα λατρέψουν παράλληλα το "Winged And Serpentine" που διαδέχεται την "Βαρκελώνη" φλερτάρει ανοικτά ξανά με τους Toto.

Ο δίσκος κλείνει με το θαυμάσιο "The Last Of The Independent Romantics" με τον τραγουδιστή Bjorn Stridd να απογειώνει την εν λόγω σύνθεση με την παθιασμένη ερμηνεία του καθώς οι ρυθμοί από Foreigner και Yes είναι εναλλασσόμενοι.

Εν κατακλείδι οι The Night Flight Orchestra με τούτη την κυκλοφορία αποδεικνύουν περίτρανα ότι αγαπάνε το aor, αγαπάνε την μελωδία, αγαπάνε τους χορευτικούς ροκ και ποπ ρυθμούς της δεκαετίας του '80 και με όπλο τον γοητευτικό και παλιομοδίτικο ρομαντισμό τους εξαφανίζουν όσα "φαντάσματα" και σύγχρονους παλιάτσους προσπαθούν να ασελγήσουν σε μία άκρως φωτεινή, χαρούμενη και διασκεδαστική μουσική.

Φώτης Μελέτης