// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

Chris Isaak: Class of '88

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Jοhn Diva & The Rockets Of Love: "Mama Said Rock Is Dead”

06/05/2019

Κατηγορία: Κριτικές

2661

Τα τελευταία 10 χρόνια, μετά την εμφάνιση του πρώτου άλμπουμ των Steel Panther, άρχισε να ανθεί κυρίως στην Ευρώπη, ένα υβρίδιο: το mock rock. Μπάντες προερχόμενες κυρίως από την βόρεια Ευρώπη βλέποντας ότι οι Steel Panther έβγαλαν στην πιάτσα γερά hard rock τραγούδια.

Oι οποίες για να βρουν κοινό βασίστηκαν στην αυτοπαρωδία του image του κάποτε κραταιού hair metal της περιόδου 1987-1990, είδαν πεδίο δόξης λαμπρόν.

Άλλοτε παίρνοντας σοβαρά τον εαυτό τους, άλλοτε όχι, όλοι δοξάζουν το κιτς, πάντα όπως με αισθητικά αποτελέσματα που ποικίλλουν μεταξύ καταγέλαστου και απωθητικού.
Μπάντες όπως οι Reckless Love από τη Φιλανδία, Crazy Lixx, Hardcore Superstar, Dynazty από τη Σουηδία, Red’s Cool από Ρωσία, Kissin' Dynamite και Julian Angel’s Beautiful Beast από Γερμανία και τώρα οι John Diva & The Rockets Of Love παίζουν (βλέπε αντιγραφοποιούν, διασκευάζουν, ή και αναμασούν) καλά ηχογραφημένο, γεμάτο hooks hard rock, απ’ αυτό που η μερίδα του γεννημένου το 1989 νεόκοπου “melodic rock” κοινού θα ήθελε να έχει ακούσει σε πρώτο χρόνο.
To πρόβλημα μοιάζει να είναι ότι οι τύποι -και το κοινό τους- όταν, όπως λέει η γνωστή παροιμία, ο θεός του ροκ ν’ ρολ έδειχνε προς το hair metal, εκείνοι έβλεπαν το δάχτυλο. Οι Bon Jovi, Van Halen, Def Leppard, και Motley Crue υπήρξαν δημιουργήματα συγκεκριμένης εποχής και οποιοσδήποτε έκτοτε δηλώνει ότι έχει «επηρεαστεί μουσικά» απ’ αυτούς και αντιγράφει το image τους θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο του προσδίδει αυθεντικότητα, απλώς καταλήγει να δείχνει γελοίος και να ακούγεται ανέμπνευστος.
Οι John Diva με επιτηδευμένα δελτία τύπου ισχυρίζονται ότι έχουν πρόθεση να «αναζωπυρώσουν το κλίμα των ‘80s» του «συνεχούς πάρτυ» και τα λοιπά. Είναι σα να κατάλαβε κανείς από τη δεκαετία του ’80 μόνο τον Ταμτάκο και τον Μπίλια στο «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα» και να τους προβάλλει μετασκευασμένους χωρίς το όποιο ταλέντο του αυθεντικού ως αριστουργήματα. Στο πλευρό του John Diva, λέει, βρίσκονται οι κιθαρίστες Snake Rocket και J.J. Love, ο μπασίστας Remmie Martin και ο ντράμερ Lee Stingray jr.. Εντάξει, η αίσθηση του χιούμορ είναι σχετικό πράγμα, όμως είτε πρόκειται για χιούμορ, είτε για ημισοβαρή προσπάθεια για να βγουν κάποιες χιλιάδες Euro εκμεταλλευόμενη την αυτοπαρωδία, Είναι χαρακτηριστικό του πόσο στραβά πάει ο γυαλός στο ευρωπαϊκό κοινό ότι οι τύποι αυτοί έχουν, λέει, παίξει τρεις φορές στο Wacken Open Air Festival.
Τα 12 τραγούδια φέρουν την υπογραφή του παραγωγού Michael Voss (Mad Max, Michael Schenker, Tony Carey μεταξύ άλλων) και περιέχουν όλα τα αφόρητα ως πολυφορεμένα κλισέ σε στίχο, ενορχήστρωση και μουσική. Αυτά, που κάθε μη αγγλόφωνος νομίζει ότι χωρίς να γελοιοποιηθεί μπορεί να περιλάβει στις hard rock κόπιες που γεμίζουν τα τελευταία χρόνια την “sleaze/melodic rock" σκηνή.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούντιο ‘Gizmo 7’ της Ισπανικής Malaga και στα ‘Principal Studios’ και ‘Kidroom Studio’ του Münster, με τον πολύ Chris von Rohr των Krokus ως “creative supervisor”. Προφανώς, ονόματα όπως αυτά έχουν καταλάβει ότι το κοινό αδυνατεί να διακρίνει μεταξύ πρωτότυπου και πρόχειρου ξεπατικώματος και το βλέπουν επαγγελματικά. To μουσικό υλικό των John Diva θα μπορούσε να ξεγελάσει στιγμιαία, αν δεν συνοδευόταν από την εικόνα τους και το ασαφών προθέσεων αυτό στήσιμο. Ακόμη και χωρίς την εικόνα, όμως, ακούγεται απείρως πιο τετριμμένο από το πρωτότυπο mock rock των Steel Panthers ή και των The Darkness (που μπορεί να ειπωθεί ότι ως βρετανοί ξεκίνησαν το 2003 την τάση να αυτογελοιοποιούνται μουσικά από άποψη με το ‘Permission To Land”).

Όπως και τα άλλα γκρουπ αυτής της κατηγορίας, έτσι και το τσούρμο του John Diva διασκευάζει επί σκηνής, δίπλα στα δικά τους, κομμάτια όπως τα “Sweet Child O’ Mine” και “Don’t Stop Believin’”, κάνουν γκριμάτσες και ροκ σταρ μούτες απ’ αυτές που προϋποθέτουν πολλή δουλειά (και αυταρέσκεια) μπροστά στον καθρέφτη. Θα περιφέρονται σίγουρα για κάποια χρόνια σαν αποκριάτικο τσίρκο ανά τας Ευρώπας, με κακόγουστους μεσόκοπους να προσποιούνται τους παρ’ ολίγον ροκ σταρ, μπαντάνες να συγκρατούν τις περούκες, προικίλια να κρύβονται από ζωστήρες, πορτοκαλί γκέτες και κολλάν που θα βραβεύονταν θριαμβευτικά σε κάθε γκέϊ παρέηντ ανά τον κόσμο.
Όποιος θέλει τόσο πολύ να ανακαλύψει τί πραγματικά συνέβαινε το 1989 στο Sunset Strip, έχουν γραφτεί καμιά εικοσαριά βιβλία και έχουν κυκλοφορήσει καμιά εκατοστή δίσκοι. Ας ψάξει αυτά.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου