// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Κριτικές

Alan Parsons: "Τhe Secret"

22/06/2019

Κατηγορία: Κριτικές

2625

Δισκογραφική επιστροφή με νέο στούντιο άλμπουμ μετά από 15 χρόνια απραξίας για την παρέα του θρυλικού παραγωγού και συνθέτη Alan Parsons. Οι πρώτες εντυπώσεις ακούγοντας τον δίσκο παραπέμπουν στα εμπορικά άλμπουμ της δεκαετίας του '80 και η συμμετοχή αρκετών τραγουδιστών, άγνωστων των περισσοτέρων, στο ελληνικό κοινό κάνει το άλμπουμ ακόμη πιο ενδιαφέρον.

Το "Τhe Secret" ξεκινά με το επιβλητικό - ορχηστρικό "The Sorcerer’s Apprentice" (διασκευή ενός γαλλικού συμφωνικού ποιήματος του

Paul Dukas) και στην κιθάρα συναντάμε τον Steve Hackett (Genesis) όπου οι art-rock πινελιές είναι έντονες και νοσταλγικές.

Ακολουθεί το "Miracle" στο γνωστό μελωδικό ύφος τους Alan Parsons και στα φωνητικά είναι ο ταλαντούχος Αμερικανός Jason Mraz ενώ το "As Lights Fall" βαδίζει στο ίδιο ύφος.

Η συνέχεια ανήκει στο "One Note Symphony" κι αυτή την φορά στα φωνητικά συναντάμε τον πιστό συνεργάτη του Alan Parsons τα τελευταία 25 χρόνια, τον σαξοφωνίστα Todd Cooper σε μία άκρως επική μπητλική μελωδία. Οι εκπλήξεις στο μικρόφωνο συνεχίζονται κι αυτή την φορά με την όμορφη μπαλάντα "Sometimes" η οποία ερμηνεύεται υπέροχα από τον Lou Gramm (Foreigner) όπως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το "Soire Fantastique" που το συνοδεύει ένα γλυκό κιθαριστικό σόλο.

Το μελαγχολικό "Fly To Me" είναι βγαλμένο από την εποχή των Beatles και σε αυτό βοηθά και η ερμηνεία του Mark Mikel. Το "Requiem" είναι μία από τις καλύτερες συνθέσεις του "The Secret", μιας και αυτή την μελωδική ατμόσφαιρα την αναδεικνύουν, το σαξόφωνο και η ερμηνεία του Todd Cooper που δημιουργούν μία πιο jazz αισθητική.

Στο "Years Of Glory" κυριαρχούν πάλι οι μελωδίες του σαξοφώνου, παντρεμένες αυτή την φορά με κιθαριστικά σόλα σε ύφος Pink Floyd ενώ το "The Limelight Fades Away" ξεχωρίζει αρκετά για το εξαιρετικό ρεφρέν ( τραγουδά ο Jordan Huffman) και το άλμπουμ κλείνει ήσυχα με το "I Can’t Get There From Here" σε ερμηνεία του Jared Mahone.

Συνοπτικά θα περιμέναμε ότι ο Alan Parsons μετά από τόσα χρόνια στουντιακής απουσίας, ότι θα κυκλοφορούσε ένα πιο ενδιαφέρον και πιο εμπνευσμένο δίσκο. Δυστυχώς ξεχωρίζουν μόνο δυο-τρεις καλές συνθέσεις ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια είναι ουσιαστικά νοσταλγικά αναμασήματα του ένδοξου παρελθόντος.

Φώτης Μελέτης