Mια μπάντα χωρίς frontman, όπου οι δύο εκπληκτικές κιθάρες παίρνουν πάνω τους το μουσικό βάρος του ακροάματος, υποδεικνύοντας ότι ροκ-εν-ρολ δεν είναι μόνον επίδειξη και εξτραβαγκάνζα. Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο - πολύ γνωστά. Οι δύο βασικοί συνθέτες, Andy Powell (κιθάρα, φωνητικά) και Martin Turner (μπάσο, φωνητικά), αγνοώντας τί σώμα έργου έχουν αφήσει πίσω τους για τις επόμενες γενιές, διαφώνησαν για τη «μουσική κατεύθυνση». Ο Powell ήθελε να πιάσουν επιτέλους την καλή, προσλαμβάνοντας έναν κανονικό τραγουδιστή, όπως οι εταιρίες τους έλεγαν, για να προσπαρμοστούν στην καινούρια, τότε, δεκαετία. Ο Turner, φυσικά, ούτε ν' ακούσει κάτι τέτοιο.  
Τελικά, βρέθηκαν χαμένοι και οι δύο. Οι Wishbone Ash χωρίς τον Turner βολόδερναν μεταξύ ’81 και ’87, ενώ ο Turner δεν έκανε και τίποτε σπουδαίο μόνος του. Ακόμη και η επανένωσή τους για τρία άλμπουμ μεταξύ 1987 και 1991, παρ’ ότι απέδωσε καλή καινούρια μουσική και αξιοσημείωτες live εμφανίσεις δε στάθηκε ικανή να καλύψει τις διαφορές τους και οι δρόμοι τους χώρισαν και πάλι. Ακολούθησε αρκετά χρόνια αργότερα και η απαραίτητη νομική μονομαχία για το όνομα των Wishbone Ash, το οποίο τελικά κράτησε ο Andy Powell, με τον Turner να διατηρεί το δικαίωμα να παίζει και να ηχογραφεί ως “Martin Turner’s Wishbone Ash”.
Έκτοτε, από το 1996 μέχρι σήμερα, ο Andy Powell έχει κυκλοφορήσει υπό το όνομα Wishbone Ash 6 άλμπουμ με πρωτότυπο υλικό (και μερικά με επανηχογραφήσεις) και δεν έχει σταματήσει να περιοδεύει. Συχνά, οι περιοδείες των δύο σχημάτων χρονικά συμπίπτουν, σε μια άτυπη κόντρα των δύο αιωνίων πρώην συν-δημιουργών, με τις εκτιμήσεις να κλίνουν υπέρ του σχήματος του Turner ως προς τη ζέση με την οποία αποδίδει τα κλασσικά και υπέρ των νομικά ορθών Wishbone Ash, αυτών του Powell, όσον αφορά τη μουσικότητα, την κιθαριστική ευφωνία και τη φρεσκάδα του υλικού.

Το “Coat Of Arms” είναι το πρώτο άλμπουμ με καινούριο υλικό από το 2014. Ξεκινά με το “We Stand As One” ένα άρτιο κομμάτι για να συστήσει τον ήχο των Wishbone Ash σε οποιονδήποτε με ηλικία κάτω των 35, καθώς συμπυκνώνει τα συστατικά του: μελωδία, αρμονίες στις κιθάρες, ενoποιητική αύρα, ευσύνοπτη διάρκεια, έξυπνη φωτοσκίαση – πολλά συμβαίνουν μέσα στα 4 λεπτά του- και στιχουργικό θέμα που η ηλικία αυτή μπορεί να εκλάβει ότι την αφορά άμεσα – οικολογική καταστροφή, φωτιές του Αμαζονίου κα τα τοιαύτα. Το ομώνυμο, “Coat Of Arms”, ξεκινά σαν κάτι από το “Locked In”, 44 χρόνια πριν, εξελίσσεται όμως σε μια απολαυστική κιθαριστική περιήγηση σε όμορα στυλ. Σημασία έχει ότι σε κρατάει ο τόνος της κιθάρας και ο Andy Powell τον έχει τον τόνο ο άτιμος.  
Το έξοχα ενορχηστρωμένο “Empty Man” ακουμπά στη folk πλευρά του Powell, που αποδεικνύει ότι κλείνοντας – κι αυτός- τα 70 (στις 19 Φεβρουαρίου), διατηρεί την ικανότητά του να ερμηνεύει φωνητικά με μια άχρονη ποιότητα τη δική του μουσική. Το “Floreana” έχει το αιθέριο στυλ που θα συγκινήσει κάθε κλασσικοροκά μέσης ηλικίας, με τον τρόπο του “Persephone”. Όταν μπαίνουν οι αρμονίες στις κιθάρες, κατευθείαν αντιλαμβάνεσαι το βάθος απ’ όπου έρχεται αυτό που ακούς. Το easy going “Drive” σε καλεί πράγματι, αν ζεις σε μια χώρα του πολιτισμένου κόσμου που διαθέτει ασφαλείς αυτοκινητόδρομους, να μπεις στο αμάξι και κατευθυνθείς στην εξοχή, έτσι απλώς για βόλτα.
Τα τελευταία τρία χρόνια, η δεύτερη δίπλα στον Powell κιθάρα ανήκει στον Mark Abrahams, έναν σαραντάρη που μελετά τους Wishbone Ash από τα εννέα του χρόνια («ξέρει τα κομμάτια μας καλύτερα και από μένα», λέει με περηφάνεια ο Powell). O Abrahams έχει εισφέρει στο καινούριο υλικό τον ενθουσιασμό του καλού μαθητή που έχει την τιμή να συνεργάζεται με έναν από τους δασκάλους κι εμπνευστές του. Δική του, για παράδειγμα, είναι η βασική ιδέα για το “It´s Only You I See”, μια από τις συνθέσεις που με την πρώτη ξεχωρίζουν. Πλήρης συναισθήματος – στη φλέβα του “You Rescue Me” από το άλμπουμ “New England” του ’76 - πραγματικά απογειώνεται από τις δίδυμες κιθάρες.
Οι Bob Skeat που ακούγεται στο μπάσο είναι δίπλα στον Powell 23 χρόνια και ο ντράμερ Joe Crabtree 13, οπότε το δέσιμο του ήχου και η σιγουριά στην απόδοση είναι δεδομένη. Στο “Back In The Day” μας δίνουν ένα απολαυστικό uplifting τρακ, ενώ στο “Personal Halloween”, με τα πνευστά και το πιάνο, η μπάντα δε διστάζει να κάνει για λογαριασμό του ακροατή ένα πέρασμα ακόμη κι απ’ τη Νέα Ορλεάνη. Το εύθραυστο “Déjà Vu” είναι η πολλοστή απόδειξη ότι ο Powell, εκτός από ένας από τους κιθαρίστες που με το ύφος του καθόρισε τα ροκ πράγματα σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο απ’ όσο συχνά αναφέρεται, παραμένει και άξιος συνθέτης, γι’ αυτό και εκείνος επέμενε περισσότερο από τον αντίπαλό του Martin Turner στο να κυκλοφορεί η μπάντα νέο υλικό. Αν ο Turner είναι πολύ πιο κοντά συναισθηματικά στην απόδοση των κλασσικών τους τραγουδιών, ο Powell είναι το ίδιο το DNA των Wishbone Ash, κι αυτό ακούγεται σε ο,τιδήποτε ηχογραφεί, με μια αβίαστη, αξιοθαύμαστη ποιότητα που γεμίζει τον ακροατή που έχει μέσα τουτις κλασσικές ροκ υποδοχές πριν καν το καταλάβει.

Παναγιώτης Παπαϊωαννου