// Rocktime Groups

KIX: Ατελείωτο Rock & Roll Overdose

// To Be A Rock And Not To Roll

Tina Turner: Θριαμβεύοντας εξ ενός second hand emotion

// Golden Years

Αρχική » Κριτικές

Έκτο άλμπουμ για τους τελευταίους των Μοϊκανών του μελωδικού hard rock (ή ποζερομεταλ) για τους «ειδήμονες». Οι Σουηδοί Η.Ε.Α.Τ αποτελούν την επιτομή της μπάντας που μένει εμμονικά πιστή σε έναν ήχο που μεσουράνησε πριν από 35 χρόνια περίπου

Ως εκ τούτου δεν έχουν καμία – μα καμία – προσδοκία και συνακόλουθα καμία πρόσβαση στο «όνειρο» της επιτυχίας.
Η επιλογή τους να παίζουν μια μουσική που είναι εντελώς εκτός μόδας, στο δικό μου το μυαλό τους καταχωρεί ως μια από τις πιο ΤΙΜΙΕΣ μπάντες της εποχής μας.
Κάποτε χαρακτήριζαν αυτό το είδος μουσικής, ως εμπορικό metal. Σήμερα το να παίζει μελωδικό hard rock είναι κατά την γνώμη μου, ότι πιο αντιεμπορικό μπορεί να κάνει κάποιος ροκάς. Πάμε στο "HEAT II".
Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών των Η.Ε.Α.Τ (ο υποφαινόμενος δεν ανήκει σ’ αυτούς) απογοητεύτηκαν από το "Into the Great Unknown", γιατί έπαιρνε σαφείς αποστάσεις από τον παραδοσιακό hard rock ήχο της μπάντας και την οδηγούσε σε πιο pop/aor μονοπάτια.
Καλώς ή κακώς ο πειραματισμός δεν τους βγήκε, όπως και στους περισσότερους που επιχειρούν να παίξουν κάτι διαφορετικό, απ’ αυτό που τους έκανε γνωστούς. Ως εκ τούτου η επιλογή των Η.Ε.Α.Τ να επιστρέψουν στα «τετριμμένα» αποτελούσε ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ.
Το "ΗΕΑΤ ΙΙ" αποτελεί την επιστροφή των Σουηδών στον ήχο για τον οποίο αναγνωρίστηκαν ως the next big thing του μελωδικού hard rock.
Το να σας γράψω πως το "HEAT II" είναι ένα ΥΠΕΡΟΧΟ άλμπουμ είναι βαρετό και ανούσιο. Αυτάκια έχετε και δεν χρειάζεστε ακόμα ένα ψευτοειδήμονα σαν εμένα για να σας ζαλίσει τον έρωτα, για 3 λεπτά δημοσιότητας. Το μόνο που μπορώ να γράψω είναι πως το συγκεκριμένο άλμπουμ, αποδεικνύει πως το συγκρότημα δεν στερείται ιδεών και έμπνευσης. Ωστόσο δείχνει να έχει έναν προβληματισμό όσον αφορά τον μουσικό του προσανατολισμό. Αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι πως είναι δέσμιοι του ήχου που τους χαρακτηρίζει. Προσωπικά ΛΑΤΡΕΥΩ τις μπάντες που ρισκάρουν και προσπαθούν να παίξουν όπως νοιώθουν την χρονική στιγμή που γράφουν ένα άλμπουμ. Αγαπώ τους AC/DC και για το γκρούβι τους και για τα live τους. Βαριέμαι αφόρητα, το γεγονός ότι παίζουν τα ίδια και τα ίδια, τα τελευταία 50 χρόνια.
ΤΟ "ΗΕΑΤ ΙΙ" είναι ένα πολύ σπιντάτο άλμπουμ, με παραγωγή «τούμπανο», ωραίες μελωδίες και παίξιμο ΑΑΑ ποιότητας.
Ωστόσο στο δικό μου μυαλό δεν θα αφήσει το στίγμα του, όπως το ντεμπούτο της μπάντας ή το "Address The Nation".
Διότι αποτελεί αναμάσημα αυτών. Ξέρω πως η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του είδους θα διαφωνήσει με την άποψη μου. Ξέρω πως οι περισσότεροι θα αποθεώσουν το άλμπουμ, αφού επιτέλους οι Η.Ε.Α.Τ παίζουν σαν Η.Ε.Α.Τ!!!
Ωστόσο εγώ τους έχω για πολλά παραπάνω. Δεν τους λείπει τίποτα πραγματικά. Αν είχαν εμφανιστεί στα 80’s σίγουρα θα είχαν γίνει εκατομμυριούχοι. Αν υπήρχε μουσική δικαιοσύνη, οι Η.Ε.Α.Τ δεν θα αγκομαχούσαν για να γεμίσουν το Gagarin, την στιγμή που το φάντασμα του Bon Jovi (που έκανε το σολάριουμ του νέο άλμπουμ της μπάντας σκιά του εαυτού της) μπορεί εύκολα να γεμίσει 3 ΟΑΚΑ.
Είναι δεδομένο πως όποιος ακούσει το "ΗΕΑΤ ΙΙ" θα περάσει πολύ όμορφα… Είναι ένας εξαιρετικός δίσκος μελωδικού hard rock, ιδιαίτερα δυνατός (χωρίς πολλά μέλια και μπαλάντες), που συνδυάζει ΥΠΕΡΟΧΑ τις καλύτερες των επιρροών των Σουηδών.
Βάλτε στο γουδί Bon Jovi, Def Leppard, Europe και Whitesnake και έχετε έναν μοντερνορετρό δίσκο, κατάλληλο για το αμάξι, το κλάμπ και μουσική υπόκρουση για αχαλίνωτες νύχτες γεμάτες σεξ, πιώμα και rock n’ roll.
Καταλήγοντας θα πρέπει να γράψω, πως αυτά που κάνει στην σκηνή Erik Grönwall δεν τα έκαναν οι δεινόσαυροι του είδους (Jon Bon Jovi, David Coverdale, Joey Tempest Sebastian Bach) ούτε την περίοδο της ακμής τους.
Το παλληκαράκι είναι τούρμπο. Ως εκ τούτου όσοι δεν πήγαν πέρυσι να τους δουν live, αν δεν πάνε και φέτος θα είναι απλά ασυγχώρητοι.
Feel the heat έστω και αναμασημένοι…

Αριστοτέλης Βασιλάκης