O James Christian, έχοντας πάρει επ’ ώμου τους House Of Lords από το 2004, δείχνει ακόμη να τα καταφέρνει. Ξεχωρίζει ανάμεσα από τις δεκάδες νέο-αορίζουσες προίοντικές ετικέττες της Frontiers.
Μετά τα  “Precious Metal” (2014), “Indestructible” (2015) και “Saint of the Lost Souls” (2017), τα οποία λειτούργησαν σα μια άτυπη τριλογία επανάληψης όλων όσων από το 2004 πρεσβεύει το franchise των House Of Lords, στο δέκατο studio album τους, Christian περπατά σε λιγώτερο heavy δρόμους.
Ο ήχος έχει έμφαση στη μελωδία, παραπέμποντας στα προσωπικά του άλμπουμ.  Μια σύγχρονη ματιά στις διαχρονικές αξίες του A.O.R., με δουλεμένες μελωδίες, ρεφραίν - elevators απ’ αυτά που ο Christian απολαμβάνει να υπηρετεί και στίχο που στοχεύει στη γενιά των ακροατών που έριχναν μια ματιά και στις στροφές για να απορροφήσουν καλύτερα το ύφος του κομματιού.
Μαζί του και πάλι στην κιθάρα ο Jimi Bell, στα τύπανα o ΒJ Zampa και ο Chris Tristram – ήδη 4 χρόνια στη σύνθεση - στο μπάσο.
Η φωνή του Christian στο στούντιο είναι, όπως πάντα, στο στοιχείο της, το tracklist ρέει και η σχολαστική μελωδική ύφανση όλων ανεξαιρέτως των έντεκα τραγουδιών εξηγείται από ονόματα όπως ο Mark Spiro (βλ. μ.α. Giant, Bad English, Cheap Trick), και οι παλιού γνώριμοι του Christian Chris Pelcer (Peter Cetera, Van Zant, Robin Beck) Richard Hymas και Tommy Denander (Paul Stanley, Alice Cooper, Fergie Frederiksen, Robin Beck).
Ξεχωρίζουν το κασμιρικό “New World, New Eyes” τo  με ελαφρώς proggy δομή “Change (What's It Gonna Take)”, τα ακραιφνώς A.O.R.ικά "One More”, “The Both Of Us” και “Better Off Broken”.
Ta ελαφρώς πιο hard “Chemical Rush” και "$5 Buck Of Gasoline” υπενθυμίζουν το κυριώτερο στοιχείο των House Of Lords σήμερα: όση πρωτοτυπία μπορεί να προσαφθεί ότι τους λείπει, τόσο καλοί μάστορες/παίκτες είναι στο είδος τους.
Για τους φανς -όποιοι κι αν είναι- και για όσους ακόμη τολμάνε αυτοκινητάδες με τη μουσική μας δυνατά.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου