// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Έβδομη στούντιο κυκλοφορία για τους Βρετανούς Vega, οι οποίοι κατορθώνουν να διατηρούν την δική τους μελωδική ταυτότητα κυρίως χάριν της υπέροχης φωνής του Nick Workman που τους προσδίδει έναν ξεχωριστό ήχο μιας και το ολοκαίνουργιο "Anarchy And Unity" επιβεβαιώνει το ανεξάντλητο ταλέντο τους.

Παράλληλα με σκληρή και επίμονη δουλειά η μπάντα κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα δικό του κοινό χωρίς όμως να έχουν την μεγάλη αποδοχή και την εμπορική επιτυχία που θα επιθυμούσε.

Το "Anarchy And Unity" είναι η επιθυμητή συνέχεια στο ύφος των προηγούμενων κυκλοφοριών των Vega, οι οποίοι δεν βασίζονται στον retro μελωδικό ροκ ήχο με τον οποίο διάφοροι Σκανδιναβοί φίλοι μας προσπαθούν να συγκινήσουν τα πλήθη αλλά σε μοντέρνο και εμπνευσμένο ροκ επίπεδο, τιμώντας τον όρο "καλλιτέχνης".
Καλύτερα όμως να μην αναλωθούμε σε άλλες "κακίες" αλλά να κάνουμε πράξουμε τα δέοντα....

Το άλμπουμ ξεκινά δυναμικά με δυο hard rock συνθέσεις τα "Beautiful Lie" και "Sooner Or Later" (θυμίζει εκπληκτικά Sisters of Mercy) χωρίς να λείπει φυσικά το μελωδικό απόγειο στα ρεφρέν ενώ το κιθαριστικό δίδυμο των Marcus Thurston και Billy Taylor δημιουργεί μία μικρή ροκ πανδαισία.

Με το "End Of The Fade" οι ρυθμοί πέφτουν χωρίς όμως να χαθεί η ένταση και ο ρυθμός ενώ το "Ain't Who I Am" τονίζει την μουσική προσωπικότητα της μπάντας βασιζόμενη πάνω σ' ένα θαυμάσιο aor ρεφρέν κτίζοντας έναν δικό τους σύγχρονο ροκ ήχο.

Το "Welcome To Wherever" σε παραπέμπει στους Def Leppard των τελευταίων κυκλοφοριών ενώ το ορμητικό με το aor-αδικο ρεφρέν "Bring The Riot" αναδεικνύει το πιο κεφάτο πρόσωπο της μπάντας με το κιθαριστικό σόλο να σαγηνεύει.

Ακολουθεί το "Live For Me" μία αρκετά prog σύνθεση για τα δεδομένα των Vega όπου αρχικά θυμίζει μπαλάντες των '80s, στην πορεία μετασχηματίζεται σε έναν καταιγιστικό heavy rock θρίαμβο με τον μελωδικό επίλογο να απογειώνει την όλη σύνθεση.

Ακολουθεί το μέτριο "Kneel To You" και έπονται τα άκρως ξεσηκωτικά "Glow" και "C'mon" συνδυάζοντας έναν ήχο από Gun, Muse και Bon Jovi.

To άλμπουμ κλείνει με το "Had Enough" όπου τον πρώτο λόγο έχουν τα πλήκτρα του James Martin συνοδευμένα από κορυφαία κιθαριστικά σόλα και τον επίλογο γράφει το "2Die4" που δανείζεται λιγάκι από τον ήχο των Queen.

Συνοπτικά το "Anarchy And Unity" αποδεικνύεται "λίρα εκατό" και σίγουρα είναι μία από τις ενδιαφέροντες κυκλοφορίες της χρονιάς όπου τα κλασικά μελωδικά μοτίβα αποφεύγονται ενώ και μόνο για το γεγονός ότι οι Βρετανοί επιμένουν να βγάζουν τον δικό τους ήχο και να μην αναμασούν τις aor/hard rock συνθέσεις του παρελθόντος αξίζουν τον σεβασμό και την στήριξή μας.

Φώτης Μελέτης