Με αποκλειστικά μουσικά κριτήρια είναι ΙΣΩΣ η πιο ταλαντούχα μπάντα που έχει εμφανιστεί στον χώρο τα τελευταία 30 χρόνια. Επειδή όμως η μουσική δεν είναι ΜΟΝΟ ωδείο, προφανώς εμφανίστηκαν άλλες μπάντες που με λιγότερο ταλέντο κατάφεραν να αφήσουν μεγαλύτερο αποτύπωμα στην τέχνη της μουσικής. Πάμε στο δια ταύτα…
Το "A View from the Top of the World" είναι αισίως το 15ο άλμπουμ των βασιλιάδων του progressive metal και το 5ο χωρίς την παρουσία του Mike Portnoy. Θα μου συγχωρέσετε την αναφορά, αλλά θεωρώ πως η απουσία του εμβληματικού ντράμερ, συνθέτη, αρχηγού κ.λ.π. κ.λ.π. τουλάχιστον στο συνθετικό κομμάτι είναι εμφανέστατη.
Οι Dream Theater έβγαζαν και συνεχίζουν να βγάζουν άρτια άλμπουμ και πως να μην γίνει αυτό, όταν όλοι τους είναι μουσικοί παγκόσμιας κλάσης (συγχωρέστε μου την ποδοσφαιρική έκφραση).
Αν συγκρίνουμε το "A View from the Top of the World" με κάποιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2021, νομίζω ότι οι Dream Theater ακόμα και αλυσοδεμένοι σε κάποιο κατεστραμμένο αναπηρικό καροτσάκι μπορούν να βγάλουν καλύτερο άλμπουμ, από το 90% των συγκροτημάτων που ασχολούνται με το αντικείμενο.
Ωστόσο εγώ είμαι γεροπαράξενος και συνηθίζω να συγκρίνω τα άλμπουμ των Dream Theater MONO με άλμπουμ των Dream Theater. Όταν πήρα στα χέρια μου το νέο τους πόνημα, σκέφτηκα ακριβώς αυτό. Θα φτάνει στο επίπεδο του "Octavarium" ή του "Systematic Chaos"; Ασφαλώς και δεν περιμένω να βγάλουν άλμπουμ επιπέδου "Images and Words", "Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory" ή "Train of Thought".
Αυτά ανήκουν εκεί που τους αξίζει. Στην στρατόσφαιρα της σκληρής μουσικής. Και σίγουρα δεν μπορούν να τα επαναλάβουν ούτε οι ίδιοι οι Dream Theater. Μετά από αρκετά ακούσματα, αφού με τους Dream Theater δεν μπορείς να κάνεις ξεπέτα, στο μυαλό μου το "A View from the Top of the World" είναι ένα από τα πιο αξιοπρεπή (για Dream Theater) άλμπουμ της μεταPortnoy εποχής, ελαφρώς χειρότερο από το Distance over Time που μου άρεσε αρκετά.