Dream Theater: "A View from the Top of the World"

01/11/2021

Κατηγορία: Κριτικές

2118

Οι Dream Theater και οι Paradise Lost υπήρξαν οι μπάντες, πίσω στα πέτρινα χρόνια των 90’s – για τον κλασικό ήχο του heavy rock/metal – που με κράτησαν πιστό στα ακούσματα της πρώτης νιότης. Ότι και να γράψει κάνεις για το ταλέντο των Dream Theater είναι λίγο.

 

Με αποκλειστικά μουσικά κριτήρια είναι ΙΣΩΣ η πιο ταλαντούχα μπάντα που έχει εμφανιστεί στον χώρο τα τελευταία 30 χρόνια. Επειδή όμως η μουσική δεν είναι ΜΟΝΟ ωδείο, προφανώς εμφανίστηκαν άλλες μπάντες που με λιγότερο ταλέντο κατάφεραν να αφήσουν μεγαλύτερο αποτύπωμα στην τέχνη της μουσικής. Πάμε στο δια ταύτα…
Το "A View from the Top of the World" είναι αισίως το 15ο άλμπουμ των βασιλιάδων του progressive metal και το 5ο χωρίς την παρουσία του Mike Portnoy. Θα μου συγχωρέσετε την αναφορά, αλλά θεωρώ πως η απουσία του εμβληματικού ντράμερ, συνθέτη, αρχηγού κ.λ.π. κ.λ.π. τουλάχιστον στο συνθετικό κομμάτι είναι εμφανέστατη.
Οι Dream Theater έβγαζαν και συνεχίζουν να βγάζουν άρτια άλμπουμ και πως να μην γίνει αυτό, όταν όλοι τους είναι μουσικοί παγκόσμιας κλάσης (συγχωρέστε μου την ποδοσφαιρική έκφραση).
Αν συγκρίνουμε το "A View from the Top of the World" με κάποιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2021, νομίζω ότι οι Dream Theater ακόμα και αλυσοδεμένοι σε κάποιο κατεστραμμένο αναπηρικό καροτσάκι μπορούν να βγάλουν καλύτερο άλμπουμ, από το 90% των συγκροτημάτων που ασχολούνται με το αντικείμενο.
Ωστόσο εγώ είμαι γεροπαράξενος και συνηθίζω να συγκρίνω τα άλμπουμ των Dream Theater MONO με άλμπουμ των Dream Theater. Όταν πήρα στα χέρια μου το νέο τους πόνημα, σκέφτηκα ακριβώς αυτό. Θα φτάνει στο επίπεδο του "Octavarium" ή του "Systematic Chaos"; Ασφαλώς και δεν περιμένω να βγάλουν άλμπουμ επιπέδου "Images and Words", "Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory" ή "Train of Thought".
Αυτά ανήκουν εκεί που τους αξίζει. Στην στρατόσφαιρα της σκληρής μουσικής. Και σίγουρα δεν μπορούν να τα επαναλάβουν ούτε οι ίδιοι οι Dream Theater. Μετά από αρκετά ακούσματα, αφού με τους Dream Theater δεν μπορείς να κάνεις ξεπέτα, στο μυαλό μου το "A View from the Top of the World" είναι ένα από τα πιο αξιοπρεπή (για Dream Theater) άλμπουμ της μεταPortnoy εποχής, ελαφρώς χειρότερο από το Distance over Time που μου άρεσε αρκετά.


Ο λόγος είναι πως καμία σύνθεση δεν με απογείωσε συναισθηματικά. Ούτε κάποιο οργανικό σημείο από την συνήθη πολυπλοκότητα των συνθέσεων και των ενορχηστρώσεων τους. Αντιθέτως «παικτικά» τα σπάνε για ακόμα μια φορά.
Για κάποιον κιθαρίστα, πληκτρά, μπασίστα, ακόμα και ντράμερ, το άλμπουμ είναι ευαγγέλιο. Ο LaBrie παραμένει τίμιος, αλλά μέχρι εκεί. Σαν χροιά μου αρέσει πολύ, αλλά οι φωνητικές του δυνατότητες περιορίζονται χρόνο με τον χρόνο.
Φυσιολογικό εν μέρει. Έχω την αίσθηση όμως πως η φωνή του περιορίζει κατά πολύ τους Dream Theater.
Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, αυτά είναι σίγουρα το "Alien", το "Answering the Cal"l και το "Transcending the master" που έχει αυτόν τον υπέροχο ήχο στα πλήκτρα του Tom Sawyer των ανυπέρβλητων Rush.
Κλείνω με το 20λεπτο "A View from the Top of the World", το οποίο εξ ορισμού σε προβοκάρει, πως θα ακούσεις κάτι ξεχωριστό.
Πολύ δύσκολο για τα πολύ μεγάλα – σε χρονική διάρκεια – τραγούδια να καταφέρνουν να μην έχουν ούτε μισή χαμένη νότα.
Pink Floyd – "Shine on a crazy diamond", Rush – "2112", Uriah Heep – "Salisbury", Iron Maiden – "Empire of the clouds", Dream Theater – "Octavarium", Muse – "Exogenesis: Symphony' και πολλά πολλά άλλα.
Πλησιάζει σ’ αυτό το επίπεδο το "A View from the Top of the World";
Πάω ν’ ακούσω το OCTAVARIUM…

 
Αριστοτέλης Βασιλάκης