// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Κριτικές

The Jethro Tull: "The Zealot Gene"

17/02/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1656

Έχουν περάσει σχεδόν δύο δεκαετίες από τότε που ο Ian Anderson χρησιμοποίησε το όνομα Jethro Tull σε ένα άλμπουμ και η θρυλική μπάντα επιστρέφει με το "The Zealot Gene" ξυπνώντας μνήμες και δίνοντας μας απολαυστικούς ήχους μετά από τόσα χρόνια δισκογραφικής απραξίας.

Τα τραγούδια και οι ηχογραφήσεις που εμφανίζονται εδώ, είχαν την προέλευσή τους ήδη από το 2017 και βοήθησε η καραντίνα ώστε να ολοκληρωθούν με το καλύτερο δυνατό τρόπο οι συνθέσεις του "The Zealot Gene".

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Ian Anderson είναι ξανά κυρίαρχος περιγράφοντας με τον δικό του ξεχωριστό αφηγηματικό τρόπο, ανθρώπινα συναισθήματα παίζοντας με αυτό το σαγηνευτικό τρόπο τις μελωδίες και τις νότες από το αγαπημένο μας φλάουτο.

Όλος ο δίσκος είναι μία επανάληψη ή καλύτερα μία ανανέωση παλιών και νέων folk-rock μελωδιών και ενορχηστρώσεων εμπλουτισμένα σε μία μυστηριακή ατμόσφαιρα με τον 75χρονο Ian Anderson να ερμηνεύει αξιοπρεπώς για την ηλικία του.

Το άνοιγμα του άλμπουμ, γίνεται με το εντυπωσιακό "Mrs Tibbets" που έχει έναν κάπως ασυνήθιστο τίτλο για ένα τραγούδι που μιλά για μαζική καταστροφή σε αρκετά ροκ ύφος για τα δεδομένα της μπάντας. Το "Mrs. Tibbets" αναφέρεται στη μητέρα του Paul Tibbets, του πιλότου του Enola Gay που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα το 1945.

Στο "Jacob's Tales" το ύφος είναι πιο λυρικό με την φυσαρμόνικα να του δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα ενώ το "Mine Is the Mountain" έχει αργόσυρτους folk ρυθμούς με τα ξεσπάσματα στο φλάουτο να το κάνουν πιο παραμυθένιο.

Ακολουθεί το ομότιτλο τραγούδι όπου ο Ian Anderson κατακεραυνώνει τους πολιτικούς συνδέοντας εθνικούς ηγέτες με την μισαλλοδοξία ανά τους αιώνες λέγοντας: "The populist with dark appeal, the pandering to hate / Which xenophobic scaremongers deliver on a plate to tame the pangs of hunger and satisfy the lust / Slave to ideology, moderation bites the dust".

Στο "Sad Soul Sisters" έχουμε πολλά ρομαντικά υπονοούμενα και με το βαθύ ποιητικό "Shoshana Sleeping" νιώθουμε έστω και για λίγο το παλιό μεγαλείο των Jethro Tull

Οι βιβλικές αναφορές είναι αξιοσημείωτες όπως στο εξαιρετικό "The Betrayal of Joshua Kynde", όπου το στιχουργικό θεμέλιο του τραγουδιού είναι η προδοσία του Ιησού από τον Ιούδα Ισκαριώτη, αλλά το ίδιο το τραγούδι είναι μια εξέταση των λόγων και των κινήτρων σε κάθε είδους προδοσίας, καθώς ο Χριστός απευθύνεται στον μέλλοντα προδότη, αμφισβητώντας ποιος λόγος ή τιμή προκάλεσε την ενέργεια αυτή.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει στιχουργικά και με τα "The Fisherman of Ephesus" και "Barren Beth, Wild Desert John" με το φλάουτο να δημιουργεί απανωτές συγκινήσεις.
Τα "Three Loves, Three" και "In Brief Visitation" μιλούν για αγάπη και το "Where Did Saturday Go?" σαρκάζει μία από τις κλασικές μας εβδομαδιαίες συνήθειες.

Μεγάλος απών από το άλμπουμ είναι ο κιθαρίστας Martin Barre μιας και ήταν από τα πιο ιστορικά μέλη και συμμετείχε στην μπάντα από το 1969 και η απουσία του είναι πολύ αισθητή αφού μπορεί ο Florian Opahle να ακούγεται εξαιρετικός αλλά σίγουρα με τον Martin Barre θα είχαμε περισσότερα κιθαριστικά θέματα και σόλα.

Συνοπτικά το "The Zealot Gene" θα ικανοποιήσει όσους λατρεύουν τους Jethro Tull και τηρουμένων των αναλογιών σε μία περίοδο που τα θρυλικά συγκροτήματα του περασμένου αιώνα δύσκολα βγάζουν καλά νέα άλμπουμ νομίζουμε ότι τούτος ο δίσκος αξίζει την προσοχή σας.

Φώτης Μελέτης