Poison Rose: "Little Bang Theory"

12/06/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1230

O σπουδαίος τραγουδοποιός Marco Sivo μετά από χρόνια σύνθεσης για άλλους μουσικούς, έχει ξαναρίξει το καπέλο του στο ρινγκ για πρώτη φορά από το 2004 με τους Poison Rose που κυκλοφόρησαν τότε, το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο "Little Bang Theory".

 

Με το "Little Bang Theory", ο Sivo έχει περιβάλλει  τον εαυτό του με εξαιρετικούς μουσικούς, όπως  ο Edo Sala από τους Sunstorm, ο Aldo Lonobile από τους Edge of Forever, ο Andrea Seveso από τον Jorn και φυσικά τον τύπο που ανακατεύεται (καλώς ή κακώς) στην  Frontiers, τον Alessandro Del Vecchio.
Αυτό σημαίνει ότι οι Poison Rose έχουν δώσει πραγματική ποιότητα με ένα άλμπουμ σύγχρονου hard rock που μερικές φορές είναι ελαφρώς και σε power metal ύφος έχοντας ως πλεονέκτημα με τον Sivo να συνεισφέρει με μια φωνή που δεν θα ήταν παράταιρη σε ένα άλμπουμ των Avantasia ή των Edguy επειδή μερικές φορές, θα ορκιζόσασταν ότι ήταν ο Tobi Sammet.
Αυτό σημαίνει ότι κομμάτια όπως τα "Devil (Knock My Door)", "Set Us Free" και "Eternally, Wild and Free" δείχνουν την πραγματική φωτιά, το πάθος και την μουσικότητα που είναι ικανοί οι έμπειροι αυτοί μουσικοί καθώς οι Poison Rose παραδίδουν ένα αξιοπρεπές άλμπουμ με αξιομνημόνευτα τραγούδια.
Το να καλωσορίσουμε λοιπόν τους νεοφερμένους Poison Rose στη μελωδική σκηνή του hard rock απαιτεί κάποια εξήγηση. Πρώτον, δεν είναι απαραίτητα ένα συγκρότημα (θα μπορούσε να είναι στο μέλλον), αλλά μάλλον ένα μουσικό δημιούργημα που περιλαμβάνει, μέχρι τώρα, έναν μάλλον άγνωστο τραγουδιστή, τον Marco Sivo. Δεν τον έχετε ακούσει ποτέ; Ούτε εγώ.
Η τελευταία του φωνητική συναυλία ήταν με τους Time Machine και το άλμπουμ τους το 2004 Reviviscence.
Από τότε είναι περισσότερο τραγουδοποιός με πελάτες όπως οι εξαιρετικοί Lovekillers και οι Sweet Oblivion του Geoff Tate. Ωστόσο, εξακολουθεί να έχει λάβει φωνητικά εύσημα, έχοντας κάνει εμφανίσεις  στο παρασκήνιο με τους Hell In The Club και Secret Sphere. Τώρα η Frontiers Music επανέφερε τον τραγουδοποιό στο προσκήνιο με το σχήμα των Poison Rose και το ντεμπούτο άλμπουμ τους "Little Bang Theory".
Μουσικά, το σχήμα των Poison Rose είναι βασικά ένα crossover δημιούργημα: μελωδικό hard rock  συγχωνευμένο με μελωδικό metal.


Η μουσική μπορεί να είναι πλούσια, βαριά και πυκνή, αλλά όχι χωρίς μελωδία και αρμονία τραγουδιού. Υπάρχουν  μερικές βαρβάτες συνεισφορές στην κιθάρα από τον Aldo Lonobile (Secret Sphere, Edge Of Forever) και τον Andrea Seveso (Robin McAuley, Jorn) που κάνουν πολλά τραγούδια εξαιρετικές δημιουργίες με riff με απίστευτα σόλο κιθάρας. Αυτό είναι πάντα ένα μπόνους.
Τι γίνεται όμως με το φωνητικό ύφος του Sivo;
Όπως γνωρίζουν οι συνεχείς αναγνώστες του στην rocktime.gr, μετά τη μελωδία και την αρμονία των τραγουδιών και τα σόλο κιθάρας, οι φωνητικές ερμηνείες  είναι η προτεραιότητα μου (και μπορεί να έχετε τις ίδιες σκέψεις).
Ο Sivo έχει μια δυναμική, μερικές φορές ωμή και δυναμική παρουσία, ειδικά στα βαριά και δυνατά κομμάτια όπως το "Your Eyes Again", "Set Us Free" ή στο "Older Now", για παράδειγμα. Μου θυμίζει κάπως τον Bryan Adams, αν ήταν μέταλ και κατάπινε μερικά καρφιά ή έπινε πάρα πολύ Old Grand Dad Whisky.
Ωστόσο, δεν είναι αυτή η έκταση φωνητικά  του Sivo. Με τις μελωδίες "Survive To You" ή "River Of Dreams", τα φωνητικά του Sivo είναι κάπως πιο ομαλά, ωστόσο παραμένει κάποια άκρη. Εδώ μου θυμίζει λίγο τον Carl Sentance ή τον Carsten Lizard Schulz ...
Κυρίως, ως ακροατής, βρήκα το φωνητικό στυλ του Sivo κάτι σαν επίκτητη γεύση, όπως η βότκα στο χυμό πορτοκαλιού.. Αρκετά με τις συγκρίσεις αλκοολούχων ποτών. Παρόλα αυτά, μιλώντας μουσικά, οι Poison Rose με τον τραγουδιστή Marco Sivo προσφέρουν στους θαυμαστές μια πανδαισία  μελωδικού metal rock με σκληρά riff, σπουδαία σόλο κιθάρας και άφθονο rock αίσθημα.
Ο δίσκος ροκάρει, είναι πιασάρικος, έχει υπέροχες μελωδίες και εθιστικές μουσικές φράσεις, τα φωνητικά είναι πολύ καλά.
Οι κιθάρες εκτελούνται με βιορτουόζικα, το μπάσο είναι εντάξει, τα ντραμς οδηγούν, τα πλήκτρα απλώνουν κολακευτικά τα χαλιά τους πάνω από τα τραγούδια. Όλα ταιριάζουν σχεδόν τέλεια. Όνειρο είναι και τα πολυφωνικά φωνητικά στηρίγματα
Συγκρίνετε με τους HARDLINE, HELL IN THE CLUB, MANIC SINNERS, KRAEMER, CITY OF LIGHTS και θα είστε ακριβείς!
Όλα ταιριάζουν, όλα είναι ακριβώς χρονομετρημένα και στο σωστό μέρος. Οι μελωδίες και οι αρμονίες είναι γλυκές σαν "καραμέλα" και αξιομνημόνευτες, η μελωδία εξαιρετική, η ενορχήστρωση άψογα εκτελεσμένη, η παραγωγή ατελείωτη.
Παράλληλα υπάρχει και ο αντίλογος όπου μπορεί οι μουσικοί να κάνουν κορυφαία δουλειά, η σύνθεση τραγουδιών είναι επίσης πολύ καλή, υπάρχουν πολλά highlight μεταξύ τους, αλλά η ομοιότητα με όλο το υλικό της Frontiers είναι το σημείο που χωλαίνει. Δεν θέλω να κακολογήσω τίποτα εδώ, καθώς αυτό το υλικό είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε να ακούσουμε και αγαπάμε, αλλά λίγη περισσότερη διαφοροποίηση μεταξύ αυτού του υλικού θα ήταν καλύτερη για όλους μας.
Το "Inner Wolf" είναι μια ωραία αρχή, το "Your Eyes Again", το "Devil (Knock On My Door)" είναι επίσης ένα σπουδαίο ροκάδικο τραγούδι. Το "Hearts Beat Loud" είναι μελωδικότατο και προσωπικά πολυαγαπημένο, το  "Set Us Free" απόλαυση για τα αυτιά, "Survive To You" ένας ύμνος μουσικός. Το "Eternally, Wild And Free" μια πολύ καλή μπαλάντα, το "River Of Dreams" και άλλο ένα "ζαχαρούχο" μελωδικό  υφάδι και τα "Older Now", "All Along The Way", "Better Life" δείγματα έξοχης μουσικής δημιουργίας.
Ακούστε και αποφασίστε. Πέρασα όμορφα ακούγοντας τον ψηφιακό δίσκο ξανά και ξανά ταξιδεύοντας μελωδικά, Αυτό μάλλον τα λέει όλα…

Νότης "Eternally, Wild And Free" Γκιλλανίδης