// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Μετά από εννιά χρόνια δισκογραφικής απραξίας, η παρέα του Kip Winger επιστρέφει δυναμικά και τολμηρά δείχνοντας ότι ανακαλύπτει ξανά τους εαυτούς της, αφήνοντας πίσω ότι εφήμερο βίωσαν την εποχή που το Hair Metal μονοπωλούσε και δοξαζόταν από το MTV στα τέλη των '80s και αρχές '90s.

Οι Winger ευτυχώς ξεπέρασαν εκείνη την περίοδο της εμπορικής επιτυχίας και χωρίς άλλου είδους ηχητικές αναστολές προχώρησαν κυκλοφορώντας αξιόλογα άλμπουμ όπου ο ήχος τους μεταλλάχθηκε προς το καλύτερο δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς από εμάς να αναθεωρήσουμε την όποια άποψη είχαμε για τους Winger.

Ερχόμαστε λοιπόν στο 2023 και η Αμερικάνικη μπάντα δημιουργεί ένα θαυμάσιο άλμπουμ με τίτλο "Seven" όπου εκτός από δεξιοτεχνικά παιξίματα και όμορφες μελωδίες ανακαλύπτουμε μία άκρως ομαδική δουλειά όπου μπορεί τον πρώτο λόγο να έχει η φωνή του Kip Winger αλλά και οι υπόλοιποι: Reb Beach (κιθάρα), Rod Morgenstein (τύμπανα), John Roth (κιθάρα) και Paul Taylor (πλήκτρα, κιθάρα) δίνουν ένταση και πάθος σε όλες τις συνθέσεις του "Seven".

Το άλμπουμ ξεκινά με το εξαιρετικό "Proud Desperado" όπου το κιθαριστικό ριφ είναι κοφτερό και heavy με το ρεφρέν να έχει μία επική διάθεση. Aκολουθεί το "Heaven's Falling" με τα εισαγωγικά πλήκτρα να δίνουν ένα πιο μελωδικό τόνο και τον Kip Winger να κάνει μία απίθανη ερμηνεία.

Το "Tears Of Blood" ξεκινά επιβλητικά με τις κιθάρες να κυριαρχούν και τον Kip Winger να εξυψώνει με την βαθιά φωνή του την εν λόγω σύνθεση. Ειδικά στο ρεφρέν καθηλώνει άπαντες, με το πάθος που το ερμηνεύει σε σημείο που να θυμίζει μία μικρή προσευχή.

Το "Resurrect Me" είναι ένα κομμάτι μπορούσε άνετα να το ερμηνεύει ο Klaus Meine (Scorpions) και ακούγεται σε άκρως μεθυστικό aor-arena rock ύφος ενώ το ρεφρέν εκπέμπει σε '80s feeling.

Το "Voodoo Fire" κινείται σε πιο heavy ρυθμούς με το μπάσο και τις κιθάρες να του δίνουν ένα ακόμη πιο σκληρό ύφος ενώ το μπαλαντοειδές "Broken Glass" είναι μία συγκλονιστική σύνθεση με τον Kip Winger να καταθέτει την ψυχή του με τον τρόπο που το ερμηνεύει.

Η συνέχεια ανήκει στο "It’s Okay" που ξεκινά με το talk box της κιθάρας ενώ ο Κ.Winger με τον R. Beach ανταλλάσσουν τα κύρια φωνητικά.

Το "Stick The Knife In And Twist" ακολουθεί ένα ξέφρενο hard 'n heavy ρυθμό όπου οι κιθάρες παίρνουν φωτιά εν αντιθέσει με το μέτριο "One Light To Burn" που είναι πιο αργό αλλά παραμένει σε heavy ύφος.

Ακολουθεί ακόμη ένα κορυφαίο τραγούδι του άλμπουμ μιας και το "Do Or Die" σκορπίζει, μία ατελείωτη πανδαισία hard rock ήχων. Επιπρόσθετα περιλαμβάνει ένα δυναμικό και συνάμα μελωδικό ρεφρέν που όντως είναι "Do Or Die"!

Λίγο πριν το τέλος απολαμβάνουμε το "Time Bomb" που αντιγράφει εν μέρει το "Come Together" των Beatles.

O δίσκος κλείνει με ένα πραγματικό αριστούργημα όπου η ενορχηστρωτική δομή του "It All Comes Back Around" είναι μοναδική για το φάσμα της σύγχρονης ροκ μουσικής Εδώ λειτουργούν όλα τέλεια. Ερμηνεία, κιθάρες, μελωδία, απόδοση, πάθος, συναίσθημα. Συνοψίζοντας δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό το συνθετικό μεγαλείο των Winger.

Εν κατακλείδι με το "Seven" η Αμερικάνικη μπάντα δείχνει ότι ακολούθησε το μουσικό μονοπάτι της καρδιάς της, δείχνοντας σεβασμό στην ιστορία της, χαρίζοντας παράλληλα στο κοινό της τραγούδια και συνθέσεις που ξεχωρίζουν, εμπνέουν και σίγουρα μένουν για αρκετά χρόνια στην ψυχή όλων όσων λατρεύουν αυτόν τον ήχο.

Φώτης Μελέτης