Έτσι επέλεξα να αγνοήσω τί μπορεί να σήμαινε το να έχεις τόσο χρήμα. Ας πούμε ότι ήταν το τρόπος μου να το διαχειριστώ».
«Είχα την ανάγκη να αφήσω κατά μέρος την επιτυχία και ό,τι φέρνει μαζί της. Δεν είχα καμιά όρεξη να μπλέξω με παραγωγούς, με μια πλήρη μπάντα, με την E-Street Band, ή και οποιαδήποτε μπάντα, γενικά. Ήθελα κάτι πιο απλό, κάτι λιγώτερο. Με τη βοήθεια του ηχολήπτη μου, Toby Scott, επένδυσα στο να βρω κατάλληλα μηχανήματα να μπορώ να ηχογραφώ στο σπίτι. Έτσι, τα τέσσερα κανάλια της κονσόλας έγιναν γρήγορα οκτώ και μετά εικοσιτέσσερα».
Για πρώτη φορά το υλικό του δε θα μιλούσε για τον άντρα που βρίσκεται “στο δρόμο”, αλλά για τα ερωτήματα και τις ανησυχίες ενός άντρα που βρίσκεται σ’ έναν στίβο πολύ πιο δύσκολο:  μέσα στο ίδιο το σπίτι του. Για τις αμφιθυμίες, την αγάπη και τον φόβο που του είχε φέρει η καινούρια του ζωή.
Παντρεμένος από τον Μάϊο του ’85 με την ηθοποιό Julianne Philips, ο Bruce Springsteen έπρεπε τώρα να αποδείξει ότι μπορούσε να κτίσει και χωρίς να αποφεύγει και να αποχωρεί. Να γεμίσει μέσα σ’ ένα κοινό σπίτι, μια κοινή αφετηρία, τα κενά που έκαναν εκείνον να φύγει από το Rumson του New Jersey, όπου εκείνος κι η κιθάρα του ήταν «τα δύο πιο ανεπιθύμητα πράγματα». Πολλά τα σημάδια ότι η επιλογή προσώπου υπήρξε μάλλον παρορμητική.
Ηχογραφεί ολόκληρο το υλικό του καινούριου άλμπουμ στην ουσία μόνος του, στις αρχές του ’87, μέσα σε τρεις εβδομάδες, με ακουστικές κιθάρες και ρυθμική βάση που βγαίνει από κουμπάκια της κονσόλας. Φτιαγμένο σ’ ένα δωμάτιο, όπως το “Nebraska”, περίπου πέντε χρόνια νωρίτερα, είναι ένα σύνολο τραγουδιών με τα περισσότερα έως τότε αυτοβιογραφικά συστατικά.
Ο Springsteen ο πολυεκατομμυριούχος, το ροκ ίνδαλμα, δεν βρίσκεται πουθενά ανάμεσά τους. Οι ήρωες που κατοικούν στα τραγούδια του είναι αυτή τη φορά βυθισμένοι στην ανασφάλεια και την εσωτερική αμφιβολία. Στερούνται πλέον του ελαφρυντικού της τάσης για εξαλλοσύνη που κουβαλούσε μαζί της η νεότητά τους. Είναι συνομίληκοί του, πλησιάζουν τα 40 και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που βασανίζουν και τον ίδιο. Μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του συζύγου;

Στο “All That Heaven Will Allow” ο άντρας πασχίζει να κρατήσει τους όρκους τιμής, κοιτώντας ένα γαμήλιο φυλαχτό. Δανείζεται, υπόσχεται, αντέχει και δε φοβάται «βροχή, καταιγίδα και σκοτεινούς ουρανούς», αφού έχει «ένα κορίτσι που τον αγαπάει και φοράει το δαχτυλίδι του».
Στο country rock stomp του “Spare Parts” -με φυσαρμόνικα από τον James Wood – ο κεντρικός χαρακτήρας είναι θηλυκός. Η Janey μένει έγκυος - ο Bobby «είπε θα τραβηχτεί, αλλά έμεινε μέσα». Κανόνισαν το γάμο μια καλοκαιρινή μέρα, αλλά εκείνος φοβήθηκε και την έκανε την τελευταία στιγμή. Όταν έμαθε ότι είχε έναν γιο, δεν ήθελε να ξέρει καν. Κι η Janey, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει κοντά με τον πιτσιρίκο, βγάζει μια μέρα το νυφικό και τη βέρα της και τα πάει κατευθείαν στο ενεχυροδανειστήριο. Τουλάχιστον να της μείνει κάτι χρήσιμο από μια ζωή που «μοιάζει ολόκληρη, μαμά, ένα μεγάλο λάθος».
Στο “One Step Up” η ακουστική κιθάρα κάνει πάλι την εμφάνισή της και οι στίχοι – με την Patti Scialfa στα δεύτερα φωνητικά – ζωγραφίζουν ένα σπίτι μ’ ένα τζάκι που αργοσβήνει κι ένα αμάξι που αρνείται να πάρει μπροστά – σα μια σχέση πού’χει χάσει πια την πιθανότητα να πετάξει την όποια σπίθα. Στο ομώνυμο, το πιο ροκ κομμάτι του άλμπουμ (με σόλο από τον Nils Lofgern και τους Weinberg και Bittan να υπενθυμίζουν ότι η Ε- Street Band είναι έτοιμη, παρά την απροθυμία του αφεντικού της, να απογειώσει το κομμάτι), ο έρωτας παρομοιάζεται με μια τρελλή βόλτα στο λούνα πάρκ, που ξεκινάει ανέμελα και καταλήγει σαν τραινάκι του τρόμου, με μόνους επιβάτες «τους τρεις μας, εσένα, εμένα κι αυτό το πράγμα που φοβόμαστε κι οι δυό τόσο πολύ». «…Γιατί υπάρχει ένα δωμάτιο γεμάτο σκιές, αδερφέ μου, κι είναι πολύ εύκολο κει μέσα δύο άνθρωποι να χαθούν – στο Τούνελ του Έρωτα». 
Στο “Two Faces” με τα μπουκάλια για κρουστά και μια μικρή γεύση από ονειρική farfisa για μελωδία, ο άντρας προσεύχεται γονατιστός να μην εμφανιστεί ο σκοτεινός του Hyde, να μην τα θαλασσώσει ξανά. Scialfa και Clarence Clemons υπογραμμίζουν με τα φωνητικά τους τον απολογισμό του “When You’re Alone” ενώ το “Valentine’s Day” αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας, με τον αφηγητή να ψάχνει μόνον την αγκαλιά μιας αληθινής αγάπης για να ξαποστάσει.
Το κέντρο βάρους του άλμπουμ τοποθετείται από τον ίδιο τον Springsteen στο “Brilliant Disguise”. Αναλογίζεται, εκεί, πότε σταματά το παιχνίδι των μεταμφιέσεων, πώς είναι να νιώθει κανείς μετά από χρόνια ότι πολύ λίγο κατάφερε να γνωρίσει τελικά τον άνθρωπό του («Θέλω να διαβάσω το μυαλό σου – να μάθω τί βρήκα σ’ αυτό το καινούριο φρούτο που βρήκα – πες μου λοιπόν τί βλέπω – όταν κοιτάω στα μάτια σου – είσαι συ, μωρό μου, ή μια θαυμάσια μεταμφίεση;»).
Όμως στην πραγματικότητα δύο άλλα κομμάτια, αυτά που κλείνουν την πρώτη πλευρά, είναι που φέρουν το υπαρξιακό και συναισθηματικό φορτίο του δίσκου. Στο “Cautious Man” ο πρωταγωνιστής, ονόματι Bill Horton, ένας τύπος που παίρνει σάρκα και οστά και μόνο από το ότι έχει χτυπήσει στις αρθρώσεις των δαχτύλων του τατουάζ με τη λέξη «Αγάπη» στο δεξί και «Φόβος» στο αριστερό («και με ποιό απ’ τα δύο κρατούσε την μοίρα του, δεν είναι ξεκάθαρο») «είναι ένας τίμιος άντρας» «που δουλεύει σκληρά για να γεμίσει τη ζωή της γυναίκας του με ευτυχισμένες μέρες και μακριές νύχτες». Όμως και κείνος λυγίζει, σηκώνεται στη μέση της νύχτας και μπαίνει στο αμάξι να φύγει μακριά απ’ όλα αυτά. «Όμως ως εκεί που έφτασε, βρήκε μόνο δρόμο και τίποτα άλλο», γι’ αυτό και καταλήγει να χαϊδεύει τα μαλλιά της γυναίκας του, βρίσκοντας ηρεμία στο πώς το φως του φεγγαριού λούζει το πρόσωπό της.



Στο ”Walk Like A Man”, πάνω σε μια απλή, διεισδυτική, μελωδία έρχεται ένας συγκλονιστικός μονόλογος για και προς τον πατέρα του. Ο Douglas Springsteen, ένας άνθρωπος που με σιωπή, ποτό και ξεσπάσματα θυμού χειριζόταν μια ολόκληρη οικογένεια –μέχρι να διαγνωσθεί ότι η συμπεριφορά του είχε την ποιότητα νόσου – είναι αυτός που, όπως κάθε πατέρας, έχει μάθει στον γιο του τα πρώτα του βήματα, σταθερά και ασταθή, που έχει δώσει με το παράδειγμά του, θέλοντας και μη, το αποτύπωμα του ρόλου που ο γιος θα κληθεί να παίξει. Ο γιος όμως είναι έτοιμος; Είναι ικανός; Θυμάται τη μητέρα του, που τον τραβούσε στην γειτονική εκκλησία, όταν γίνονταν γάμοι και τον ανήλικο εαυτό του ν’ αναρωτιέται «άραγε η νύφη κι ο γαμπρός θα δείχνουν ποτέ ξανά τόσο όμορφοι και τόσο ευτυχισμένοι;». Ο γιος θυμάται, προσβλέπει στην παρουσία του πατέρα, παρά τα τόσα σκληρά λάθη, τις αντιφάσεις και την αυτοκαταστροφική ανάγκη του να δώσει στην οικογένεια ό,τι πίστευε ότι ήταν υποχρεωμένος να δώσει.
«Θυμάμαι πόσο τραχύ ένιωσα το χέρι σου μέσα στο δικό μου - τη μέρα του γάμου μου – απ’ τα δάκρυα που έκλαψες στον ώμο μου – δε μπορούσα να ξεφύγω – μου συνέβησαν πολλά – που δεν μπορώ να καταλάβω – Το μόνο που θυμάμαι είναι να είμαι πέντε χρονών – και να σ’ ακολουθώ στην παραλία – να ψάχνω τα πατήματά σου στην άμμο – να προσπαθώ να περπατήσω σαν άντρας».
Έξι μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου, στη συναυλία του στο Palo Alto, ο Springsteen αφιέρωσε το κομμάτι στον πατέρα του “This is for you, Pops!”, που μαζί με τη μητέρα του βρίσκονταν μέσα στο κοινό.
Το “Tunnel Of Love” κυκλοφορεί στις 9 Οκτωβρίου του ’87. Στις 17 βρίσκεται ήδη στην κορυφή των άλμπουμ της Βρετανίας, με το πρώτο single, ”Brilliant Disguise” να φτάνει στο Νο 20.