// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Παρουσιάσεις » Old Time Rock

Manilla Road: "The Deluge"

21/06/2022

Κατηγορία: Old Time Rock

1374

Οι Manilla Road είναι ο ορισμός της cult μπάντας. Με "sword & sorcery" στίχους και επική θεματολογία στα τραγούδια τους, επένδυσαν τω καιρώ εκείνω στο ρεύμα που είχαν αρχίσει να δημιουργούν οι συμπατριώτες τους Manowar, λίγα χρόνια πριν.

Αν και δεν έτυχαν ποτέ της αναγνώρισης των Manowar εν τούτοις αποδείχθηκαν κατά την άποψη μου, πιο ποιοτικοί και σπιρτόζοι απ’αυτούς και η μουσική τους άντεξε στο χρόνο. Ενδεικτικό είναι πως η τριπλέτα των δίσκων "Crystal Logic", "Open The Gates" και "The Deluge" που θεωρήθηκε η πιο δημιουργική τους περίοδος και ηχογραφήθηκε ως τα μέσα των ‘80s, είναι ακόμα στην ενθύμιση των οπαδών του αμερικανικού power metal που τους θεωρεί ως σήμερα ισάξιους συνοδοιπόρους των μεγαθήριων του είδους.
Κι όλα αυτά παρά τον πρόσφατο θάνατο του ηγέτη τουςto 2018, Mark Shelton (κιθάρα, φωνητικά) που έδωσε τέλος στην καριέρα της μπάντας.
Πίσω στα 1986 και με το hair metal να σαρώνει στα charts των ΗΠΑ, οι Manilla Road στο μακρινό Kansas ετοίμαζαν τον πιο ώριμο στυλιστικά δίσκο τους. Mε τον Randy Foxe για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο στα drums, μετά την ποιοτική επιτυχία του "Open The Gates" που έδειχνε πιο thrash απ’ότι power metal, ήθελαν επιτέλους να κάνουν κάτι πραγματικά δικό τους.
Η επιστροφή στις ρίζες τους ήταν δεδομένη και σ’αυτό το πνεύμα και κόντρα στο mainstream ήχο (που συμπεριελάμβανε φυσικά και το ίδιο το thrash metal) άρχισαν να ηχογραφούν το "The Deluge".

Σε αντίθεση με παλαιότερες συνθέσεις τους, τα τραγούδια του δίσκου βγήκαν αυτούσια και τα περισσότερα απ’αυτά δεν ξεπερνούσαν κατά πολύ τα 4 λεπτά. Οπωσδήποτε το πρώτο καλό στοιχείο ενός άλμπουμ είχε επιτευχθεί αφού δεν θα κούραζαν τον οπαδό να τα ακούσει και να τα αφομοιώσει. Η ατμόσφαιρα του δίσκου φαντάζει πνιχτή και απειλητική και στιχουργικά και λόγω παραγωγής, αφού ενεπλάκησαν σ’αυτή και τα μέλη της μπάντας. Ταυτοποιείται ως δίσκος των ‘80s ήδη από την πρώτη ακρόαση και για πρώτη φορά το υλικό δείχνει πρωτοτυπία .

Το "Dementia" που λειτουργεί ως εισαγωγή δεν έχει κάποιο χαρακτηριστικό intro όπως στους δύο προηγούμενους δίσκους των Manilla Road και είναι μια γρήγορη πρώτη δόση του τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια του δίσκου.
Το επόμενο τραγούδι, το "Shadows In The Black" αρχίζει ομαλά και μελωδικά ο Randy Foxe ωστόσο θυμίζει συχνά ότι αυτό είναι αμερικανικό power metal album κι όχι ΑΟR και το πολύπλευρο solo στην κιθάρα, του Shelton ακολουθεί με το over dubbed riff να κάνει τον ακροατή να ξεχνά κατόπιν πως ξεκίνησε το κομμάτι.
Μια ωδή στην Ιωάννα της Λωραίνης στη συνέχεια και κατακραυγή προς τη θρησκευτική ηγεσία της τότε Δύσης, το Divine Victim αποζημιώνει με την κάθοδό του προς το Hammer Of The Witches , το τέταρτο τραγούδι που μοιάζει σαν αν λέει μια παρόμοια με το προηγούμενο τραγούδι ιστορία από την άλλη πλευρά.
Το "Morbid Tabernacle" είναι πιότερο μια εισαγωγή στο δεύτερο μέρος του δίσκου και το Isle Of The Dead, φροντίζει να μην αφήσει τον ακροατή σε ησυχία. Είναι η σειρά μετά του επικού Taken By Storm να αφηγηθεί μια γνήσια ιστορία μάχης με το χαρακτηριστικό τρόπο της μπάντας ενώ το The Deluge σε πιο progressive μονοπάτια και χωρισμένα σε τέσσερα διακριτά μέρη , εισάγει μια αγάπη του Mark Shelton προς τη μυθολογία της Ατλαντίδας - αγάπη που θα φανερώσει πιο συχνά στη μετέπειτα πορεία του γκρουπ. Το "Friction In Mass", λιγότερο μελωδικό από το ομώνυμο τραγούδι αλλά προσφερόμενο για live shows κι αγαπημένο κομμάτι κατά τη διάρκειά τους θα κλείσει το set list του δίσκου με το "Rest In Pieces" να κλείνει ορχηστρικά τη θεματολογία του ομώνυμου κομματιού.

Είναι εντυπωσιακή η απόδοση της μπάντας και ειδικά του Mark Shelton κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Εξαιρετικός στα solo του και κρύβοντας περίτεχνα μελωδικά σημεία εντός τους, με τα δε riffs του να τα περικλείει σε ένα εντυπωσιακά πρωτότυπο στο είδος του πακέτο , στηρίζει στιχουργικά το άλμπουμ με τον Scott Park (μπάσο) να καταφέρνει να τον ακολουθεί περίφημα.
Η έκπληξη είναι ο σχετικά ανορθόδοξος τρόπος που επενδύει ρυθμικά το άλμπουμ ο Randy Foxe. Μπορεί ο Park να του δίνει το ρυθμό αυτός ωστόσο δεν ακολουθεί πάντα τις αξίες των drums ευλαβικά αλλά σαν να προσπαθεί να κλέψει την παράσταση από τον Shelton σε ένα μουσικό συναγωνισμό που μόνο ο οπαδός κερδίζει .

Με καλύτερη αντοχή στο χρόνο σε σχέση με τα "Crystal Logic", "Open The Gates" albums το "The Deluge" μοιάζει μια πιο προσωπική προσπάθεια ηχογράφησης δίσκου. Το ύφος του είναι αναμφίβολα για το είδος του αμερικανικού power metal πρωτότυπο και σίγουρα παρά το απειλητικό της ατμόσφαιράς του, η αλληγορική σημασία των στίχων του Shelton (τουλάχιστον όπως θα το εξομολογείτο ο ίδιος σε οπαδούς και στην Ελλάδα αργότερα ) δείχνει μια κεκρυμμένη απόπειρα να φτύσει κατάμουτρα το κατεστημένο στην Αμερικανική κοινωνία της εποχής του Reagan, πίσω στα 80s.
Κάτι ανάλογο θα επιχειρούσαν πιο ριζοσπαστικά οι Queensryche δύο χρόνια αργότερα ωστόσο αναφορικά με τους Manilla Road ποιοτικά το "The Deluge" θα ήταν το κύκνειο άσμα του συγκεκριμένου line up , εξαιτίας κατά πολλούς και του "εγώ" του Scott Park να μη θέλει να μείνει στη σκιά του Shelton.

Κώστας Δάβαρης