The Police: "… Every game you play, every night you stay, every vow you break”

11/05/2021

Κατηγορία: Rocktime Songs

11934

Φθινόπωρο του 1982. Ο γάμος του Sting με την Frances Tomelty, τη Βορειοϊρλανδή ηθοποιό με την οποία ήταν μαζί από ’74 κατέρεε οριστικά. Την είχε ερωτευτεί με το που την είδε πάνω στο σανίδι, πρωταγωνίστρια σ’ ένα περιοδεύουν μούζικαλ.

 

Αυτή, μια ψιλόλιγνη καστανή στα 26, από οικογένεια ηθοποιών, σκορπούσε γύρω της έναν αέρα αδιόρατης υπεροχής. Είχε ήδη παρουσία στην θεατρική σκηνή του Λονδίνου και σε τηλεοπτικές παραγωγές.
Εκείνος, στα 23, ακόμη δάσκαλος δημοτικού στο
St. Paul’s του Newcastle, γέμιζε τις ώρες του παίζοντας διασκευές σε τοπικές μπάντες και γράφοντας ολοένα και περισσότερα τραγούδια, αγωνιώντας να ξεφύγει από κείνον το θλιβερό εφιάλτη, ότι μπορεί να κατέληγε ένας ακόμη δημόσιος υπάλληλος στο μουντό Newcastle.
Για τη Frances ταξίδευε 500 χιλιόμετρα οδικώς δύο φορές τουλάχιστον κάθε βδομάδα, για να περάσει μαζί της σαββατοκύριακα, πολλές φορές κατευθείαν μετά τη συναυλία της Παρασκευής, άλλοτε επιστρέφοντας στο σχολείο το πρωί της Δευτέρας μετά από ολονύχτιο ταξίδι.
Η
Frances έγινε  γυναίκα του το ’76 και τον έκανε πατέρα, γεννώντας τον γιο του Joseph μερικούς μήνες αργότερα. Όλα αυτά τα χρόνια μέχρι οι Police, με τέσσερα άλμπουμ μεταξύ 1978 και 1981, να γίνουν το πλέον περιζήτητο μουσικό όνομα του πλανήτη, ήταν όχι μόνο η σύζυγός του και το συναισθηματικό του στήριγμα, αλλά η ίδια η κινητήρια δύναμη της απόδρασής του από το περιθώριο προς την κεντρική μουσική σκηνή. Μέχρι και  μάνατζέρ του είχε διατελέσει η Frances, αφ΄ότου το ’77 άφησε τον αγγλικό βορρά κι εγκαταστάθηκε μαζί της στο Λονδίνο αναζητώντας την τύχη του στη δισκογραφία. Όταν ήρθε η επιτυχία, αυτός δε δίσταζε να φωτογραφίζεται δίπλα της. Τον Απρίλιο του ’82 εκείνη είχε γεννήσει το δεύτερο παιδί τους, την μικρή Kate. Όμως όλα αυτά τα κοινά βιώματα, γεμάτα έρωτα, θαυμασμό, ελπίδες και δικαίωση, λίγους μήνες αργότερα είχαν θρυμματιστεί.



Γιατί το φθινόπωρο του ’82, ο χωρισμός του Sting δεν ήταν ήταν μια απλή υπόθεση. Ο γιος του γαλατά απ’ το Newcastle είχε γίνει πια ο πασίγνωστος ροκ σταρ, του οποίου η ζωή προσφερόταν βορά στα ταμπλόϊντ κάθε φυλλάδας στη Γηραιά Αλβιόνα με πρώτο συνθετικό του τίτλου της το επίθετο “Daily”.
Τότε αποκαλύφθηκε με τυμπανοκρουσίες ένα όχι και τόσο γνωστό μυστικό. Για δύο περίπου χρόνια ο Sting είχε σχέση με την καλύτερή φίλη της Frances. Το όνομά της Trudie Styler, μια ξανθιά ηθοποιός με εντυπωσιακό στόμα (και σώμα), που ζούσε επί χρόνια δίπλα στο σπίτι του ζευγαριού, στο Λονδίνο. Έχοντας ξοδέψει τα οικουμενικώς αναγνωρίσιμα αποθέματα σε επιχειρήματα του τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζεις», ο Sting, αποπειράθηκε ν΄αποφύγει την δια ζώσης τριβή με τους παπαράτσι, τις αγωγές διατροφής ανηλίκων, τις εξαφήφιες αξιώσεις αποκτημάτων γάμου και τους συναφείς διασυρμούς. Καβάτζωσε μέρος της προκαταβολής για το επόμενο άλμπουμ των Police και δραπέτευσε ταξιδεύοντας καμουφλαρισμένος πίσω από ένα ζευγάρι μαύρα ματογυάλια στην Καραϊβική. Μόνος.
«Ξυπνάω μέσα στη νύχτα και έχω αυτό το στίχο στο μυαλό μου. Κάθομαι στο πιάνο και γράφω το κομμάτι όλο, μέσα σε μισή ώρα περίπου. Βγαίνει κάτι απροσδιόριστο, πολύ τετριμμένο. Ακούγεται σαν ένα πολύ μαλακό, καθησυχαστικό ερωτικό τραγουδάκι. Σαν και χίλια άλλα απ’ αυτά που κυκλοφορούν τριγύρω. Να πω την αλήθεια, μόνον οι στίχοι το κάνουν κάπως να διαφέρει. Τους έγραψα μέσα απ’ τα μάτια ενός εμμονικού, ζηλόφθονου τύπου, ενός παθιασμένου εραστή. Στο μυαλό μου είχα τον Big Brothe. Προσπάθησα να γράψω το πώς είναι να θέλουν να σε παρακολουθούν, να σε ελέγχουν. Σε κάθε κίνηση, σε κάθε σου ανάσα».
Αυτό που εκατομμύρια άνθρωποι είδαν ως ένα τρυφερό ερωτικό τραγούδι αφοσίωσης, που το έβαλαν να παίξει στο γάμο τους, που το αφιέρωναν στον έρωτά τους, που το ζητούσαν να ακουστεί σε μεταμεσονύκτιες ραδιοφωνικές εκπομπές και το άφηναν να παίζει πάντα όταν το έπιαναν κατά τύχη στο ράδιο του αυτοκινήτου τους, αυτό που παρέπεμπει εκατομμύρια ακροατών σ΄ έναν μυθιστορηματικής αφοσίωσης έρωτα που δεν είχαν αλλά εύχονταν να είχαν γνωρίσει, ήταν στην πραγματικότητα ένα κακόβουλο, έως και αρρωστημένο θραύσμα ανασφάλειας, εξορυγμένο από τον ψυχισμό του δημιουργού του σε στιγμές αβέβαιες, προδοτικές.
Προδοτικές ακόμη κι απέναντι στον εαυτό του.
Ο Sting, με αξεπέραστα βαθύ το τραύμα της παιδικής του ηλικίας, όταν διαπίστωσε ότι η μητέρα του διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, την οποία ο πατέρας του γνώριζε και προσποιείτο ότι αγνοούσε για να κρατήσει την οικογένειά του ενωμένη, δεν ήθελε ποτέ και με τίποτε ο γάμος του να έχει την ίδια κατάληξη. Όμως το εκτός ελέγχου τραίνο της επιτυχίας, με τις συνακόλουθες κρίσεις αυτοαμφισβήτησης και την διαρκή ανάγκη του να καίει διαρκώς για καύσιμο ιστορίες προσωπικής επιβεβαίωσης τον είχε ξεβγάλει στον ίδιο σταθμό. Θα διέλυε την οικογένειά του για μια άλλη γυναίκα, που προσπάθησε για καιρό να κρατήσει στην αφάνεια.
To demo του τραγουδιού που γράφτηκε σε οκτακάναλη κονσόλα στα Utopia studios του Λονδίνου, ήταν απλώς ο Sting να τραγουδάει κάπως μακριά απ’ το γνωστό του φαλσέτο, πάνω από τους ήχους ενός Hammond. Όταν έβαλε να το ακούσουν ο Summers κι ο Copeland, βρίσκονταν ήδη κι οι τρεις στα στούντιο του Montserrat στη μέση του Ατλαντικού. Τους φάνηκε ένα σχέδιο απλό, ελλειπτικό, άμεσο σαν μελωδία. Ο Sting γύρισε και είπε μόνο μια φράση στον Summers, τον πιο έμπειρο απ΄τους τρεις: «Κάντο δικό σου, ξέρεις εσύ». 

Ο Andy Summers θυμάται: «Ήταν πιο δύσκολο απ΄όσο φαίνεται. Ο Sting είχε γράψει ένα πολύ καλό τραγούδι, αλλά δεν υπήρχε καθόλου κιθάρα μέσα του. Είχε μάλιστα κι εκείνο το Hammond σαν βάση, που το έκανε να μοιάζει σαν κομμάτι του Billy Preston. Είχαν περάσει έξι βδομάδες ηχογραφήσεων και δεν είχαμε καταλήξει τί θα κάνουμε μ’ αυτό. Εκείνη την εποχή ηχογραφούσα ένα άλμπουμ με τον Robert Fripp και πειραματιζόμουν με τους ήχους του Μπέλα Μπαρτόκ, του Ούγγρου συνθέτη και βιολονίστα. Είχα σκαρώσει μια φράση στην κιθάρα και είπα να την πετάξω μέσα στο κομμάτι. Αμέσως καταλάβαμε και οι τρεις ότι έχουμε στα χέρια μας κάτι πολύ καλό».  
Οι ηχογραφήσεις πάντως του πέμπτου άλμπουμ των Police δεν εξελίχθηκαν και τόσο ομαλά. Ο Sting με τον ντράμερ Stewart Copeland ξεκίνησαν από  λεκτικές διαφωνίες για το τί και πώς θ’ ακούγεται στο δίσκο και σε λίγο άρχισαν να πιάνονται μεταξύ τους στα χέρια με το παραμικρό. Ο αδελφός του Copeland, o Miles, ήταν ευτυχώς ο πιο ψύχραιμος και προσηλωμένος στο στόχο απ’ όλους, καθ’ ότι και ο μάνατζερ. Τους κάθησε σ’ ένα τραπέζι και τους συνέτισε. Θα έπρεπε ν’ αφήσουν επί τέλους κατά μέρος τις ηλίθιες έριδες και να προχωρήσουν στην ολοκλήρωση του δίσκου, για το καλό όλων.
Χρόνια αργότερα, ο ντράμερ παραμένει το αμετακίνητος για την αξία του “Every Breath You Take”: «Είναι το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει ο Sting, αν και έχει την χειρότερη, εντελώς ξένη με το γκρουπ μας, ενορχήστρωση – αν βέβαια εξαιρέσει κανείς την εκπληκτική δουλειά που έχει κάνει στην κιθάρα ο Andy. To κομμάτι δεν έχει groove. Θα μπορούσε να το δώσει σε οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα, κι εκείνο θα το έπαιζε καλύτερα».

Με ένα μαυρόασπρο βίντεο σκηνοθετημένο από τους μάστορες της ατμόσφαιρας, Godley & Creme (το ντουέτο των 10 CC που είχε δώσει μια σημαντική ψυχεδελική κλωτσιά στην βρετανική ποπ την προηγηθείσα δεκαετία), τοEvery Breath You Take κυκλοφόρησε στα τέλη της Άνοιξης του ’83. Συνδυάζοντας μοναδικά έναν απολύτως φιλικό για το ραδιόφωνο μινιμαλιστικό κυματισμό από νότες, άφηνε τους στίχους του τραγουδιού ανοικτούς σε ερμηνείες, έχοντας σε πρώτο πλάνο έναν συνοφρυωμένο Sting να παίζει κάτι σαν όρθιο, κλασσικό τσέλλο και να μαγνητίζει με το βλέμμα τον θεατή.
Ο σκηνοθετικός φακός περιφέρεται φευγαλέα πάνω και γύρω από μια ορχήστρα
jazz, κι από έναν περίεργο παρατηρητή, του οποίου το πρόσωπο ποτέ δεν φαίνεται, που επιβλέπει στημένος εν αταραξία, έχοντας δίπλα του ένα τασάκι μ’ ένα τσιγάρο να σιγοκαίει. Η επίδραση της εικόνας σε συνδυασμό με τη βελούδινη μελωδική γραμμή υπήρξε ακαριαία. Με τη ώθηση πυκνού rotation από την αστραφτερή μηχανή ονείρων του MTV, ήταν σα να εισέβαλε σ΄εκατομμύρια σπίτια μια σκηνή από μεταμοντέρνα εκδοχή ταινίας του Bogart, μόνο με πολύ πιο φωτογενικό πρωταγωνιστή.
Το 1984, ο γάμος του Sting με την Frances λύθηκε και επίσημα. Την ίδια χρονιά, μετά από μια θριαμβευτική παγκόσμια περιοδεία ο ίδιος ανακοίνωσε και την διάλυση των Police.

To άλμπουμ "Sychronicity", το πέμπτο και τελευταίο lp των Police, με δόλωμα το "Every Breath You Take", έκανε καρριέρα στα διεθνή τσαρτ για έναν ολόκληρο ημερολογιακό χρόνο. Παραδόξως, αυτό ήταν και το πιο πειραματικό, πιο ηλεκτρονικό και πιο ποπ άλμπουμ τους συγχρόνως. Κατά περίεργο τρόπο, αυτή που περιέχει όλα τα hits είναι ολόκληρη η δεύτερη πλευρά του, πράγμα που υπαινίσσεται μια σκόπιμη προσπάθεια να δυσκολέψουν το κοινό, βάζοντας τα «περίεργα» κομμάτια τους στην αρχή, αφήνοντας τα υπόλοιπα στο "ας γυρίσει το δίσκο όποιος αντέξει".
Εκτός από το σημαδιακό "Every Breath...", τα "King Of Pain", "Wrapped Around Your Finger", "Tea In The Sahara" και "Murder By Numbers", όλα στη δεύτερη πλευρά, έγιναν κλασσικά.
Το “Every Breath You Take” ήταν αναμφίβολα η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του 1983 και από τις μεγαλύτερες του πρώτου μισού του 1984. Έφθασε στην κορυφή των singles του Billboard στις 9 Ιουλίου του 1983 και παρέμεινε εκεί για οκτώ εβδομάδες σερί, ενώ στην Βρετανία κατάφερε το ίδιο για τέσσερις.  Το 1989 ήταν ήδη το 5ο πιο εμπορικό τραγούδι ολόκληρης της δεκαετίας.

Στις 28 Φεβρουαρίου του ’84, στο Shrine Auditorium του Los Angeles έγινε η τελετή για τα 26α ετήσια Grammy και το τραγούδι ήταν υποψήφιο για τρία βραβεία («Τραγούδι της Χρονιάς», «Καλύτερη Ποπ Ερμηνεία με φωνητικά από Ντουέτο ή Γκρουπ» και «Δίσκος της Χρονιάς»), κερδίζοντας τα δύο πρώτα. Ο Sting, ως συνθέτης του, είχε ήδη πάρει λίγους μήνες πριν το ετήσιο βραβείο Ivor Novello της Βρετανικής Ακαδημίας για το «Καλύτερο Τραγούδι Μουσικά και Στιχουργικά».
Στις 13 Ιουλίου του ’85, στο Live Aid, το έπaιξε στο Wembley με τον Phil Collins να κάνει τα δεύτερα φωνητικά, με περίπου 2 δισεκατομμύρια θεατές να το παρακολουθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους ανά τον κόσμο. 

To κομμάτι κατέχει την 84η θέση στη λίστα του Rolling Stone με τα «500 Μεγαλύτερα Τραγούδια  Όλων Των Εποχών», την 25η θέση στον κατάλογο του Billboard με τα “Hot-100 Τραγούδια Όλων Των Εποχών”. Είναι η σύνθεση που έχει ταυτιστεί με τους Police και, σε μεγάλο βαθμό, με τον ίδιο τον Sting.
Το 2007 του απονεμήθηκε άλλο ένα βραβείο, αυτή τη φορά από την BMI, τον αμερικάνικο φορέα συλλογής πνευματικών δικαιωμάτων των τραγουδοποιών και μουσικοσυνθετών. Το “Every Breath You Take” ήταν το πιο πολυπαιγμένο στο ραδιόφωνο κομμάτι όλων των εποχών. Περισσότερες από 9 εκατομμύρια φορές έχει ακουστεί, με δεύτερο κατά ένα εκατομμύριο ακροάσεις λιγώτερες το 15 χρόνια παλιώτερο “Brown Eyed Girl” του Van Morrison.

Το 2010 υπολογίστηκε ότι τα δικαιώματα που εισπράττει από τις ποικίλες χρήσεις και μορφές κυκλοφορίας του συγκεκριμένου τραγουδιού ο Sting αποτελούν το 25% του ετήσιου εισοδήματός του.
Ακόμη και σήμερα, o Sting παραμένει παντρεμένος με την Trudie Styler.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου