(Just) To live and die in your arms tonight

02/05/2017

Κατηγορία: Rocktime Songs

11784

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ, ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ: 28 Απριλίου ‘87. Oι διακοπές του Πάσχα έχουν μόλις ξοδευτεί, σε επαναληπτικά φροντιστήρια, κλεφτές τσάρκες σε φλοίσβους, μπαρόκηπους και σκηνοθετημένες όπως – όπως ρομάντζες σε παγκάκια με θέα τη θάλασσα.

 

Η τελευταία σχολική εκδρομή της χρονιάς στην Κηφισιά, έχει περιλάβει ένα best of απ’ όλη τη χρονιά – σουλάτσα, τσιγάρα, φάρσες, φωτογραφίες, μπύρες, εξομολογήσεις, μουσικές από στερεοφωνικά με διπλή κασσέττα – κι ολοκληρώνεται μ’ ένα πέρασμα από το Ο.Α.Κ.Α., για καφέ και ξεμούδιασμα. Κάποιο δέος να βλέπεις να υψώνονται πάνω και γύρω σου δυό διαζώματα άδειες κερκίδες.
Σε λίγες μέρες εκεί μέσα θα παίξει ο Βαν Μπάστεν με τον Άγιαξ, τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων. Στην επιστροφή, σούρουπο από ουρανό σε χρώμα μωβ και πορτοκαλί χρωματίζει την αριστερή πάντα του λεωφορείου μας, μια φαιο-κρεμ Μερσέντα, με μοντέρνα τάσια και μάσκα τετραγωνισμένη αρκούντως.
Τα μυαλά μας να τρέχουν, να πηδάν εμπόδια, να κάνουν σχέδια και τα τοιαύτα, καταμεσίς μιας άνοιξης που φαίνεται ότι έχει έρθει για να μείνει. Τα θολά φωτάκια οροφής της Μερσέντας μας φτιάχνουν φωτισμό καλύτερο κι από ντίσκο, λες και σε λίγο θα ξεκινήσει το κανονικό πρόγραμμα. Κάποιος έχει δώσει στον οδηγό την κασσέττα “Super Hits '87” κι από τα ηχεία του λεωφορείου ακούγεται ένα κομμάτι που έχει τη χρονιά, τις ώρες, τις μέρες, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που πέρασαν κι άλλα τόσα έμελλε νά' ρθουν, όλα γραμμένα στη μελωδία ενός ρεφραίν ξέπνοου από νοσταλγία και στις νότες από 'να σόλο κομψαδούρα που σημαδεύει τη στιγμή και τρυπώνει στο μυαλό για τα καλά.



ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΧΡΟΝΟΣ ΔΙΕΘΝΗΣ:
Στις 2 Μαίου 1987, το “(I Just) Died In Your Arms” βρίσκεται στην κορυφή των singles του Billboard, όπου θα παραμείνει και για μια δεύτερη συνεχόμενη (και τελευταία) εβδομάδα (9/5). Καθόλου άσχημο επίτευγμα για ένα μουσικό σχήμα που φτιάχτηκε το ’85 από σέσσιον μουσικούς -τρεις Άγγλους κι έναν Καναδό- που πατούσαν τα 30 τους χωρίς να έχουν καταφέρει μέχρι τότε να κάνουν κάτι αξιοσημείωτο. Οι “Cutting Crew”, πήραν τ’ όνομά τους γιατί ήταν όντως μια ομάδα από μουσικούς των στούντιο, που «έκοβαν κι έραβαν» συνεχώς τις ταινίες με τη μουσική, τη δική τους, ή και άλλων καλλιτεχνών, κατά παραγγελία. υπήρξαν από τους πιο διάσημους διάττοντες στα χρονικά των καταλόγων επιτυχιών.

 
Παραγωγός του single ο πανέμπειρος Terry Brown (η λίστα των καλλιτεχνών με τους οποίους έχει συνεργαστεί πίσω απ’ την κονσόλα περιλαμβάνει από Rush και Moody Blues, μέχρι The Small Faces και Joe Cocker) και το κομμάτι ήταν το πρώτο single τους. Είχε ξεκινήσει την πορεία του από τα τέλη Αυγούστου του ’86, όταν και έφθασε στο Νο 4 των single της Βρετανίας. Για τους επόμενους περίπου 10 μήνες θ’ ακούγεται όλο και περισσότερο από τα ραδιόφωνα κάθε πιθανής και απίθανης γωνιάς του πολιτισμένου κόσμου. Είναι γραμμένο από τον Nick Van Eede, τραγουδιστή και αρχηγό της μπάντας, μετά από μια βραδιά έρωτα με την τότε σύντροφό του.
Ο τίτλος είναι μια φράση δική του, έτσι όπως βγήκε από μέσα του αυθόρμητα καθώς έβλεπε αστράκια από κάποιο πολύχρωμο γαλαξία (ένα κάτι σαν «μου βγήκε απόψε η ψυχή»). H δε μουσική, ένα χαρμάνι μελαγχολικής ευφορίας, με κήμπορντς που ενέχουν μέχρι και ψευδαίσθηση βιολιού στην εισαγωγή, μια διακριτική κιθάρα να σχολιάζει τα πάντα και μελωδία φωνητικών φτιαγμένη από κάποιο χερουβείμ σε κρίση παράφορης νοσταλγίας. Οι στίχοι του έχουν αυτή την ελαφρώς χαοτική αμφισημία που χαρακτηρίζουν τα σημαδιακά ποπ κομμάτια από τότε που ο Elvis διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν τίποτ’ άλλο από ένα κυνηγόσκυλο.

Όσο περιποιημένα να τον εκφέρει ο Van Eede, είναι φανερό ότι μέσα απ' τον στίχο αυτόν δεν μιλάει ένας ερωτευμένος, παρά κάποιος ματαιωμένος εραστής (I keep looking for something I can't get - Broken hearts lie all around me - And I don't see an easy way to get out of this).
Κάποιος που απολογείται γιατί έχει κάνει κάτι μη αναστρέψιμο (“But now it's over, the moment has gone - I followed my hands not my head, I know I was wrong”), με ενοχές τερματικές (“I've lost and found, it's my final mistake”), για κάτι που δεν ξέρει ακριβώς πώς τού ΄τυχε (“Who would've thought that a boy like me could come to this” - “It must have been something you said”).
Κάποιος που σίγουρα νιώθει το ίδιο λεηλατημένος τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στην φαντασία του ("She's loving by proxy, no give and all take, 'Cause I've been thrilled to fantasy one too many times”).
 
ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ.
Ο μονόλογος αυτός συναντά μια απίστευτα συγκυριακή αναλογία με την απολογία του δράστη ενός από τα πιο γνωστά εγκλήματα στα ελληνικά ποινικά χρονικά, που συνέβη στα Πατήσια, καθώς ο Ιούνιος του ’87 πλησίαζε προς το τέλος του. Τσακώθηκε, είπε, με την νεαρή σύζυγό του. Ήταν παράφορα ερωτευμένος μαζί της και κείνη το ήξερε και το εκμεταλλευόταν. Τον πρόσβαλε. Έχασε τον έλεγχο πάνω στην έξαψη του καυγά. Πέθανε στα χέρια του και μετά, η οδύνη έγινε οδηγός του για μια αποτρόπαια πράξη που δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Οι στίχοι ενός εμπορικού τραγουδιού με διεθνή επιτυχία, το όνομα μιας μπάντας (
Cutting Crew) και οι περιστάσει ενός εγκλήματος που  συντάραξε τη χώρα μας μπορεί να είναι τυχαίος ή και αυθαίρετος, όμως συνδέονται μεταξύ τους από έναν παράξενο, σημειολογικό χρονισμό: ίδια εποχή, συνταρακτικά παρόμοια λόγια, διαφορετική γλώσσα, διαφορετικό κοινωνικό πεδίο, γεωγραφική αφετηρία και στόχευση. Ποιός όμως είπε ότι η ζωή, όταν δεν αντιγράφει την τέχνη, απαγορεύεται να ντελαπάρει πάνω της, καθώς τρέχει με χίλια σε μεταφυσικά μονοπάτια;
 

ΣΚΗΝΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ZOOM OUT: 
Το “Broadcast”, το ντεμπούτο άλμπουμ των Cutting Crew, κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του ’86 στην Ευρώπη σε συμπαραγωγή Steve Thomson, Michael Barbiero και Terry Brown. Περιλάμβανε 10 κομμάτια που ακροβατούν επιδέξια μεταξύ art rock και new wave, χωρίς ούτε ένα τους να είναι αδιάφορο. Αργότερα μέσα στο ’87, ακολούθησαν τα single “I’ve Been In Love Before”, “One For The Mocking Bird” και “Any Color” - αξιοπρεπή, αλλά υποπολλαπλάσιας δημοφιλίας σε σχέση με το κομψοτέχνημα “(I Just) Died In Your Arms Tonight”.
Η μπάντα μπορεί να συγκαταλέγεται στους one hit wonders των ‘80s, όμως το κομμάτι θεωρείται ακόμη και σήμερα ένα track κλασσικού A.O.R., απ΄αυτά που δεν τολμάς να τους αλλάξεις ούτε μέτρο από την ροή, ούτε ημιτόνιο απ’ την φωνητική ερμηνεία, ούτε μιλισεκόντ στη μετρονόμηση, ούτε νότα από την ενορχήστρωση στις κιθάρες, το μπάσο και τα πλήκτρα. Ένα ατόφιο ψήγμα κρυπτονίτη που έπεσε από τη χρονομηχανή της εφηβείας μας, μιας εφηβείας που μας επισκέπτεται διαρκώς απρόσκλητη, μέσα από μια φευγαλέα ραδιοφωνική νότα, ένα τυχαίο διαφημιστικό, ένα ψηφιακό σημάδι, μια κουβέντα ενός φίλου.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου