Huey Lewis & The News: "That's the "Power Of Love"

24/07/2017

Κατηγορία: Rocktime Songs

6642

Ιανουάριος του ’85. Στο πριβέ του πανάκριβου πολυνησιακού εστιατορίου στο ανατολικό Hollywood, η μια κεφαλή του τραπεζιού ήταν κατειλημμένη από μια διασημότητα. Τον σκηνοθέτη Steven Spielberg.

 

Παρ’ ότι πασίγνωστος για τα συναρπαστικά του - και αν μη τί άλλο άκρως προσοδοφόρα - παραμύθια για αιμοσταγείς καρχαρίες, οντότητες από το απώτερο διάστημα που έτειναν να επισκέπτονται τη γη με αξιοπερίεργη συχνότητα και αρχαιολόγους ντετέκτιβ που έψαχναν για χαμένες κιβωτούς με φοβερά και τρομερά μυστικά, το συγκεκριμένο βράδυ βρισκόταν εκεί «απλώς» ως διευθυντής παραγωγής μιας «πρωτότυπης» ταινίας. Το σενάριο είχε γράψει ο άνθρωπος που καθόταν στα δεξιά του, ο 34χρονος Bob Gale και τη σκηνοθεσία θα αναλάμβανε ο τρίτος ομοτράπεζος, συνομήλικος του τελευταίου Robert Zemeckis.
Στην απέναντι κεφαλή του τραπεζιού, ένας 35άρης ροκ σταρ στριφογυρνούσε άβολα στην καρέκλα του. Ο Huey Lewis μπορεί να είχε καταφέρει έναν χρόνο πριν να κάνει μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της χρονιάς με τον τρίτο του δίσκο, αλλά μουσική για ταινία δεν του είχαν ξαναζητήσει να γράψει. Πώς άραγε δούλευε μια ροκ μπάντα πάνω σε κάτι τέτοιο; Και κυρίως, γιατί ένας τόσο σημαντικός σκηνοθέτης που αποφάσιζε να επιβλέψει μια επένδυση πολλών εκατομμυρίων σε μια ταινία ζήτησε απ’ αυτόν, ανάμεσα σε χιλιάδες τραγουδοποιούς, να γράψει τη μουσική;
«Εκείνες τις μέρες που κανονίστηκε η συνάντηση παίζαμε με τη μπάντα στο L.A.. Κατάλαβα ότι κάποια συνεννόηση ανάμεσα στις εταιρίες, το όνομα του Spielberg άνοιγε διάπλατα όλες τις πόρτες. Ο ίδιος, το μόνο που μου είπε είναι ότι είχαν γράψει μια ταινία, μια κωμωδία, όπου ο πρωταγωνιστής, ένας έφηβος με το όνομα Martin Mc Fly θα ταξίδευε μέσα στο χρόνο. Το αγαπημένο του γκρουπ θα ήμασταν, το είχαν αποφασίσει, εμείς, οι Huey Lewis & The News. Ήθελε λοιπόν να γράψω ένα κομμάτι. Όμως δεν μου εξήγησε τίποτε, ούτε την υπόθεση, ούτε τί είδους κομμάτι ήθελε ή χρειαζόταν».
Ο Huey δέχθηκε την πρόταση με σοβαρές επιφυλάξεις. Η μπάντα τα είχε μόλις καταφέρει και αυτή η ταινία, δεν ήξερε ακριβώς σε ποιο κοινό θα απευθυνόταν. Η όλη ιδέα του έμοιαζε, αν όχι παιδική, οπωσδήποτε παιδιάστικη. Αβέβαιος για το αποτέλεσμα, ο Huey ξεκίνησε να δουλεύει ένα κομμάτι με τον κιθαρίστα τον News, Chris Hayes.



«Ο Chris έγραψε μια σειρά από ακκόρντα και μου έδωσε το demo σε κασσέττα. Την επόμενη μέρα έβαλα την κασσέττα στο γουώκμαν μου και πήγα για jogging. Η αδρεναλίνη έκανε τη δουλειά της εκείνο το πρωί, γιατί μέχρι να τελειώσω τη διαδρομή των 4 χιλιομέτρων μου, είχα τελειώσει το κομμάτι στο μυαλό μου. Άλλαξα τη γέφυρα, το έστρωσα λίγο, αλλά στην ουσία ήταν έτοιμο».
Το κομμάτι είχε τον τίτλο “The Power Of Love”. Αισιόδοξο, αστραφτερό, κινούμενο πάνω σ’ ένα μαγικό χαλί από συνθεσάϊζερ, με δεύτερα φωνητικά που παραπέμπουν στα r&b σχήματα της αρχή των ‘60s και ερμηνεία γεμάτη αυτοπεποίθηση απ’ τον Huey, ήταν ένα κατεξοχήν προϊόν της εποχής του. Μ’ ένα απλουστευτικό μήνυμα για την ισοτιμία πλούσιων, φτωχών, άσημων και διάσημων – όλων - απέναντι στα βέλη του έρωτα (“Don’t need money, don’t need fame, don’t need a credit card to ride this train”), το κομμάτι έμοιαζε να ταιριάζει με το διασκεδαστικό και παιγνιώδες στυλ της ταινίας. Ο Spielberg, όταν άκουσε την κασσέττα, είδε αμέσως την εμπορική του δυναμική. 48 ώρες αφ’ ότου τo demo είχε προσγειωθεί στα γραφεία της παραγωγής, ο Zemeckis, ο Michael J. Fox, που θα έπαιζε τον νεαρό Marty MacFly, και μια κουστωδία από διαφημιστές, δικηγόρους και λογιστές αποβιβάστηκαν στα γραφεία της Chrysalis για να συγχαρούν τον συνθέτη και, ασφαλώς, για να τακτοποιήσουν τα διαδικαστικά.
«Η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα καλό τραγούδι, αλλά δεν είχε σχέση με την πλοκή της ταινίας. Ήταν ένα τραγούδι για τη δύναμη του έρωτα, ενώ, όπως κατάλαβα λόγο αφ’ ότου συμφωνήσαμε να το χρησιμοποιήσουν, δεν υπήρχε ερωτικό στόρυ στην ταινία.  Στην αρχή δεν τους άρεσε που ο τίτλος του τραγουδιού δεν είχε να κάνει με τον τίτλο της ταινίας, αλλά γρήγορα έστειλαν οδηγία σε όλους τους ραδιοσταθμούς να αναφέρεται ρητά ότι ακούγεται στην ταινία, ώστε το κοινό να κάνει τη σύνδεση».
Πάντως, στον Robert Zemeckis το κομμάτι άρεσε πραγματικά, απόδειξη ότι επέλεξε να ακούγεται και μέσα στην πλοκή της ταινίας. Όταν η μπάντα του Martin McFly με το όνομα “Pinheads” δοκιμάζει να παίξει μπροστά σε ένα πάνελ από ξενέρωτους καθηγητές, μήπως και προκριθεί να παίξει στη σχολική γιορτή, παίζουν μια χαρντ ροκ εκδοχή του “The Power Of Love” («ήταν ένα από τα πρώτα μας demo, με ένα πολύ ακατέργαστο μεταλλικό σόλο μέσα, για να δείχνει πιο garage και βαβουριάρικο»).
O Huey μάλιστα, σε ένα uncredited cameo, μετά από επιμονή του Zemeckis, παίζει τον ξενέρα καθηγητή – με φυαλί πατομπούκαλο και χωρίστρα στην άκρη- που επιστρατεύει έναν τηλεβόα για να τερματίσει άρον – άρον την οντισιόν των “Pinheads”, ανακοινώνοντας «φτάνει, είστε η χειρότερη μπάντα που έχω ακούσει στη ζωή μου».


Το single κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του ’85, λίγο πριν η ταινία βγει στις αμερικάνικες αίθουσες. Σε ένα καλοκαίρι όπου, ιδίως λόγω του “Live Aid”, η ποπ μουσική βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας της από πλευράς πωλήσεων και προβολής, το κομματάκι για το ακαταμάχητο του έρωτα έφθασε στις 24 Αυγούστου στο Νο 1 του Billboard, όπου έμεινε για δύο εβδομάδες σερί. Η δε ταινία έγινε ένα η κορυφαία σε πωλήσεις της χρονιάς, φέρνοντας τουλάχιστον 210.000.000 δολάρια στα ταμεία της Universal.
Αντίθετα με ό,τι η πλειοψηφία των μουσικόφιλων τότε και τώρα μπορεί εύλογα να πιστεύει, το κομμάτι που έκανε τον Huey Lewis και την μπάντα του γνωστούς διεθνώς, δεν τους έκανε ούτε κατά διάνοια αντίστοιχα πλούσιους.
«Επειδή το θεωρήσαμε κάτι με αμφίβολη προοπτική, υπογράψαμε μια συμφωνία με μια κατ’ αποκοπήν αμοιβή και στην ουσία δώσαμε στην MCA το κομμάτι εν λευκώ, χωρίς επιφύλαξη για τη χρήση του και χωρίς να επιφυλαχθούμε για μεγαλύτερα ποσοστά σε περίπτωση επιτυχίας. Δεν πρέπει να πήραμε ούτε 100.000 δολλάρια. Εκείνοι, αντί να χτίσουν στην άμεση επιτυχία της ταινίας, το έβαλαν μαζί με το Back In Time -το δεύτερο κομμάτι που τους είχαμε γράψει- μέσα σ’ ένα πρόχειρο σάουντρακ που πούλησε μόλις μισό εκατομμύριο αντίτυπα. Το χειρότερο είναι ότι ενώ δεν επιτρεπόταν να μπει σε δίσκο των The News στην Αμερική, η MCA είχε παραχωρήσει τα δικαιώματα χρήσης του κομματιού στην Ευρώπη, χωρίς φυσικά να έχουμε κανένα λόγο σ΄αυτό. Στην Αγγλία μπήκε στο επόμενο άλμπουμ μας, το Fore”, έναν χρόνο μετά, ενώ εμείς δεν πήραμε δεκάρα».
Συχνά η δεκαετία του ’80 αντιμετωπίζει χολερική κριτική για το ότι κατά τη διάρκειά της οι εμπορικές φόρμουλες «σκότωσαν» τη μουσική.
Η κάπως απλουστευτική αυτή ανάγνωση παραβλέπει εντελώς το ότι για να υπερβεί κανείς δημιουργικά τη φόρμουλα, πρέπει κατά κανόνα να την έχει πρώτα δαμάσει. Παραγνωρίζει επίσης ότι τον τελευταίο περίπου μισό αιώνα, η δημοφιλής μουσική βασίζεται σε μελωδίες που συνέχονταν πάντα από φόρμα, συνήθως μάλιστα ευσύνοπτη, είτε ήταν το 45άρι, είτε το τρίλεπτο ραδιοφωνικό κομμάτι.
Η μουσική που εισχωρεί στις ζωές πολλών ανθρώπων μαζί αντιστοιχείται σε πλήρη γλώσσα και όχι σε διάλεκτο, δεν είναι κωδική γλώσσα μυημένων.
Φόρμες όπως το
Power Of Love” διασώζουν τη μουσική σαν όχημα μνήμης και εμπειριών για εκατομμύρια ανθρώπων. Όποιος τυχόν ακούσει το ριφ αυτό με τα πλήκτρα και την κιθάρα, υπογραμμισμένη από την on the spot, υψηλής περιεκτικότητας σε swagger δυτικής ακτής, πρώτη στροφή (“Power o’ love is a curious thing – make one man weep – make another man sing – change a hawk to a little white dove – more than a feelin’ – that’s the power of love”) και δεν ανακαλέσει τον Huey με το καρώ πουκάμισο και το στενό τζην στη σκηνή, ή τον Marty McFly να σολάρει στα γόνατα ή να σκίζει τον αέρα με το πατίνι – αεριωθούμενο, δεν υπάρχει παρά μόνο μία εξήγηση: εξέδωσε την πρώτη του αστυνομική ταυτότητα πάρα πολύ πρόσφατα.


Παναγιώτης Παπαιωάννου