Chris Rea: Driving Home For Christmas

15/12/2023

Κατηγορία: Rocktime Songs

8532

«1978, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όλα για μένα είχαν τελειώσει. Το δισκογραφικό μου συμβόλαιο έληγε και ο μάνατζερ μου το είχε πει ευγενικά, αλλά ξεκάθαρα: με αποδέσμευε από το πελατολόγιό του. Ήθελα να φτάσω από το Λονδίνο στο σπίτι μου στο Middlesbrough, αλλά η εταιρία δεν μου πλήρωνε ούτε το εισιτήριο του τραίνου. Άδεια οδήγησης, δεν είχα, μου είχε αφαιρεθεί. Από κουταμάρες της νεότητας.

 

Κάνεις τρέλλες όταν είσαι νέος. Η γυναίκα μου πήρε το αρχαίο μας Austin Mini, οδήγησε τα 250 μίλια από το Middlesbrough στα στούντιο Abbey Road του Λονδίνου, ήρθε και με πήρε και χωρίς να κάνει ούτε στάση, έκανε μεταβολή και ξεκίνησε ν’ ανεβούμε πίσω στο βορρά, με 5 ώρες δρόμο μπροστά μας, για να φτάσουμε στο σπίτι για τα Χριστούγεννα.
Κάποια στιγμή άρχισε να χιονίζει. Είχαμε μαζί μας 220 λίρες όλες κι όλες, αυτή ήταν όλη η περιουσία μας. Έπαιζα συνέχεια με τα κέρματα μέσα στις τσέπες μου, από αμηχανία. Μέναμε κολλημένοι σε μια τρομερή κίνηση. Κοιτούσα απ΄το παράθυρο τα πρόσωπα των άλλων οδηγών, όπως τους έβλεπα κολλημένους δίπλα μας. Έμοιαζαν όλοι δυστυχισμένοι. Έτσι για να σπάσω την βαρεμάρα μας, άρχισα να τραγουδάω.
We’re driving home for Christmas…”. Με τα φανάρια του δρόμου να φωτίζουν την καμπίνα του Mini περιοδικά, διακεκομμένα, για δευτερόλεπτα κάθε φορά, πήρα ένα μολύβι κι ένα κομμάτι χαρτί και άρχισα να γράφω στο πόδι κάτι στίχους, όσο η γυναίκα μου οδηγούσε.
Φθάσαμε τελικά στο σπίτι μας στις 5 το πρωί. Έκανε τέτοιο κρύο, που όταν ανοίξαμε την πόρτα, το χιόνι που έπεσε στο χαλάκι της εισόδου δεν έλιωσε. Βλέπω ένα γράμμα από την Αμερική, από την Ένωση των Μουσικών Εκτελεστών. Το κομμάτι μου Fool If You Think Its Over” είχε γίνει επιτυχία στην Αμερική και με ενημέρωναν ότι στο φάκελλο εσωκλειόταν μια επιταγή 15.000 λιρών. Από τη μια στιγμή στην άλλη φτάσαμε από το να μετράμε τις τελευταίες μας 220 λίρες στο να μπορούμε να αγοράσουμε ένα ολόκληρο σπίτι. Όσο γι’ αυτές τις σημειώσεις που έγραφα στο δρόμο, πετάχτηκαν στο ευρύχωρο καλάθι με τα ημιτελή σκαριφήματα που έγραφα κατά καιρούς.


Κάτι χρόνια αργότερα, όταν πια η καρριέρα μου είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω της, δοκίμαζα μαζί με τον Max Middleton δύο καινούρια πιάνα. Αρχίσαμε να κάνουμε πλάκα, παίζαμε ένα κομμάτι σε στυλ Count Basie. Εγώ έκανα ότι είμαι ο Nat King Cole και κάποιος από τη μπάντα πέταξε «ωραίο κομμάτι, πρέπει να το ηχογραφήσετε κανονικά». Τότε ήταν που κατέφυγα στο καλάθι μου, αυτό με τα μισοτελειωμένα. Το αναποδογύρισα και οι στίχοι για το “Driving Home for Christmas” βρήκαν ήρθαν και βρήκαν το ιδανικό ταίρι τους.
Δεν είχα ποτέ σκεφτεί να γράψω ένα «Χριστουγεννιάτικο» hit, γιατί θεωρούσα τον εαυτό μου σοβαρό μουσικό και οι σοβαροί μουσικοί, έλεγα, δε θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο. Οπότε, κατ’ αρχήν δέχτηκα απλώς να μπει ως b-side στο τέταρτο single από το “On The Beach”, το “Hello Friend”, που κυκλοφόρησε κατά το τέλος του φθινοπώρου του ’86. Όμως, κάποιος DJ γύρισε να δει τί υπήρχε στην πίσω πλευρά και σύντομα, καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, η δεύτερη πλευρά άρχισε να παίζεται στο ραδιόφωνο περισσότερο απ’ την πρώτη. Ο Max Middleton πρότεινε να το ξαναηχογραφήσουμε, προσθέτοντας κάποια παραπάνω έγχορδα. Εκείνος έπαιξε την jazzy εισαγωγή, μαζί σκεφτήκαμε μια ενορχήστρωση που θύμιζε χριστουγεννιάτικο τραγούδι του ’50. Μας άρεσε και στους δύο πολύ ο αποτέλεσμα. 
Στην αρχή έμοιαζε μ' ένα ακόμη εποχικό hit. Αργότερα όμως το έβλεπα κάθε χρόνο να μπαίνει στο Top 40. Μεγάλες εταιρίες άρχισαν να το χρησιμοποιούν σε διαφημίσεις, άρχισα να τρομοκρατούμαι κανονικά. Θα κατέστρεφε κάθε ίχνος καλλιτεχνικής αξιοπιστίας, όλα όσα πάλευα για χρόνια να καταφέρω, να σταθώ σαν bluesman. Σήμερα βέβαια, κάθε φορά που το ακούω, δε μπορώ να μη χαμογελάσω. Κάθε φορά που τυχαίνει να βρίσκομαι τέτοια εποχή του χρόνου κολλημένος στην κίνηση στον περιφερειακό του Λονδίνου, τον αυτοκινητόδρομο M25, αυτόν που στο ...άλλο γνωστό μου τραγούδι την ονόμασα “The Road To Hell”, κατεβάζω το παράθυρο και αρχίζω να το τραγουδάω. Κάποιοι οδηγοί από τα διπλανά αυτοκίνητα μ’ αναγνωρίζουν και σιγοντάρουν. Γουστάρουνε. Κι εγώ νιώθω σα να μοιράζομαι μαζί τους ένα δώρο για τα Χριστούγεννα.

Δεν το είχα παίξει ποτέ ζωντανά, μέχρι εκείνο το βράδυ στο Hammersmith Odeon. Ήταν 21 Δεκεμβρίου και ολόκληρο το road crew με είχε ζαλίσει να το παίξω, «επιτέλους». Γυρίζω και τους λέω, «Αν είναι τελικά να το πω το κωλοτράγουδο, θα το πω με το σωστό τρόπο». Βρίσκω και νοικιάζω 12 κανονάκια που έριχναν ψεύτικο χιόνι. Με το που ξεκίνησε το κομμάτι και το κοινό το κατάλαβε, έκανε τέτοιο θόρυβο από τον ενθουσιασμό που δεν μπορούσες ν΄ακούσεις τίποτε. Έδωσα και ‘γω λοιπόν το σήμα ν΄αρχίσουν οι κανονιοβολισμοί. Αφήσαμε 20 πόντους ψεύτικο χιόνι παντού. Οι ιδιοκτήτες της αίθουσας με χρέωσαν 12.000 λίρες για να το καθαρίσω.

Ο ντράμμερ Martin Ditcham, που συμμετείχε στην ηχογράφηση του '88, αυτή την που έκανε το κομμάτι και παγκόσμιο, θυμάται :
«Ηχογραφήσαμε το “Driving Home for Christmas” στο σπίτι του Chris κοντά στο Maidenhead. Εκεί έχει ένα μικρό στούντιο, όχι τίποτε σπουδαίο, σ΄ένα χώρο που κάποτε ήτανε το γκαράζ του, αν θυμάμαι καλά. Όπως συνήθως συνέβαινε, εμφανίστηκα πρωί – πρωί, πρώτος απ΄όλους, να πιω καφέ και να πω καμιά κουβέντα με τον Chris– έτσι έκανα πάντα πριν ηχογραφήσω κάτι μαζί του.
Και πριν το καταλάβω, ήμουν καθισμένος στο σκαμπώ πίσω από τα τύμπανα κι έπαιζα ένα cool jazz ρυθμό για ένα κομμάτι Χριστουγεννιάτικο, ενώ ακόμη τα Χριστούγεννα ήταν μακριά. Το κομμάτι ήταν σχεδόν έτοιμο για να κυκλοφορήσει, απλώς έγραψα τα δικά μου μέρη πάνω στα ήδη έτοιμα. Λίγα κρουστά παραπάνω, ήχοι από καμπανάκια και τρίγωνα εδώ και κει, βαλμένοι διακριτικά, ίσα για να τους πιάνει το αυτί».
«Το κατάλαβα αμέσως, ήταν ένα πιασάρικο τραγουδάκι. Για τον Chris έγραψα πολλά αργότερα, όμως εκείνη η φορά ήταν για μένα άλλη μια μέρα στη δουλειά. Είναι πάντως πολύ ωραίο να συνειδητοποιείς ότι είσαι μέρος ενός από τα πιο πολυπαιγμένα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια όλων των εποχών. Βάζεις το ραδιόφωνο, ή κάθεσαι σε μια καφετέρια και νά’ το, το ακούς να ξανάρχεται από τα ηχεία. Η κόρη μου είναι 15. Ούτε η ίδια ούτε κανείς από τους φίλους της γνωρίζει ποιός είναι ο  Chris Rea, αλλά το κομμάτι το ξέρουν όλοι τους πολύ καλά – οπουδήποτε ακούγεται, αρχίζουν να το τραγουδάνε. Έχω παίξει με όλους – από τους Status Quο μέχρι τους Talk Talk, αλλά τίποτε δεν τους εντυπωσιάζει όσο ότι εγώ είμαι που παίζω τα τύμπανα σ΄αυτό το κομμάτι που ξέρουν και ακούνε να παίζεται κάθε χρόνο, από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους». 
Μα γιατί να παίζεται κάθε χρόνο; Γιατί να έχει μεταφραστεί στα γερμανικά, να έχει μπει πάνω από 10 φορές στο top-40 της Βρετανίας και αμέτρητες στους πίνακες επιτυχιών των πλέον απίθανων χωρών της υδρογείου;
"Γιατί έχει αποκτήσει μια δική του ζωή, όπως όλα τα διεισδυτικά τραγούδια. Γιατί κουβαλά στα χέρια του την προσδοκία για επανάληψη μιας παιδικότητας που πάντα θα σημαίνει Χριστούγεννα. Την αναζήτηση, στα τυφλά, σαν από κάποια αυτονόητης περιοδικότητας δύναμη, της εποχής της ασφαλούς ευτυχίας. Την αναζήτηση της εποχής της συγχώρεσης, της δυνατότητας για άδολη, ειλικρινή, μετάνοια.
‘Ηθελε – δεν ήθελε, ο Chris Rea έχει μπει στο σάουντρακ της ζωής μας για πάντα, με το στίχο που έγραψε στο πόδι, κάτω από το φως των πυλώνων του αυτοκινητόδρομου, που τον οδηγούσαν στο μόνο ιερό μέρος που υπάρχει για τον καθένα: αυτό που εννοεί και θυμάται ως «σπίτι του»".
 “So I sing for you
Though you can't hear me
When I get trough
And feel you near me
Driving in my car
I'm driving home for Christmas
With a thousand memories
Can’t wait to see those faces…”



Παναγιώτης Παπαϊωάννου