The Law: Η παρέα που δεν άντεξε το...νόμο
Saturday

30Jan

The Law: Η παρέα που δεν άντεξε το...νόμο

Δημοσιεύθηκε από:

30/01/2021

Κατηγορία: Rock this Time

3489
To βραχύβιο σχήμα των The Law μπορεί να μην άντεξε στον χρόνο αλλά και στις απαιτήσεις που είχε το ροκ κοινό τον περασμένο αιώνα κατάφερε όμως να αφήσει πίσω του ένα αξιοπρεπές δημιούργημα.
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '90, λίγα χρόνια πριν ο λεγόμενος grunge ηχος αλλάξει το επόμενο διάστημα, τον ροκ προσανατολισμό κυρίως των δισκογραφικών εταιριών αλλά και την φιλοσοφία των νέων συγκροτημάτων εκείνης της περιόδου. Οι παλιές καραβάνες του χώρου ήδη είχαν κάνει  ένα μεγάλο κύκλο στην δεκαετία του '70 (ξεκινώντας ορισμένοι από τα τέλη '60s) και απλά στη δεκαετία του '80, ορισμένοι από αυτούς διατήρησαν ένα μέρος της επιτυχίας και της ποιότητας τους.
Ειδικά όσοι είχαν διορατικούς managers και περισσευούμενο καλλιτεχνικό οίστρο επιβίωσαν ενώ κάποιοι άλλοι είχαν πάρει την κάτω βόλτα και προσπαθούσαν με κάθε μέσο είτε να επανέλθουν δυναμικά είτε απλά να συντηρηθούν στην επικαιρότητα.
Για τον Paul Rodgers όμως η δεκαετία του '80 δεν του έφερε το πολυπόθητο comeback που περίμενε.
Είχαν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από την τελευταία και ουσιαστικά αποτυχημένη απόπειρα του με τους The Firm με τους οποίους κυκλοφόρησε δύο αξιοπρεπή άλμπουμ στα μέσα των '80ς χωρίς όμως την εμπορική αποδοχή που αναζητούσε.
Η ευκαιριακή συνυπαρξη με τον Jimmy Page (Led Zeppelin) στους The Firm δεν του χάρισε την πολυπόθητη επιτυχία και οι μέρες δόξας με τους Free και τους Bad Company είχαν περάσει ανεπιστρεπτί με συνέπεια ο P. Rodgers να είναι απογοητευμένος.
Ωστόσο, η Atlantic Records που κατείχε συμβόλαιο με τον σπουδαίο τραγουδιστή, πίστευε ακόμη στο ταλέντο του μιας και τον θεωρούσε ως την κορυφαία φωνή του Ηνωμένου Βασιλείου και παρά τα "στραβοπατήματα" επιθυμούσε να τον επαναφέρει στον δρόμο της επιτυχίας δίνοντας του άλλη μία ευκαιρία.
Όσο για τον ίδιο τον Rodgers εκείνο που ήθελε πραγματικά ήταν να επιστρέψει στις blues ρίζες του και για αυτό άλλωστε εξαφανίστηκε μισή δεκαετία από την πιάτσα.
Ο ντράμερ Kenney Jones (πρώην Small Faces, Faces και The Who) με σημαντική ροκ διαδρομή από τα τέλη των sixties μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν κι αυτός σε ένα παρόμοιο δρόμο.
Μετά το τέλος των Who δεν είχε κάνει μέχρι εκείνη την περίοδο κάτι αξιοσημειωτο οπότε η σύμπραξη με τον Rodgers ήταν μία καλή ευκαιρία για επιστρέψει στο προσκήνιο.
Ο Kenney Jones ήταν ιδρυτικό μέλος του The Small Faces και μαζί με τον Steve Marriot, τον αείμνηστο Ronnie Lane και τον Ian McLagan και ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματά τους κατά τη διάρκεια της ταραχώδους δεκαετίας του '60 ήταν το άλμπουμ τους "Ogden's Nut Gone Flake", με το εκπληκτικό single "Afterglow".
Οι Small Faces έγιναν αργότερα The Faces με μερικές αλλαγές στα μέλη και μερικά χρόνια αργότερα, μετά τον τραγικό θάνατο του Keith Moon από ναρκωτικά. Οι Who προσέλαβαν τον ντράμερ Kenney Jones ο οποίος παρέλαβε μία βαριά κληρονομιά από τον μακαρίτη προκάτοχό του και ηχογράφησαν μαζί δύο άλμπουμ.


Η Atlantic θέλοντας να δώσε μία τελευαία ευκαρία στην φωνή των Free και Bad Company εφαρμόζει ξανά το γνωστό σχέδιο όπου δύο κλασικοροκάδες μουσικοί θα συνυπάρξουν στο στούντιο ώστε τα media και κοινό να αρχίσουν να συζητούν για αυτή την συνεργασία και ταυτόχρονα να ανυπομονούν να ακούσουν την νέα τους δισκογραφική δουλειά.
Οι Rodgers και Jones συναντιούνται για τις τελικές λεπτομέρειες σε μια παμπ και αφού τα έτσουξαν αποφάσισαν να δώσουν τα χέρια και να προχωρήσουν στις ηχογραφήσεις. Μάλιστα το όνομα του σχήματος βγήκε εκείνη την βραδιά από μία πινακίδα που υπήρχε μέσα στο μπαρ και απαγόρευε στους ανήλικους να πίνουν και να εισέρχονται στον συγκεκριμένο χώρο με την φράση:
"It is the law".
Οι ηχογραφήσεις ξεκινούν το επόμενο χρονικό διάστημα σε διάφορα στούντιο του Λονδίνου με τον Chris Kimsey στο τιμόνι ως παραγωγός και τον Μάρτιο του 1991 κυκλοφορούν το ομότιτλο άλμπουμ τους.
Προηγουμένως είχαν δημιουργήσει μια βασική μπάντα μουσικών στο στούντιο, αποτελούμενη από τον κιθαρίστα Jim Barber με προυπηρεσία στους Rolling Stones, στην Ruby Turner αλλά και με συμμετοχή στο σόλο άλμπουμ του Mick Jagger με τίτλο "Primitive Cool".
Δεύτερος κιθαρίστας για το δίσκο ήταν ο John Staehely (Spirit και Jo Jo Gunne) και μπασίστας είναι ο Pino Palladino (Don Henley, Phil Collins, Elton John, Jeff Beck).
Επιπρόσθετα βοήθησαν οι
John Astley, Steve Pigott και Albhy Galuten στα πλήκτρα, ο George Hawkins στο μπάσο και οι The Memphis Horns στα πνευστά.
Στα πλάνα  της δισκογραφικής αλλά και των δύο μουσικών ήταν να συνεργαστούν με εξωτερικούς συνθέτες αλλά και με σημαντικούς μουσικούς με αποτέλεσμα ο David Gilmour (Pink Floyd), o Bryan Adams και ο Chris Rea να αφήνουν το δικό τους στίγμα στο άλμπουμ ενώ ο Phil Collen των Def Leppard τους "δάνείζει" μία δική του σύνθεση.
Γενικά στο συνθετικό επίπεδο ο P. Rodgers, συνείσφερε σε τρεις κομμάτια, ο Jones πουθενά και το μόνο που ουσιαστικά πρόσφερε ήταν το ιστορικό του παρελθόν και ένα επαγγελματικό παίξιμο στο εν λόγω άλμπουμ.
Οι οπαδοί βέβαια του P. Rodgers περίμεναν πως και πως το άλμπουμ, σε σημείο να δηλώνουν τότε στα έντυπα και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αγγλίας "ότι αρκεί να κυκλοφορήσει κάτι επιτέλους για να ακούσουμε την φωνή του και ας τραγουδά τον τηλεφωνικό κατάλογο!!!"
Το άλμπουμ ξεκινά με το "For a Little Ride" που κινείται σε μελωδικά μονοπάτια σε blues, aor και southern ύφος. Οι συνθέτες που υπογράφουν το κομμάτι, ακούνε στο όνομα Mark Mangold (Τοuch, American Tears) και Benny Mardones οπότε είναι φυσιολογικό να έχουμε έναν πιο αμερικάνικο ήχο.
Ακολουθεί η ερωτική μπαλάντα "Miss You in a Heartbeat" που ρίχνει τους ρυθμούκαι είναι σύνθεση του Phil Collen των Def Leppard. Το συγκεκριμένο τραγούδι ένα χρόνο αργότερα το βρίσκουμε στην γιαπωνέζικη έκδοση του άλμπουμ "Adrenalize" αλλά κα στην πίσω πλευρά του σινγκλ "Make Love Like a Man".
Το "Stone Cold" μπαίνει αργά και επιβλητικά, με ένα υπέροχο συνοθύλευμα από Blues και hard rock ρυθμούς με το ρεφρέν να θυμίζει από κάντρυ επιτυχίες μέχρι το "Rock Steady". Συνθέτης η αμερικανίδα Tamara Champlin ( Elton John, Leon Russell, Nicky Hopkins, Steve Lukather) σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ.
Η ταξιδιάρικη ημιμπαλάντα ""Come Save Me (Julianne)" ακολουθεί περισσότερο τις aor μελωδίες με συνθέτες, τον κάντρυ μουσικός Charlie Black μαζί με τους Cliff Downs και Austin Roberts (Rocky).
Επόμενο κομμάτι το καταπληκτικό "Laying Down the Law" που είναι το τραγούδι που προώθησε η μπάντα περισσότερο από τα υπόλοιπα και είναι όντως μία εξαιρετική σύνθεση που θυμίζει Bad Company με την υπογραφή του Paul Rodgers.
Το "Nature of the Beast" είναι γραμμένο από τους Jim Vallance και Bryan Adams. Μία straight rock σύνθεση χωρίς κάποιους εντυπωσιασμούς αλλά με μία χαρούμενη ατμόσφαιρα που θυμίζει κομμάτια των Huey Lewis and The News.
Το "Stone" αρκεί και μόνο στο γεγονός που συμμετέχουν οι David Gilmour και Chris Rea ( συνθέτης του κομματιού) ώστε να το κάνουν εξαιρετικό. Συγκλονιστική η ερμηνεία από τον P. Rodgers και οι κιθάρες πετάνε σπίθες ενδιάμεσα σε όλο το κομμάτι. Μία αυθεντική ροκιά που ακόμη και σήμερα την απολαμβάνεις.
Η συνέχεια ανήκει στο"Anything for You" που είναι μία aor ημιμπαλάντα με την κιθάρα να σολάρει εξαιρετικά στον επίλογο της σύνθεσης ενώ σε παρόμοιο ύφος κινείται και η μπαλάντα "Best of My Love" και την σύνθεση υπογράφει ο Jerry Lynn Williams (Eric Clapton, Bonnie Raitt, Robert Plant).
Το άλμπουμ κλείνει με το "Tough Love" που είναι άλλη μία καθαρόαιμη ροκ σύνθεση σε πιο γρήγορες ταχύτητες με ύφος ανάμεσα σε The Firm και Bad Company ενώ η μπαλάντα "Missing You Bad Girl" ολοκληρώνει σε μελωδική ατμόσφαιρα ένα αξιόλογο άλμπουμ.
Οι Law δεν έκαναν κάποια περιοδεία και το μόνο που έχει καταγραφεί είναι η παρουσία τους σε φεστιβάλ στο Milton Keynes στην Αγγλία με headliners τους ZZ Top και Bryan Adams, παίζοντας αποκλειστικά τραγούδια του άλμπουμ αλλά μόνο όταν έπαιξαν το κλασικό "Αll Right Now, αρκετοί συνειδητοποίησαν από το κοινό, ποια μεγαθήρια αποτελούσαν τους The Law!
Το ομότιτλο άλμπουμ των Law δεν πήγε καθόλου καλά και πάτωσε εμπορικά τόσο στις ΗΠΑ που έφτασε στο νο 126 αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο (νο 61) σηματοδοτώντας το οριστικό τέλος της συνεργασία δύο σημαντικών μουσικών.
Οι κριτικές πάντως στο πρόσωπο του Paul Rodgers ήταν αρκετά θετικές με μερικούς να χαρακτηρίζουν τον δίσκο με την ατάκα: "Ίσως το άλμπουμ που θα έπρεπε να ειχαν γραψει οι Bad Company".

 

Παράλληλα υπάρχει και ένα δεύτερο ακυκλοφόρητο άλμπουμ σε μορφή bootleg ("The Law II: The Unreleased Album")
στο ίδιος μουσικό ύφος και στυλ και στο οποίο περιλαμβάνονται οκτώ σύνθεσεις και μία επανακτέλεση του "Laying Down the Law".
Εκεί υπάρχει το τραγούδι "Too Much Is Not Enough" που το υπογράφει ο Joe Lynn Turner και αυτό το κομμάτι είναι στο άλμπουμ των Deep Purple με τίτλο "Slaves and Masters" (1990) ενώ ξανακυκλοφόρησε στο σόλο του δίσκο του με τίτλο  "Hurry Up and Wait" (1998). Επίσης τα τραγούδια:  "Wanna Make Love to You" και "Alibi" υπάρχουν σε δίσκους του Eric Clapton και ανήκουν συνθετικά στον Jerry Lynn Williams.
Πάντως ο Kenny Jones αρκετά χρόνια αργότερα όταν τον ρώτησαν αν θεωρεί επιτυχημένη τη συνεργασία  με τον Paul Rodgers στους The Law είπε:
"Νομίζω ότι ήταν πολύ επιτυχημένη γιατί βασικά είχαμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε. Φτιάξαμε δύο υπέροχα άλμπουμ:
Ένα που κυκλοφορήσαμε (το ομότιτλο του1991) και το άλλο που δεν κυκλοφορήσαμε ποτέ. Σκεφτόμαστε να το κυκλοφορήσουμε κάποια στιγμή αφού και δύο το αγαπάμε περισσότερο από αυτό που κυκλοφόρησε".

 
 
Υ.Γ.: Στην γιαπωνέζικη έκδοση του άλμπουμ υπάρχει το τραγούδι "That's When You Fall in Love" (που υπάρχει στην επανέκδοση του 2008) το οποίο η κιθάρα θυμίζει την διασκευή που έκαναν οι Rolling Stones στο "The Harlem Shuffle" του ντουέτου Bob & Earl.
 
Φώτης Μελέτης