White Lion: Τα "περήφανα" λιοντάρια του hard rock
Thursday

9Apr

White Lion: Τα "περήφανα" λιοντάρια του hard rock

Δημοσιεύθηκε από:

09/04/2020

Κατηγορία: Rock this Time

4860
To παιδικό όνειρο του Δανού τραγουδιστή Mike Tramp ήταν κάποια μέρα να γίνει ροκ σταρ. Το ταξίδι του, ξεκίνησε αρκετά νωρίς με την δισκογραφική του, συμμετοχή σε ηλικία μόλις 13 ετών.
Παρέα με τους συμπατριώτες Μabel και μαζί με τα αδέλφια του Dennis & Michael γνώρισαν μικρή επιτυχία ενώ συμμετείχαν και σε διαγωνισμό της Eurovision το 1978 με το κομμάτι "Boom Boom", το οποίο όμως πάτωσε.
Βλέποντας ότι το όνειρο δεν ήταν εφικτό παλεύοντας να γίνει γνωστοί στην Ευρώπη μετακομίζουν Ισπανία αφού είχαν αλλάξει πρωτίστως το όνομά τους σε Studs που για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήταν δημοφιλείς. Η εποχή των  Slade και  Sweet άρχιζε να τελειώνει για τον Mike Tramp και ξεκινούσε για τα καλά ο θαυμασμός για συγκροτήματα όπως οι AC/DC, Van Halen  και για τον ήχο του New Wave Of British Heavy Metal.
 

                         Η συμβουλή του David Lee Roth
Εκεί λοιπόν στην Ισπανία συνέβη ένα γεγονός που άλλαξε καθοριστικά την μελλοντική μουσική πορεία του Mike Tramp. Πιο συγκεκριμένα ο Δανός ερμηνευτής περιγράφει ένα γεγονός που του σημάδεψε την ζωή:
"'Οταν οι Van Halen ήρθαν στην Ισπανία το 1981, λόγω της περιοδείας προώθησης του άλμπουμ "Fair Warning" και επειδή είχαμε την ίδια δισκογραφική εταιρεία, έπεισα τους υπεύθυνους να με στείλουν να τους παραλάβω στο αεροδρόμιο. Έτσι λοιπόν βρέθηκα να υποδέχομαι τον David Lee Roth που έμοιαζε σαν τον Γολιάθ και το πρώτο πράμα που μου ζητάει είναι "αν έχω τσιγαρίλίκι;;;".
Και μπορεί ο M.Tramp να μην μας αποκαλύπτει τι απάντησε στον σπουδαίο frontman (πιθανόν να του έκανε το χατήρι) όμως ο σκανδιναβός ρόκερ συνεχίζει τη αφήγηση του και εξομολογείται:
“Ήμουν με τον D.Lee Roth για τρεις μέρες. Του μιλούσα συνεχώς για την μπάντα μου, τους Studs και με συμβούλεψε πολύ απλά ως εξής:
"Mike πρέπει να πάτε στις ΗΠΑ και να αλλάξετε όνομα σας  εκτός αν έχετε την πρόθεση ο ήχος σας να είναι σαν τους Village People"!
Αυτή η απλοϊκή συμβουλή όχι μόνο έπιασε τόπο αλλά φάνηκε ότι βοήθησε καθοριστικά για το μέλλον του Mike Tramp διότι έκανε ακριβώς ότι του πρότεινε ο Roth. Μέσα σε ένα χρόνο, αυτός και οι συνάδελφοί του είχαν πουλήσει όλα όσα έπρεπε ώστε να πληρώσουν για πτήσεις στη Νέα Υόρκη και παράλληλα, άλλαξαν το όνομα του συγκροτήματος σε Lions.
Εκεί συνάντησε τον Αμερικανό κιθαρίστα Vito Bratta που είχε μία μπάντα τους Dreamer και έπαιζε παρέα  με τον ντράμερ των Tyketto, τον Michael Clayton.
Σε μία συναυλία που έδωσαν οι Dreamer στο περίφημο club, L’amour’s του Μπρούκλιν, τον Νοέμβριο του 1982, άνοιγαν για εκείνους οι Lions και στα παρασκήνια συνέβησαν τα εξής αποκαλυπτικά για την, τότε μουσική κοσμοθεωρία του Δανού τραγουδιστή.
"Στα παρασκήνια είδα έκπληκτος τον V.Bratta να προθερμαίνεται παίζοντας νότα προς νότα και με τέλειο ύφος το περίφημο "Eruption" του Eddie Van Halen. Μου είχαν πέσει τα σαγόνια ήμουν σοκαρισμένος κα παράλληλα αναθεώρησα πολλά πράματα μιας και μετά από αυτό που είδα πίστευα ότι είμαστε 10 χρόνια πίσω!".
Βλέποντας λοιπόν ο M. Tramp, ότι αν, ήθελε να είχε μέλλον στην παγκόσμια ροκ σκηνή έπρεπε πρωτίστως να συνεργαστεί με ταλαντούχους μουσικούς οπότε αποφασίζει τον Δεκέμβριο να επιστρέψει άφραγκος στη Δανία με την σκέψη να ξαναγυρίσει στη Νέα Υόρκη. Τον Μάρτιο της επόμενης χρονιάς με δανεικά χρήματα από την μητέρα του, επιστρέφει πάλι στην αμερικανική μεγαλούπολη και το πρώτο τηλέφωνο που καλεί, είναι του  Αμερικανό βιρτουόζου κιθαρίστα ώστε να συνεργαστούν. Ήδη στα ροκ πηγαδάκια του Μπρούκλιν υπήρχε η αίσθηση ότι έπρεπε αυτοί οι δυο μουσικοί να σμίξουν, όπερ και εγένετω. Το παζλ συμπλήρωσαν ο ντράμερ Nicki Capozzi και ο μπασίστας Felix Robinson από τους Angel και το νέο σχήμα ήταν πλέον γεγονός.
 
                                Τα "Λευκά λιοντάρια" βρυχώνται 
Είμαστε την περίοδο που σαρώνει το "Pyromania" των Def Leppard  το οποίο ακούει ανελλιπώς ο M. Tramp και ο ίδιος πλέει  σε πελάγη ευτυχίας για  τη νέα ροκ παρέα του. Το γκρουπ άρχισε να το μανατζάρουν οι Ιταλο-αμερικανοί συνιδιοκτήτες της L'Amour που ήδη είχαν κανονίσει να αρχίσουν οι Lions, τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους δίσκου με τον Γερμανό παραγωγό Peter Hauke. Το όνειρο λοιπόν ξεκινά αφού οι ηχογραφήσεις θα γίνουν στην Φρανκφούρτη αλλά η μπάντα κάνει μία αλλαγή στο όνομα που την ήθελε από καιρό και μετονομάζεται σε White Lion. Aυτό προέκυψε ύστερα από πρόταση του Vito Bratta διότι μαζί με τον Tramp τους άρεσε ένα γκρουπ με το όνομα White Tiger, οπότε ήταν μία καλή ευκαιρία να συνδυάσουν "χρώματα" με "ζώα" στην δικιά τους έκδοση.
Το 1984, η μπάντα υπογράφει  συμβόλαιο με την Elektra Records, όμως συνέβη κάτι αναπάντεχο αφού οι υπεύθυνοι της Elektra, δύο μήνες μετά δεν ήταν ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων με συνέπεια να αρνηθούν να το κυκλοφορήσουν. Τα κουτσομπολιά έλεγαν ότι η Elektra έδινε περισσότερο βάρος στους Motley Crue και στους Dokken και θεωρούσε τους White Lion ότι πλεονάζουν στο δυναμικό της εταιρίας ενώ η καταστροφή για την μπάντα ήταν προ των πυλών πριν ακόμη ξεκινήσουν!
Μετά από αυτές τις αρνητικές εξελίξεις αποχωρούν από τους White Lion, ο ντράμερ Nicki Capozzi που την θέση του πήρε ο Greg D'Angelo (πρώην Anthrax) και ο μπασίστας Felix Robinson που αντικαταστάθηκε από τον μπασίστα Dave Spitz (αδελφός του κιθαρίστα Anthrax Dan Spitz). Όμως κι αυτός αποχώρησε μέσα σε λίγες εβδομάδες, αφού είχε πρόταση να παίξει με τους Black Sabbath (ποιος δεν θα δεχόταν) και αντικαταστάθηκε από τον James LoMenzo.


 
                                Το "κομμένο" ντεμπούτο 
 Τελικά το "Fight to Survive" κυκλοφορεί αρχικά τον Νοέμβριο του 1985 στην Ιαπωνία και τον Ιούνιο του 1986 στις ΗΠΑ. Ο λόγος αυτής της χρονικής διαφοράς ήταν ότι το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας "αγοράστηκε" ή καλύτερα το "πούλησε" η προηγούμενη εταιρία τους, στην Victor Company της Ιαπωνίας, Ltd (JVC Records). Για καλή τους τύχη το "Fight To Survive" κάνει σημαντική αίσθηση και σε αυτό βοηθά ότι εκθειάστηκε το άλμπουμ από τους Ευρωπαίους δημοσιογράφους που ξαφνικά "παρουσίαζαν" στο ευρύ κοινό τους, ακόμη μία εξαιρετική αμερικάνικη μπάντα.
Να διευκρινίσουμε εξαρχής ότι το "Fight the Survive" δεν είναι ένα "χαρούμενο-σέξυ” άλμπουμ σαν εκείνα που κυκλοφορούσαν οι Μοtley Crue, Ratt, Dokken αλλά  περιέχει αργές μελωδικές γραμμές άλλοτε πιο σκληρές, άλλοτε πιο heavy και άλλοτε με ρεφρέν που φλέρταραν με τους Journey και τους Queen ενώ οι στίχοι των περισσότερων κομματιών περιέχουν πολιτικο-κοινωνικά μηνύματα.
 

 
Κοινώς αν εξαιρέσουμε το σχετικό παρδαλό image και τα περμαναντ μαλλιά οι περισσότερες συνθέσεις δεν καμία σχέση με τα ερωτιάρικα σέξυ τραγούδια ανάλογων σχημάτων της εποχής.
  Κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το ομότιτλο κομμάτι, ένας μικρός ύμνος με εκρηκτικά ξεσπάσματα και με σπαρακτική ερμηνεία θυμίζοντας ελαφρώς Saxon. Στιχουργικά το τραγούδι αναφέρεται σε ένα άστεγο παιδί και στον αγώνα επιβίωσης του. Το "Cherokee" είναι μία υπέροχη μελωδική hard rock σύνθεση με καυστικούς στίχους που υπερασπίζεται τους Ινδιάνους έναντι της λευκής φυλής, από τους οποίους σφάχτηκαν:
"But the white man came and took your land away...And raped your land down to the core...For their freedom, for their right".
To  μπαλαντοειδές "In the City" ακούγεται καταθλιπτικό με τον Mike Tramp να δίνει την ψυχή του και στη συνέχεια το συγκεκριμένο κομμάτι γίνεται ένας hard rock χείμαρρος.
Τo "πατριωτικό" "All the Fallen Men" είναι από τα αγαπημένα του M. Tramp που έχουν ένα πιο heavy ύφος ενώ το αντιπολεμικό "El Salvador" αποτίει φόρο τιμής στους ντόπιους αγωνιστές που πολεμούν για την ελευθερία τους. Το εν λόγω κομμάτι ξεκινά  σε υφος φλαμένγκο με τις ακουστικές και ηλεκτρικές κιθαρες να παιχνιδίζουν έξυπνα και να καταλήγουν σε ένα επικό ρεφρέν.
Η μπαλάντα "The Road To Valhalla" είναι μία ωδή στις αρχαίες παραδόσεις των Βίκινγκ ενώ το "All Burn in Hell" αποτυπώνει άψογα το hard rock δυναμισμό τους. Στα συν του δίσκου είναι και το φωτογραφικό εξώφυλλο της Caroline Greyshock που απεικονίζει με πολύ καλλιτεχνικό ύφος, τον Mike Tramp σε μορφή ξαπλωμένου εσταυρωμένου.                                              
                                           Απογείωση με το "Pride"
To 1987 είναι η μεγάλη χρονιά για την μπάντα αφού υπογράφουν με την Atlantic Records και οι μετοχές τους ανεβαίνουν κατακόρυφα. Τα «λευκά λιοντάρια» του αμερικάνικου hard rock κυκλοφορούν το δεύτερο studio άλμπουμ τους με τίτλο "Pride" και βάζουν γερά τα θεμέλια για την πετυχημένη συνέχεια της πορείας τους και δίνουν έναν πολύ φρέσκο αέρα στην αμερικάνικη hard rock σκηνή. O δίσκος δημιουργεί μεγάλη αίσθηση και αγγίζει το top-10 του Billboard, ενώ δύο τραγούδια κάνουν τεράστια εμπορική επιτυχία και οι πωλήσεις μόνο στις ΗΠΑ ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια αντίτυπα.


Οι White Lion παράλληλα εκείνη την χρονική περίοδο ανοίγουν τις συναυλίες θρυλικών σχημάτων όπως των Aerosmith, AC/DC, Kiss και Ozzy όπου δείχνουν το αστείρευτο ταλέντο τους με συνέπεια η δημοφιλία τους να αυξηθεί κατακόρυφα.
Η ιδιαίτερη βραχνή και συνάμα γοητευτική  φωνή του δανού Mike Tramp “έδενε” τέλεια με την βιρτουόζικη κιθάρα του Vito Bratta και με μπόλικο melodic/aor αέρα στα πανιά τους,  κατόρθωσαν να συναρπάσουν και τους πιο απαιτητικούς ακροατές του είδους. Σπουδαίες συνθέσεις υπάρχουν στο “Pride” (νο 8)  με τα:  "Hungry",  Wait", "Tell Me", “ Lonely Nights”  να δίνουν το στίγμα της μπάντας αλλά σίγουρα εκείνο το κομμάτι  που ξεχώρισε και είναι χαραγμένο  στο «γέρικο σκληρό μας δίσκο» είναι η συγκινητική ερμηνεία και  θαυμάσια μελωδία στην αξεπέραστη μπαλάντα “When the Children Cry” που κατόρθωσε να σκαρφαλώσει μέχρι το νο 3 των αμερικάνικων τσαρτ. Ένα κομμάτι που στιχουργικά είναι “βγαλμένο” από την παιδική ηλικία του M. Tramp o οποίος αποκάλυψε σε μία συνέντευξη του, πόσο του είχε στοιχίσει που είχε εγκαταλείψει την οικογένεια του ο πατέρας του, σε ηλικία μόλις 6 ετών.

Στο άλμπουμ υπάρχει και το επικό "Lady of the Valley" με τον  Vito Bratta να δίνει τα ρέστα του και δικαιολογημένα ο διάσημος παραγωγός  Michael Wagener  τον αναφέρει ως τον αγαπημένο του κιθαρίστα και οι ροκ εγκυκλοπαίδειες τον συγκαταλέγουν στους κορυφαίους του είδους.  Επιπρόσθετα  τον Φεβρουάριο του 1988 βιντεοσκοπούν την συναυλία που έδωσαν στη Νέα Υόρκη για χάριν του MTV με τίτλο "Live at the Ritz" αλλά και την  συναυλία με τίτλο "One Night in Tokyo" και τις κυκλοφορούν σε μορφή VHS.
Η επιτυχία είναι πλέον τεράστια και οι White Lion μόλις με την δεύτερη στούντιο δουλειά τους, πιάνουν κορυφή και σε αυτό βοήθησε μάλλον ότι οι δύο δημιουργοί ήταν συγκεντρωμένοι στον στόχο αλλά και η επιμονή ενός έξυπνου χαρτογιακά του  Jason Flom, της A&R που είχε ηγετική θέση στην Atlantic Records.
 Φυσικά ο Μike Tramp υποστήριζε για εκείνη την περίοδο: Δεν ήθελα να είμαστε μία μπάντα για να πουλάμε στα όμορφα κορίτσια με μακριά μαλλιά αλλά θέλαμε να δώσουμε ένα μήνυμα ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν υποβαθμισμένα όντα και μειονεκτικά. Επίσης δεν γουστάραμε καθόλου ναρκωτικά και άλλου είδους ουσίες. Καταφέραμε μέσα σε λίγα χρόνια εκεί που είχαμε μόνο λίγα δολάρια στην τσέπη μας τώρα να έχουμε πάνω από 1 εκατομμύριο στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς”.
 
                                Το "μεγάλο παιχνίδι" συνεχίζεται 
Αν και κατάκοποι από την μακρά τουρνέ του "Pride", το κουαρτέτο μπαίνει στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του "Big Game", που κυκλοφορεί τον Αύγουστο του 1989 και γίνεται χρυσό.
Το άλμπουμ κινείται στα γνωστά αμερικάνικα hard rock μονοπάτια, εμπλουτισμένα με aor μελωδίες. Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το "Little Fighter" που είναι αφιερωμένο στο "χαμένο" σκάφος που ονομαζόταν "Rainbow Warrior", της Greenpece και βυθίστηκε από τις Γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Όμως το κομμάτι που ενθουσίασε άπαντες, ήταν η τρομερή διασκευή στο κλασσικό "Radar Love" των Ολλανδων Golden Earring, με το αντίστοιχο υπέροχο βίντεο κλιπ να κάνει θραύση (τουλάχιστον στην χώρα μας) όπου περιπολικά και μηχανές εναλλάσσονται σε ένα ανελέητο κυνηγητό  με την μπάντα να δίνει την απαραίτητη rock ατμόσφαιρα ενώ  τα τύμπανα του Greg D'Angelo να είναι μία πραγματική καταιγίδα.


Άλλο ένα κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το ανατριχιαστικό και το αντιρατσιστικό "Cry for Freedom" (μιλά για το καθεστώς του απαρτχάιντ) με το κιθαριστικό ξέσπασμα του Vito Bratta στην μέση του κομματιού να είναι καθηλωτικό.
Στα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ απουσιάζει η σπιρτάδα των προηγούμενων κυκλοφοριών εξαιρουμένου των "Let's Get Crazy" και του μεταλλικό "If My Mind Is Evil" με το τελευταίο να προσπαθεί να μιμηθεί τους Metallica κάτι που επιβεβαίωσε αργότερα και ο Mike Tramp.
 
                                  Πριν από το τέλος
"Η δισκογραφική εταιρεία δεν ήξερε τι να κάνει με εμάς. Ξεκινούσε η ελεύθερη πτώση της μπάντας. Απομονωθήκαμε, κλειστήκαμε ο καθένας στο δικό του κόσμο και ήδη με είχαν κουράσει οι υπόλοιποι συνεργάτες”.
Με τα λόγια αυτά ο M. Tramp περιέγραφε το κλίμα που επικρατούσε ανάμεσα στα μέλη της μπάντας.
Τον Απρίλιο του 1991 κυκλοφορούν το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο "Mane Attraction" και η κυκλοφορία συμπίπτει με την κυριαρχία του grunge ήχου, οπότε η κατάσταση τουλάχιστον στο επίπεδο των πωλήσεων δυσκόλευε μιας και ένας "νέος" ροκ ήχος κυριαρχούσε στις ΗΠΑ.
Το άλμπουμ πάντως είναι αρκετά δυνατό, αφού κομμάτια όπως το "Lights and Thunder" δείχνουν ότι η έμπνευση και η δημιουργία δεν τους είχε εγκαταλείψει (σαφείς οι επιρροές από Led Zeppelin) ενώ ο ήχος τους έγινε ακόμη πιο σκληρός αλλά και τεχνικός ειδικά στο κιθαριστικό κομμάτι με πιο χαρακτηριστικό το "Leave Me Alone". Παράλληλα ύστερα από απαίτηση  της Atlantic  επανεκτελούν του "Broken Heart" κάτι που δεν άρεσε καθόλου στο συνθετικό δίδυμο της μπάντας ειδικά με τον τρόπο που τους επιβλήθηκε.
Οι μπαλάντες "You're All I Need" και "Till Death Do Us Part" αλλά και το μελωδικό "Love Don't Come Easy" αναδεικνύουν τον αστείρευτο λυρισμό των συνθέσεων των White Lion  ενώ το αντιπολεμικό "Warsong" εντυπωσιάζει με τις ενορχηστρωτικές του εναλλαγές, την παθιασμένη ερμηνεία του Mike Tramp αλλά και την εκπληκτική κιθαριστική απόδοση του Vito Bratta.
Τα αργόσυρτα μπλουζέ "It's Over" και "She's Got Everything"  δείχνουν μία διαφορετική διάθεση που είχε η μπάντα όπως την περιγράψαμε παραπάνω ενώ το  "Out with the Boys" γράφτηκε από τον  Mike Tramp αναπολώντας τις αναμνήσεις με τους φίλους στην Κοπεγχάγη.
Στο "Mane Attraction" περιλαμβάνεται και το instrumental  "Blue Monday", αφιερωμένο στον χαμό του μεγάλου κιθαρίστα  Stevie Ray Vaughan, ο οποίος πέθανε ενώ η μπάντα ηχογραφούσε το άλμπουμ. Mία σύνθεση που όντως τιμά μοναδικά τον αδικοχαμένο μουσικό, στο ύφος που τον λατρέψαμε. Το άλμπουμ κλείνει με το "Farewell to You" που είναι ουσιαστικά μία μελαγχολική αποχαιρετιστήρια σύνθεση του Mike Tramp προς τα υπόλοιπα  μέλη της μπάντας μιας και ένιωθε ότι ερχόταν το τέλος των White Lion. Δυστυχώς αυτό συνέβη άμεσα με τους Greg D'Angelo και James Lomenzo που αποχώρησαν αμέσως μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων λόγω οικονομικών και όχι μουσικών διαφορών όπως είχε δημοσιευτεί τότε.


Το ρυθμικό υπόβαθρο της μπάντας αντικαταστάθηκε άμεσα από τον μπασίστα  Tommy "T-Bone" Caradonna και τον ντράμερ Jimmy DeGrasso (Megadeth, Alice Cooper, Suicidal Tendencies, Y&T) για την περιοδεία που ακολούθησε. Οι Tramp και Bratta βλέποντας ότι η κατάσταση είχε στραβώσει αρκετά το κλίμα ανάμεσα τους, αποφάσισαν να δώσουν ένα τελευταίο σόου στην Βοστώνη τον Σεπτέμβριο του 1991. Το παράπονο του M. Tramp ακόμη και σήμερα ήταν γιατί δεν δόθηκε η δυνατότητα μίας αποχαιρετιστήριας συναυλίας ή έστω μία μίνι τουρνέ ώστε να ικανοποιηθούν οι οπαδοί.
Βέβαια για τον ξαφνικό θάνατο των White Lion έπαιξαν ρόλο κι άλλοι παράγοντες. Αρχικά η δισκογραφική τους εταιρία που δεν τους υποστήριξε καθόλου αλλά και η αλλαγή στάσης του ΜΤV με τον Tramp να λέει το αμίμητο:
"Στη δεκαετία του '80, το MTV μας στήριξε και βγάλαμε το ψωμί μας, αλλά από την στιγμή που το MTV αποφάσισε ότι ήταν πιο δημοφιλές να δείχνουν τον Kurt Cobain που φορούσε το πουλόβερ του παππού του, στο βίντεο για το "Smells Like Teen Spirit", δεν υπήρχε θέση στο MTV για συγκροτήματα όπως οι White Lion και οι Mötley Crüe".
 
                                       Remembering White Lion
Μετά την διάλυση της μπάντας και αφού ο Δανός τραγουδιστής έχει ιδρύσει τους Freak of Nature με τους οποίους κυκλοφορεεί δύο αξιόλογα άλμπουμ αποφασίζει να κάνει μία κίνηση απελπισίας
Το 1996 o M. Tramp κάνει λοιπόν μία γρήγορη αρπαχτή, κυκλοφορώντας ένα δίσκο που τιτλοφορείτο "Remembering White Lion", με επαναηχογραφημένα κλασσικά τραγούδια των White Lion με την συμμετοχή φίλων του Δανών μουσικών. Αργότερα ο M. Tramp παραδέχτηκε με ειλικρίνεια: "Ήταν μία ανόητη ηχογράφηση αλλά είχα ανάγκη τα 40 χιλιάδες δολλάρια που τσέπωσα και μπορούσα να ζήσω από αυτό".
To 2008 τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα το κεφάλαιο  White Lion, με την κυκλοφορία του "Return the Pride". Bέβαια οι δοξασμένες μέρες του παρελθόντος δεν μπορούσαν να επιστρέψουν χωρίς την παρουσία και την συνθετική έμπνευση του Vito Bratta. Ούτε όμως μία συμπαθητική στούντιο κυκλοφορία μπορούσε να φέρει την ανάταση στους νέους και αδιάφορους White Lion αφού οι άγνωστοι μουσικοί που συνόδευαν τον δίσκο δεν πρόσφεραν κάτι το ιδιαίτερο.
Όσο δεν υπήρχε Vito Bratta ήταν απίθανο να επανακάμψουν οι White Lion, o οποίος είχε εγκαταλείψει την μουσική βιομηχανία και είχε ιδιωτεύσει για τα καλά. Αυτή όμως η απρόσμενη και ανούσια κυκλοφορία του "Return the Pride" ξύπνησε τον εγωισμό και τα δικαστικά αντανακλαστικά του Αμερικανού μουσικού.

                                 
                                                           Το παράπονο
Το 2010, ο Mike Tramp κουρασμένος από την δαπανηρή δικαστική διαμάχη που ξεκίνησε ο  V. Bratta, προχωρά σε εξωδικαστική λύση, με τα κυρίως δικαιώματα να πηγαίνουν στον πολυτάλαντο κιθαρίστα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράπονο και η πικρία του Tramp για τον άλλοτε συνεργάτη του λέγοντας χαρακτηριστικά:
"Ο V. Bratta και εγώ δεν είχαμε καμία σχέση εκτός από τη μουσική. Είναι λυπηρό, αλλά είναι αλήθεια. Τον αγαπώ ακόμη. Παρότι τον παρακάλεσα να ξαναστήσουμε την μπάντα για μία αποχαιρετιστήρια συναυλία για τους οπαδούς και όχι για τα χρήματα εκείνος ήθελε μόνο τα δικαιώματα οπότε το μόνο πράμα που θα πάρει στον τάφο του είναι το όνομα White Lion. Όμως οφείλει να θυμάται ότι αν δεν υπήρχε ένα παιδί με ενέργεια πυραύλου από την Κοπεγχάγη δεν θα είχε αφήσει ποτέ το γαμημένο Staten Island".

Αυτά τα λόγια δείχνουν πόσο πικραμένος και όχι οργισμένος ήταν το παιδί από την Δανία που κατόρθωσε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να κυκλοφορεί ακόμη και σήμερα αξιόλογα σόλο άλμπουμ.
Δυστυχώς θα συμφωνήσουμε μαζί του, ο V. Bratta μας άφησε με ένα παράπονο γιατί δεν συνέχισαν έστω για ένα άλμπουμ ή έστω για μία τελευταία συναυλία. Μας στέρησε την συγκίνηση και το μεγάλο φινάλε έγραψε ένας οπαδός σε ένα forum ενώ ένας άλλος υπερασπίστηκε την επιλογή του Αμερικανού κιθαρίστα, λέγοντας "καλύτερα που έγινε τότε πριν προλάβουν να εκφυλιστούν όπως οι Dokken και oι Skidrow".
Tα τελευταία νέα από το στρατόπεδο των διαλυμένων White Lion είναι ότι ο Mike Tramp σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα
στον Andrew Catania για το "All That Shreds", αποκάλυψε ότι μιλά εδώ και λίγες εβδομάδες μέσω email με τον V. Bratta και ανταλλάσσουν απόψεις για την πανδημία του COVID-19 . Επίσης συμφώνησαν να μην αναφέρει αρνητικά πράματα ο ένας για τον άλλον και το "άσχημο" νέο είναι ότι συμφώνησαν να μην ξαναφτιάξουν την μπάντα κάποια στιγμή!
Οι κρίσεις και τα σχόλια δικά σας...

 
Υ.Γ. 1: Το Guitar World Magazine ψήφισε τον Vito Bratta έναν από τους καλύτερους 20 κιθαρίστες της δεκαετίας του 1980, σχολιάζοντας ότι ήταν ο πιο καλαίσθητος, λυρικός και εφευρετικός κιθαρίστας της γενιάς του. Αν είχε παραμείνει στην μουσική βιομηχανία ίσως να ήταν μεγαλύτερος και από τον Steve Vai.

Υ.Γ.:2. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο για την ιστορία της μπάντας είναι ότι ανοίγοντας για το Kiss, ο μπασίστας/τραγουδιστής Gene Simmons είπε στον Tramp ότι είχαν: "το πιο ωραίο όνομα στο rock" n'roll" ενώ όταν έπαιζαν με τους Aerosmith κάθε βράδυ o τραγουδιστής Steven Tyler χαιρετούσε το Tramp τραγουδώντας τo “Wait”. Tέλος ο Brian Johnson (AC/DC) είχε πει στους W.L. όταν έπαιζαν μαζί, ότι τόσο κορίτσια σε συναυλία τους δεν είχαν δει ποτέ!

Υ.Γ.:3. Για την ιστορία το "Fight To Survive" κυκλοφόρησε ξανά το 2014 από την Rock Candy Records σε ειδική έκδοση deluxe collector όπως και το "Big Game".
Τέλος η σύνθεση "Web Of Desire" ακούγεται μόνο στην ταινία "The Money Pit" στην οποία η μπάντα διακωμωδεί τον εαυτό της, και συμμετέχουν για λίγα μόνο λεπτά με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks.
 
Φώτης Μελέτης