Σ' εμάς τους νεοπουρόκερς του rocktime.gr δεν περισσεύει άκοπος θαυμασμός και κολακεία για τα ελληνικά σχήματα. Κι αυτό γιατί ανήκουμε στη γενιά που εδώ και τριάντα χρόνια έχει δει συναυλίες των κυριώτερων ελληνικών και ξένων σχημάτων και έτσι είχαμε την ευκαιρία να εκκαθαρίσουμε τα κριτήριά μας από τους μύθους του παρελθόντος.

Ταυτόχρονα όμως και να τα απαλλάξουμε οριστικά από τις κρυφοψυχόπονες ενθαρρυντικίτιδες από τις οποίες πάσχουν οι νεόκοποι παρουσιαστές μουσικής του ηλεκτρονικού «τύπου» για τη σύγχρονη ελληνική «ροκ» μουσική σκηνή. Με άλλα λόγια, αν κάτι δεν μπορεί να αναμετρηθεί με το σκληραγωγημένο μας αυτί, καλό είναι να είμαστε φειδωλοί.     
Στην, πρώτη «μετεκλογική», λοιπόν, συναυλιακή νύχτα της 6 Φεβρουαρίου, το ζητούμενο ήταν κυρίως ένα: Οι Drunken Gramophone, τους οποίους είχαμε δει ένα μήνα πριν, στο «ΑΝ», όταν άνοιξαν για τους Big Nose Attack και τους Underjoyed, θα ήταν τόσο γεμάτοι και ενεργητικοί παίζοντας ως κύριο όνομα ενός live;
 H απάντηση ήταν εμφατικά θετική.
 To Death Disco είναι ένα λιτό, underground μέρος, ιδανικό για low key συναυλίες, με σκηνή τρία σκαλοπάτια μόνο υψωμένη από την πίστα, προσβάσιμο μπαρ και κυρίως πολύ καλό ήχο για το μέγεθός του.
 
Προηγήθηκαν οι Huge Dwarf, τους οποίους δεν κατορθώσαμε να δούμε παρά μόνον στο τελευταίο κομμάτι, καθώς η όλη βραδιά ξεκίνησε κάπως νωρίτερα από το αναμενόμενο (9:30) και ακολούθησαν οι Film Jacket 35.
 
Αναμφισβήτητα, τα δίδυμα (κιθάρα / ντραμς) έχουν αποτελέσει την τελευταία πενταετία μια διεθνή επιστροφή του D.I.Y. πνεύματος, με αποτελέσματα συχνά εντυπωσιακά. Στην προκειμένη περίπτωση, το ντουέτο των Δημήτρη και Γιάννη έχει νεύρο και αφοσίωση στο «garage - surf - είμαστε ανιψάκια των Husker Du» μίγμα του ήχου τους. Και - προς ευχάριστη έκπληξη - το ντουέτο έχει και κομμάτια που μπορούν να διακριθούν. Τα τύμπανα δυνατά και ρυθμικά και τα ριφ της κιθάρας αποκαλύπτουν μερικά φανκίζοντα και rockabilly σχήματα που αναζητούν καλή στούντιο ηχογράφηση. Αν και η φωνή χρειαζόταν ν' ακούγεται πιο δυνατά, οι Film Jacket 35 ζέσταναν τους 150 περίπου θαμώνες του Death Disco.
 
Γύρω στις 11 παρά, ήρθε η ώρα των Gramophone. Από τις πρώτες νότες του "Blues Back In Town" γίνεται φανερό ότι η παρουσία και ο ήχος του γκρουπ καταλαμβάνουν το χώρο, σε σημείο να νιώθει κανείς ότι η φυσική τους θέση είναι να βρίσκονται πάνω σε μεγαλύτερη σκηνή. Τα κεφάλια στρέφονται προς το πάλκο και η παράσταση, με τον ίδιο πυρετώδη ρυθμό όπως και πριν από ένα μήνα περίπου στο «ΑΝ», ξεκινά, με πλεονέκτημα τον καθαρώτερο ήχο της κιθάρας.
Η εμφάνιση, γεμάτη πυρετώδη μεταλλαγμένα blues που απηχούν (στα πιο mainstream αυτιά) από Bad Seeds και Beefheart μέχρι Doors και Zeppelin, έχει χαρακτήρα και «πιάνει» τον ακροατή ακόμη κι αν δεν έχει ξανακούσει τα κομμάτια. Το καταιγιστικό "Baby Rain", το "Outlaw", το ζεπελινιακό "Your Love" και τα παθιασμένα "Hate Song" και "Leave" φαίνονται να έχουν ιστορία πίσω τους. Οι διασκευές σε White Stripes και The Kills (στο "No Wow" ανέβηκε στη σκηνή η Αθηνά των Underjoyed στα φωνητικά) δένουν ιδανικά.    
 
Δεν είναι ένα σχήμα που απλώς «παίζει» τα κομμάτια του, τα υλοποιεί επί σκηνής. Βοηθά και το ότι στην πραγματικότητα είναι ένα σχήμα με τρεις frontmen. Για την ακρίβεια δύο frontmen (Θοδωρή Ταλαμάγκα - κιθάρα/φωνή, Ορέστη Πέτικο - τύμπανα) και μία frontwoman (Estel Fillip, μπάσο). Η ρυθμική βάση είναι από τις στιβαρώτερες που κυκλοφορούν και σε συνδυασμό με τη παρουσία του Ταλαμάγκα που ερμηνεύει, απαγγείλει και ταλαιπωρεί την κιθάρα κάνουν τον ακροατή - θεατή να αναρωτιέται πού ήταν κρυμμένοι μέχρι τώρα, από πού έρχεται όλη αυτή η βαθιά ροκ έμπνευση που κουβαλάνε και μέχρι πού μπορούν να φθάσουν, ειδικά να καταφέρουν να δισκογραφήσουν «κανονικά».
 
Μακάρι μακριά.
 
Setlist :
1.Blues Back In Town
2.Granpa's Gun
3.Turn
4.Baby Rain
5.Astro (The White Stripes cover)
6.The Outlaw
7.No Wow (The Kills cover feat. Athina Kon)
8.Your Love
9.Hate Song
10.Bukowski (The Drunkard + Jam)
11.Leave


Παναγιώτης Παπαϊωάννου