The Last Shadow Puppets/ Dropkick Murphys/ Suede/ Turbonegro/ Subways/ Despite Everything/ Callas/ Whereswilder/ Wish Upon A Star.
Σε μια εποχή που οι θεσμοί - όσοι έχουν απομείνει που δεν προκαλούν νευρικό γέλιο- έχουν καταρρεύσει, η καλοκαιρινή Μαλακάσσα κρατάει το ηθικό ακμαίο. Φέτος, το billing ήταν πολυσυλλεκτικό αλλά ιδιαίτερα μεστό.
Ισχυρή εγχώρια εκπροσώπηση και σχήματα που εγγυόνταν δυνατές συγκινήσεις εναλλάχθηκαν στις δύο σκηνές σχετικώς ακριβόχρονα, με τη μέγιστη δυνατή επίδραση. H Didi Music έκανε στο rocktime.gr την τιμή να είναι μεταξύ αυτών που είδαν, άκουσαν, περπάτησαν στο χορτάρι και κατανάλωσαν tequila flavoured Desperado, σε ένα μακρύ απόγευμα που έγινε νύχτα. As always, we lived to tell the tale.

Οι ψημένοι πανκ "Wish Upon A Star", με την καλοζυγισμένη δοσολογία Green Day / Bad Religion έκαναν την αρχή στη μικρή σκηνή, νωρίς, διασκεδάζοντας την ύποπτη συννεφιά. Δεμένο το κουαρτέτο και με το κοινό τους παρόν, βάρεσαν κανονικά με τα "Sleep On It"  και το "Clinic" να φαίνεται ότι έχουν διεισδύσει σε ευρύτερο κοινό.


Οι ψυχεδελικοί "WHERESWILDER" άπλωσαν το πρωτότυπα υπνωτιστικό υλικό τους στην Terra Stage. Ένα σχήμα πραγματικά υποσχόμενο, με καλά ζυμωμένο τον ήχο τους, που έπαιξαν ολόκληρο σχεδόν το πρώτο τους άλμπουμ, το "Yearling".

Οι Callas, ένα από τα σχήματα που περιμέναμε να δούμε σε open air συνθήκη, καθώς έχουν χτίσει την διαρκώς αυξανόμενη δημοφιλία τους πάνω στις πυρετώδεις live εμφανίσεις, πέτυχαν να ανεβάσουν την ένταση. To χαρμάνι από Jesus & Mary Chain, Βauhaus, Wipers και Cure, ανακατεμένο ανίερα με τα γυναικεία φωνητικά είναι εκρηκτικό ακόμη και υπό τον ήλιο, με πιο αναγνωρίσιμες στιγμές τα "Disaster" και "East Beat". Ολοκλήρωσαν με ένα οργιώδες τζαμάρισμα μέσα στο feedback.
Οι Despite Everything ανέβηκαν στη Vibe Stage την ώρα που ο κόσμος είχε πυκνώσει ικανοποιητικά και επιδόθηκαν στο straightforward πανκ χώσιμο για το οποίο έχουν αγαπηθεί. Το καινούριο τους άλμπουμ "Trails" έχει αποσταγμένη οργή σε όπως το "Tangled Lines", ενώ και τα παλιώτερά τους όπως το "Between a Rock and A Hard Place" ακούστηκαν όπως πρέπει. Δυνατά και καθαρά, αποδεικνύοντας ότι η ελληνική ροκ σκηνή σφύζει από υγεία.
Οι Subways ήταν το πρώτο διεθνές σχήμα που ανέβηκε στην Terra Stage. Το τρίο εκτόξευσε το ένα μετά το άλλο τα πανκ ποπ δυναμιτάκια του. Η αύρα του συναυλιακού ροκ ν΄ρολ απλώθηκε πάνω απ΄τα Malakassian fields, καθώς ορδές με τα ποικίλα τατουάζ άρχισαν να συνωστίζονται μπροστά απ΄τη μεγάλη σκηνή. Η Charlotte Cooper παίρνει άνετα και χωρίς αντίπαλο το άτυπο βραβείο "girls can headbang viciously" και το "Rock N' Roll Queen" γίνεται ο πρώτος ύμνος του φεστιβάλ.
Setlist: Oh Yeah/ City Pavement/ Mary/Taking All The Blame/ I Want To Hear What You Have To Say/ Good Times/ Dirty Muddy Paws/ Kiss Kiss Bang Bang/ Obsession/ At 1 A.M./ It's A Party/ We Don't Need Money To Have A Good Time/ Celebrity/ Rock N' Roll Queen.
Οι Νορβηγοί Turbonegro εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και από τα πρώτα δευτερόλεπτα επέβαλαν το sleazoid groove τους. Αν διασκεδάζει κανείς με το look  «Γκέϋ ζόμπι συγκρούστηκαν με bikers ντυμένους σαν σωσίες των Village People» (ή απλώς προσπεράσει), η αλήθεια είναι ότι έχουν κλασσικές κομματάρες που σπέρνουν ενεργειακές βόμβες σε κάθε ακροατήριο. Ο Duke Of Nothing, με κοντό μπλουζάκι που ίσα που κρύβει το τατουαζαρισμένο μπυροκοίλι, είναι αεικίνητος, ενώ ο άφυλος Euroboy τα χώνει με την κιθάρα σε κάθε ευκαιρία. Τα "All My Friends Are Dead", "Are U Ready (for Some Darkness) και "City Of Satan" (αφιερωμένο στην Αθήνα για τις παγανιστικές δοξασίες του αρχαίου παρελθόντος) δονούν άσχημα, ενώ η κλιμάκωση έρχεται με τα σαρδόνια "I Wanna Come" και "I Got Erection", όπου το κοινό βρίσκεται σε κατάσταση βρασμού.
Σειρά είχαν οι Suede.  Από τους αγαπημένους του εναλλακτικού κοινού των '90s, οι Suede ήταν όσο υποβλητικοί και ακριβείς όσο χρειαζόταν. Ο Brett Anderson έχει ακόμη, 27 χρόνια μετά, την Bowie-ική  περφόμανς (αν και με λιγώτερη μετροσέξουαλ οίηση απ΄ότι πριν 20 χρόνια) και η ουσία των τραγουδιών τους, ένα moody μίγμα από βελούδινες ατμόσφαιρες και ξυστά, τσίγκινα, ριφ αποδόθηκαν σωστά και ευχαρίστησαν οπωσδήποτε όσους είναι σχετικούς με την πορεία τους. Ξεκίνησαν με δύο από το καινούριο τους, "When You Are Young" και "Outsiders" για να γυρίσουν γρήγορα πίσω στα '90s πίσω με "Can't Get Enough", "Everything Will Flow" και "The Beautiful Ones" που ήταν το προβλέψιμο closer.


Setlist : "When You Are Young/ Outsiders/ She/ Trash/ Filmstar/ Animal Nitrate/ We Are The Pigs/ Killing Of A Flashboy/ Sometimes I Feel I'll Float Away/ Everything Will Flow/ Can't Get Enough/ By The Sea/ She's In Fashion/ So Young/ Metal Mickey/ Beautiful Ones.
Η πώρωση και η προσμονή που ήταν διάχυτη στα υψίπεδα της Μαλακάσσας για τους Dropkick Murphys ήταν ορατή από τη στιγμή που πατούσε κανείς το πόδι του στο TerraVibe. Οι φανς με σημαίες, μπαντάνες, t-shirts, τραγιάσκες, τατουάζ με τετράφυλλα τριφύλλια (συχνά και όχι τετράφυλλα) ήταν οι πλέον ορατοί και οι πλέον αισθητοί μέσα στο κοινό, σαν να πρόκειτο για headliners. 
Ο χώρος από τη Vibe Stage είχε γεμίσει ασφυκτικά ήδη αρκετά πριν τελειώσουν οι Suede. Όταν λοιπόν, περασμένες εννιά, έσκασαν με πάταγο στη σκηνή τα φώτα και οι Murphys ανέβηκαν την ενέργεια στα ύψη και το "The Boys Are Back", από κάτω έγινε κυριολεκτικά κακός χαμός. Με την αυτοπεποίθηση και την ετοιμότητα μεγάλης μπάντας, άρχισαν να ρίχνουν προς το κοινό μία προς μία της supercharged punk n' roll  βόμβες. Τα ρεφραίν ουρλιάζονταν μαζικά, οι γροθιές στον αέρα, τα βεγγαλικά ανά χείρας, pogoing παντού και το γκρουπ, εισπράττοντας απ' το κοινό μια ανορίωτη υποδοχή, ανέβαζε την ένταση ακόμη περισσότερο. Μέσα σε διαρκή πανζουρλισμό τα "Johnny, I Hardly Knew Ya", "The Warrior's Code", "Fields Of Athenry" σκόρπισαν ακόμη μεταλύτερο πανικό, σε σημείο να αναρωτιέται κανείς πόση ενέργεια θα απέμενε στο κοινό για τους T.L.S.P.. Το "Rose Tattoo" αποτέλεσε έναν ακόμη ύμνο για τη βραδιά, αφού ένιωθε κανείς ότι το ρεφραίν τραγουδήθηκε ακόμη κι από τα δέντρα και τα κιόσκια, ενώ, όπως το σχήμα αυτό κάνει πάντα, κατά τη διάρκεια του "Kiss Me, I'm Shitfaced", προσκάλεσε επί σκηνής δεκάδες γυναίκες φανς, στην ουσία ανεβάζοντας το πάρτυ ακόμη ένα επίπεδο πριν γίνει η τελεική έκρηξη και η αποφώνηση με το "I'm Shipping Up To Boston". Ήταν μια μεγάλη παράσταση, συγκρινόμενη με τις πρώτες άλλων μεγάλων ονομάτων που έχουν πατήσει στα μέρη μας, που έθεσε την μεγαλύτερη υποθήκη για το ότι θα τους ξαναδούμε.
Setlist : The Boys Are Back/ Prisoner's Song/ Walk Away/ The Gang's All Here/ Johnny I Hardly Knew Ya/ Upstarts And Broken Hearts/ Sunshine Highway/ Barroοm Hero/ Famous For Nothing/ Forever/ Citizen C.I.A./ The Warrior's Code/ Fields Of Athenry/ Going Out In Style/ Rose Tatto/ The State Of Massachusetts/ Out Of Our Heads/ Kiss Me, I'M Shitfaced/ I'M Shipping Up To Boston.

H προσμονή για τους headliners δεν διήρκεσε πολύ. Οι The Lαst Shadow Puppets, έβλεπε κανείς εύκολα ότι λατρεύονται από το ελληνικό κοινό. Οι Alex Turner και Miles Kane από τότε που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ μαζί το 2008 αγαπήθηκαν ακαριαία, χάρις σε μια τραγουδοποιία κλασσική, άφθαρτη, που εμπεριείχε την ουσία των '60s, την ψυχεδέλεια, την brit-pop και το νεοκυματικό ροκ ν΄ρολ. Τέτοιες σπάνιες περιπτώσεις μουσικών συνευρέσεων (γιατί τα άλμπουμ που έχει ο κυκλοφορήσει ο καθένας με άλλα σχήματα έχουν πιο συγκεκριμένο χρώμα) διατρέχουν τις εποχές και έχεουην τη δυνατότητα κατά θαυμαστό τρόπο να αφοπλίζουν τα αιθητήρια των ακροατών όλων των ηλικιών. Οπλισμένοι με μια στιβαρή μπάντα και με ορχήστρα εγχόρδων, ξεκίνησαν το σετ με το "Ι Want You (She's So Heavy)" των Beatles, αποδεικνύοντας ότι έχουν guts.

Με τις θηλυκές παρουσίες εκστασιασμένες και στα όρια της λιποθυμίας, T.L.S.P. απέδειξαν ότι λειτουργούν υπό μια μοναδική χημεία. Πρόκειται για μια διττή κεφαλή, ένα ισάξιο όσο και πληθωρικό δίδυμο που προϊδεάζει για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον (μην ξεχνάμε ότι είναι και οι δύο μόνο 30 ετών). Έπαιξαν αρκετά πράγματα και από το τελείως φρέσκο άλμπουμ τους, με κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, με βάση την ανταπόκριση του κοινού, που τραγουδούσε στίχους και κρεμόταν από κάθε λέξη και τίναγμα του κεφαλιού του Alex Turner τα "The Age of the Understatement", "Aviation" "Bad Habits", "Everything You've Come to Expect", "My Mistakes Were Made for You". Κατά τον αναμενόμενο βέβαια τρόπο, το hit που τους έβαλε στο χάρτη και τους ανέδειξε ήδη σε κλασσικούς hit makers στην ιστορία της ποπ του 21ου αιώνα, το "Standing Next to Me", τραγουδήθηκε με το δέον abandon από το κοινό, γινόμενο ο τελεταίος στη σειρά ύμνος της πρώτης μέρας του Rockwave 2016.



Για encore ακούστηκε το "505" των Arctic Monkeys και μια υποβλητική διασκευή στο "Is This What You Wanted" του μεγάλου Leonard, όπου ο Turner ξεδίπλωσε την αισθαντικότητα εκείνη που στέλνει εκατοντάδες θηλυκές φανς στο νοσοκομείο με κρίση ζαχάρου.
Ήταν απ΄άκρη σ΄άκρη ένα σημαντικό live, ζωντανό και σημερινό, με σχήματα που υπάρχουν και δημιουργούν τώρα, έχοντας τις καλύτερες μέρες τους μπροστά τους, κάτι που μας έκανε να νιώσουμε ότι η Αθήνα δεν είναι η «απομονωμένη»  φτωχή συγγενής της μουσικής σκηνής.

Setlist : Ι Want You (She's So Heavy)/ The Age Of Understatement/ Used To Be My Girl/ Calm Like You/ Dracula Teeth/ Everything You've Come To Expect/ Only The Truth/ Aviation/ The Element Of Surprise/ Bad Habits/ The Bourne Identity/ My Mistakes Were Made For You/ The Dream Synopsis/ Standing Next To Me/ Miracle Aligner/ 505/Is this What You Wanted.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου