Η κάψα του metal κοινού ήταν τέτοια ώστε μισή ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας ήταν φανερό ότι στο Piraeus Academy 117 θα γινόταν το αδιαχώρητο. Οι πάνω από 2.000 θεατές αντιμετώπισαν την βραδιά σαν τη συναυλική τους εκδίκηση στις όλο και πιο αραιές επισκέψεις μεγάλων metal ονομάτων στη χώρα μας.

Μετά την ηχογραφημένη εισαγωγή του “Prince Of Darkness”, με το κοινό να βράζει τόσο από αδημονία όσο και από την ασφυκτική ζέστη, οι Megadeth ξεχύνονται στη σκηνή με το “Hangar 18”, το κομμάτι - στίγμα του τί είναι εδώ και πολλά χρόνια. Τεχνικό metal με πυκνό κιθαριστικό ήχο πάνω στον οποίο ο εμπνευστής και αρχηγός τους, Dave Mustaine, ξεδιπλώνει άλλοτε ρεαλιστικές, άλλοτε αλληγορικές ιστορίες, στις οποίες προειδοποιεί ότι το κακό παραμονεύει, όμως για να το ξορκίσει, όχι να το επαινέσει.
Η μπάντα στα μαύρα, τέσσερις μακρυμάλλικες φιγούρες να φέρνουν συνειρμούς από τις εποχές που ήταν όλα σαφή και με αυτοπεποίθηση, τότε που τα metal συγκροτήματα που ανέβαιναν στη σκηνή είχαν μέλη με μακριά μαλλιά, φορούσαν θεόστενα τζην, στέκονταν με τα πόδια καρφωμένα στο πάλκο και έκαναν headbanging -ει δυνατόν και όλοι μαζί.
Το “The Threat Is Real” ακολουθεί σαρωτικά και η πρώτη έκρηξη έρχεται με το “Tornado Of Souls”, το οποίο Mustaine αφιερώνει στον πρόσφατα αποδημήσαντα Nick Menza, έναν από τους τέσσερις της «κλασσικής» σύνθεσης της μπάντας, μεταξύ 1990 – 1998.
Το καινούριο “Poisonous Shadows” με το εξωτικό χρώμα και τη μπότα να σπέρνει, ανοίγει δρόμο για το δημοφιλές “She-Wolf”, μέσα σε επευφημίες.


Ο Mustaine, εισπράττοντας την ενέργεια της πακτωμένης αίθουσας, ξεκαθάρισε από την αρχή: «Απόψε θα παίξουμε και μερικά που δεν τά’χουμε παίξει για αρκετό καιρό, ειδικά για σας». Δεν ήταν απλώς «λόγια», όπως απέδειξε το ηλικίας 30 ετών “Wake Up Dead”, με κείνο το μεσαίο ριφ που σπάει σβέρκους. Χωρίς διακοπή, η μπάντα μπαίνει στο θρυλικό “In My Darkest Hour”, δυάδα κομματιών που υλοποιεί το προσδοκώμενο διαπεραστικό flashback για τους πιο σιτεμένους των παρισταμένων. Καθώς ο ιδρώτας κυλάει ποτάμι και το κομμάτι προχωρεί προς την παροξυσμική του επιτάχυνση, από κάτω τραγουδάνε τους στίχους (“I walk, I walk alone - into the promised land- There's a better place for me- but it's far, far away …God Send me on my way”) με όση απεγνωσμένη θεατρικότητα επιτρέπει το αδιανόητο στριμωξίδι (μπροστά, δε και το κλασσικό σπρωξίδι).
Το δραματικά χτισμένο instrumental “Conquer Or Die” οδηγεί στις καταιγιστικές ριπές του “Fatal Illusion”. Και τα δύο επιβεβαιώνουν ότι το τελευταίο άλμπουμ τους είναι πιθανόν το καλύτερο απ΄την εποχή του “Cryptic Writings”, κάτι που ενισχύεται και από το σφυροκόπημα του “Post American World” (ένας μονόλογος για τα ανά τον πλανήτη επερχόμενα, στρατηγικά τοποθετημένος σε αντίστιξη με την όλη escapism ατμόσφαιρα του καινούριου άλμπουμ [“If you don't like where we're going - Then you won't like what's coming next”]).
Ενδιάμεσα όμως, έχει έρθει η ανάταση του “Trust”, στο οποίο όλοι, κάθιδροι αξύριστοι και ημίγυμνοι αρσενικοί και μαυροντυμένες τατουαζοφόρες και πηρσινγκφέρουσες θηλυκές, αποδεικνύουν ότι θέλουν να φωνάξουν δυνατά με σηκωμένα τα χέρια για τις πληγές που τους άφησε κάποιος χωρισμός, κάπου, κάποτε.

Το ρεφραίν του “A Tout Le Monde” ηχεί με καθαρτήρια δύναμη (άλλο ένα που δεν το παίζουν πολύ συχνά πρόσφατα). Έχει αποκτήσει ήδη διαστάσεις κλασσικού για το ελληνικό κοινό, απόδειξη η χορωδιακή συνοδεία στις κιθαριστικές αρμονίες προς το τέλος.

H ερμηνεία του Mustaine βγαίνει σε πρώτο πλάνο με όχημα την παράνοια του “Sweating Bullets” (“Hello me, It’s the real me…”) ενώ στο “Dystopia” (ένα ακόμη τρομερό κομμάτι απ’ το ομώνυμο καινούριο) Mustaine και Lureiro εναλλάσσουν lead στέλνοντας διαδοχικές εκκενώσεις στο κοινό. Το “Symphony Of Destruction” προκαλεί σεισμικές δονήσεις στο Academy, με τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του γκρουπ πάνω στη μπασογραμμή που το διατρέχει, ενώ το μανιφέστο “Peace Sells” έρχεται να επισφραγίσει το πόσοι πολλοί από τους παρευρισκόμενους ξέρουν απ΄έξω τους στίχους.
Το αναμενόμενο encore, μετά από ούτε δίλεπτη διακοπή, είναι το επίκαιρο και αναμενόμενο απ΄όλους σαν την τελευταία πράξη σε μια συλλογικά βιωμένη θεατρική παράσταση, “Holy Wars … The Punishment Due”. Το “Rust In Peace” έχει με σιγουριά στρέψει στους Megadeth τουλάχιστον τους μισούς απ’ το κοινό.
Μοναδική άβολη συνθήκη της βραδιάς ο ιδιαίτερα φτωχός εξαερισμός για τόσον πολύ κόσμο.
Μια εμφάνιση διάρκειας 1 ώρας και 40 λεπτών, επαγγελματική (δεν πρέπει να φοβάται κανείς τη λέξη), ακριβώς επειδή είχε μόνο δυνατά τραγούδια, το ένα πίσω απ΄το άλλο, χωρίς τίποτε περιττό. Ούτε σόλο κιθάρας και ντραμς, ούτε παρλάτες, ούτε ξενερωματικές παύσεις για να κολακεύσουν το κοινό, ή να γυρίσουν για ενκόρ.

Δίνει ασύγκριτη ευχαρίστηση να βλέπουν παλιοί και νέοι μεταλλοεξαρτημένοι μπαρουτοκαπνισμένους μουσικούς όπως ο Mustaine να επιμένουν. Να διατηρούν την ικανότητα, την όρεξη και τη φυσική κατάσταση.
Δεν είναι καθόλου εύκολο, ούτε αυτονόητο, ότι μετά τα 50 θα μπορεί κανείς να αποδώσει αυτήν τη σύνθετη και απαιτητική σε ενέργεια και ακρίβεια μουσική. Ιδιαίτερα kudos λοιπόν στον αγέρωχο David Ellefson και κυρίως στον Dave Mustaine που ενώ υποφέρει από στένωση σε αυχένα και σπονδυλική στήλη, απότοκο του χρόνιου, ανελέητου headbanging, δεν έδειξε ούτε δευτερόλεπτο εκτός ρόλου, με την γωνιώδη Dean VMNT προέκταση του κορμού του και το κεφάλι παρασυρμένο στους καταρράκτες από νότες που ο ίδιος έχει επινοήσει. Και οι δύο νεώτεροι όμως δεν πήγαν πίσω :
O Kiko Loureiro, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, έχει την άνεση και το showmanship για να μπολιάσει με ζωντάνια τη σκηνική παρουσία και ο (προς το παρόν) έμμισθος ντράμερ Dick Verbeuren (αφού επισήμως ο Chris Adler δεν θα ξαναπαίξει μαζί τους) ακριβής και δυνατός, γέμιζε τη σκηνή ηχητικά και οπτικά (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το metal βλέπεται κιόλας, δεν ακούγεται μόνον).  

Ως προς τον ήχο, τα πράγματα πάντα μπορεί να είναι καλύτερα, όμως οι Megadeth είναι τόσο σφιχτοδεμένοι και καθαροί στο παίξιμό τους, έχουν δε τόσα και τόσο γνωστά κομμάτια, ώστε η ροή της συναυλίας αρπάζει τον ακροατή και τον πάει από μόνη της. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πριν 15 χρόνια (με άλλη σύνθεση) και ως support στους Judas Priest -εκεί πάνω στα θερινά ξέφωτα του Ο.Α.Κ.Α.- έδειχναν λιγώτερο ορεξάτοι. Ο χρόνος έχει λειτουργήσει καθαρά υπέρ του Mustaine.
Του έχει φέρει περισσότερους και πιο αφοσιωμένους οπαδούς, γιατί ο ίδιος δεν έχει παρεκκλίνει από το μουσικό του στόχο, που είναι να μοιραστεί το metal που έχει στο μυαλό του με τον κόσμο.

“It’s still we, the people, right?”
Megadeth Setlist:
Prince Of Darkness/Hangar 18
The Threat Is Real
Tornado Of Souls
Poisonous Shadows
She-Wolf
Wake Up Dead
In My Darkest Hour
Conquer Or Die!
Fatal Illusion
Trust
Post American World
A Tout Le Monde
Dawn Patrol/Poison Was The Cure
Sweating Bullets
Dystopia
Symphony Of Destruction
Peace Sells
Encore: Holy Wars … The Punishment Due
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου