Η προτελευταία μέρα του καλοκαιριού απέβη καυτή στο Piraeus Academy. Όσοι είχαν επιστρέψει από (ή δεν είχαν φύγει ποτέ για) διακοπές εισάκουσαν την ανακοίνωση για «έγκαιρη προσέλευση». Περίπου 1.500 concert goers είδαν ένα από τα κορυφαία σχήματα του σύγχρονου metal, τους Mastodon.

Ο αναμενόμενος πυρήνας του κοινού μιας τέτοιας συναυλίας, παρέστη περίπου σύσσωμος : 17χρονοι με μπλουζάκια “Crack The Skye”, τατουαζοφέρουσες ορδές με -πανταχού παρόντα πλέον- μούσια Billy Gibbons from hell, σαραντάρηδες «του χώρου», τύποι που πιθανόν το “Leviathan” να ήταν το πιο ψαγμένο metal άκουσμα που άκουσαν πάνω που έβγαζαν το Λύκειο και γυναικείες παρουσίες (λιγώτερες απ’ ότι συνήθως).
H αίσθηση ότι η stoner εποχή έχει πλέον απενοχοποιήσει εντελώς κάθε έννοια look είναι έντονη, ιδίως στο ηλικιακό φάσμα αυτών που θά’ τρωγαν αποβολή και μόνο για υποψία χαίτης Leif Edling. Το συγκεκριμένο συγκρότημα ανήκει σ’ αυτού του τύπου τους αθέλητους trendsetter, αν κρίνει κανείς από το στυλ μουστάκα – ξυρισμένο κροτάφι - κοντή κουρτίνα φυτρωμένη στο κρανίο («για να μπορώ να κάνω headbanging»), κατ’ εικόνα του Bill Kelliher, το οποίο είναι αισθητά πολυπληθές στο Academy.

Στις 21: 20 το κάπως άτονο dj set έδωσε τη θέση του στην εισαγωγή του “Tread Lightly” και οι Mastodon κατέλαβαν τη σκηνή μπροστά από το λιτό ψυχεδελοgore backdrop banner. Από το πρώτο δευτερόλεπτο, το κουαρτέτο αποπνέoντας τον αέρα του αναγνωρισμένου leader της metal σκηνής του σήμερα, ξεκίνησε να βαράει αλύπητα τα πυκνά του groove.
Στο “Oblivion” o ήχος καθάρισε ελαφρώς και στο πέμπτο κομμάτι, το “The Motherload” με τα εθιστικά κουπλέ (“If you want you can will it, you can have it”), είχαμε τον πρώτο αξιοσημείωτο συντονισμό μετ’ υποψίας singalong. Ο Troy Sanders στο επίκεντρο της σκηνής, ο Brent Hinds στα δεξιά κοντά στους ενισχυτές, σκέτος πολέμαρχος βγαλμένος από επεισόδιο του Game Of Thrones (όπου έχει, actually, εμφανιστεί), ο Kelliher αφοσιωμένος στη μαύρη Gibson και από πίσω ο Brann Dailor χταπόδι κανονικό.
Για τα επόμενα περίπου 90 λεπτά, το Piraeus Academy γέμισε ένταση. Οι Mastodon, χωρίς να διακόπτουν καθόλου το ρυθμό ανάμεσα απ’ τα κομμάτια, είναι το ηχητικό ισοδύναμο του να παίζουν ματς επίδειξης με χτυπήματα ακριβείας δύο πρωταθλητές μποξ βαρέων-βαρών μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο (απ' αυτούς τους παλιούς του Λονδίνου, για να μην είμαστε υπερβολικοί) και ενώ έχουν ζεσταθεί, να μπαίνει μέσα ατάϊστος μια βδομάδα ο εγγονός του Γκοτζίλα. Δηλαδή, εξοντωτικοί.

Μπορεί να ακούγονται σαν κυκλοθυμικό πολυβόλο σε όποιον δεν γνωρίζει στίχους και γυρίσματα από το έντονο, δαιδαλώδες και ιδιόμορφο υλικό τους, αλλά αυτό πιστώνεται 100% στην μπάντα, που αποδεικνύει ότι έχει κατακτήσει τη θέση της ακριβώς γιατί γράφει και παίζει ακριβώς αυτό που εμπνέεται και γουστάρει, ένα πυκνό trip από ριφ, ρυθμούς και σόλο ξεσπάσματα που αναπνέει περισσότερο στα πιο «απλά» κομμάτια (“High Road”, “Divinations”, “Ember City”). Οι φανς – και ήταν πολλοί- ήταν φανερό ότι είχαν συντονιστεί τα μέγιστα.


Με τα “Ember City”, “Colony Of Birchmen” και το βίαιο, παλαιομεταλλικής προέλευσης “Blood And Thunder” κορύφωσαν τη βραδιά, ενώ το encore  “Emerald” έδωσε μια απολαυστική old school επίγευση σ΄ ένα δυνατό live.

 Μπορεί οι Mastodon να έχουν όλοι πατημένα τα σαράντα, αλλά από άποψη προσφοράς, με έξι στούντιο άλμπουμ και τέτοια απόδοση επί σκηνής έχουν δικαίωμα να νιώθουν νεούδια (“Can we repeat this next year?”, αναρωτήθηκε ρητορικά ο Troy Sαnders). Θα έχουμε να λέμε ότι τους είδαμε στο peak τους.    
  
Setlist: Tread Lightly/ Feast Your Eyes/ Blasteroid/ Oblivion/ Motherload/ Chimes At Midnight/ High Road/ Iron Tusk/ Mother Puncher/ Aqua Dementia/ The Czar/ Bladecatcher/ Black Tongue/ The Wolf Is Loose/ Crystal Skull/ Divinations/ Ember City/ Megalodon/ Colony Of Birchmen/ Blood And Thunder/ Emerald.   

Παναγιώτης Παπαϊωάννου