Tuesday
28Mar
Live review: FM, Lace n' Leather @ The Crow club, Athens (25.3.2017.)
Δημοσιεύθηκε από:
28/03/2017
5082
Η βραδιά, το γνωρίζαμε πολύ πριν ξεκινήσει, θα ήταν σημαντική για διάφορους λόγους. Η ελληνική κοινότητα του λεγόμενου “melodic rock” είναι πιο πολυπληθής από ποτέ. Η μπάντα ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Η ανακοίνωσή του live προκάλεσε πρωτόγνωρο ενθουσιασμό, με αποτέλεσμα η συναυλία να είναι sold out μία περίπου βδομάδα πριν, γεγονός εντυπωσιακό υπό τις δεδομένες οικονομικές συνθήκες.
Τελικά, το live των FM στο “CROW CLUB” υπήρξε απόλυτα πετυχημένο για ακόμη περισσότερους λόγους. Πρώτον, είδαμε μια μπάντα ζωντανή και ενεργή, στην ακμή της, έστω και αν οι τρεις βασικοί συντελεστές βαίνουν στα 60. Δεύτερον, συνειδητοποιήσαμε – για πολλοστή φορά – ότι οι ροκ συναυλίες βασίζονται σε τραγούδια ικανά να συγκινήσουν, κι όχι σε περιφερειακές φιοριτούρες και ποζεριλίκια. Τρίτον, θυμηθήκαμε ότι οι πραγματικοί σταρ του ροκ είναι αυτοί που έχουν ταλέντο λαξευμένο μέσα από χιλιάδες ώρες δουλειάς, κάτι που σε μια συναυλία, ειδικά σε ένα «μικρό», ζεστό μέρος όπως το “CROW”, αναδεικνύεται. Τέταρτον, ότι το να είναι κάποιος ευγενικός, ανοιχτόκαρδος και ακούραστος όταν κατεβαίνει από τη σκηνή, όχι μόνο δεν μειώνει σε τίποτε τα παραπάνω, αντίθετα αποτελεί το κρίσιμο στοιχείο που τον δένει με τους fans της μουσικής του άρρηκτα.
Οι “Lace N’ Leather” (με βοήθεια από τον τραγουδιστή των Flying Mercury) ζέσταναν επαρκώς το κοινό που είχε κατακλύσει το CROW, τόσο με δικά τους κομμάτια, όσο και με στρατηγικά επιλεγμένες και πολύ καλά εκτελεσμένες διασκευές - κορυφαία των οποίων το “Urgent”, όπου το live σαξόφωνο ξεσήκωσε τα πλήθη, οδηγώντας τα προθερμασμένα καταλλήλως κατευθείαν στο σετ των FM.
Είναι στενάχωρο να καταφεύγει κανείς σε κλισέ για να περιγράψει μια εμφάνιση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει ένας επιθετικός προσδιορισμός που σε δεκαπέντε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να είναι κενή νοήματος, αλλά για τους FM τα λέει όλα:
εκπληκτικοί. Όσοι ήταν στο κλαμπ είναι βέβαιο ότι κατάλαβαν πώς είναι να ανεβαίνει στη σκηνή μια μπάντα και να καταλαμβάνει κάθε μόριο αέρα με τον ήχο και τα τραγούδια της, εμπλέκοντας το κοινό από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Ο ήχος ήταν σχεδόν άψογος, το παίξιμο κρυστάλλινο και η ερμηνεία του Steve Overland επιβλητική. Ούτε ποστίς ούτε εξτένσιον, ούτε χαϊμαλιά και τατουάζ – μανίκια. Οι μεσόκοποι αγγλάρες με όπλο τα πλατιά τους χαμόγελα, τα άσπρα τους μαλλιά και την ασίγαστη αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το ότι οι ίδιοι αγαπούν τα δεκάδες μικρά κομψοτεχνήματα που έχουν ηχογραφήσει – τα περισσότερα εδώ και περίπου 3 δεκαετίες – με μια λέξη, συνεπήραν.
Το κοινό τραγουδούσε τους στίχους και συντονίστηκε σε ένα πραγματικό πάρτυ.
Ο Overland, μια εντυπωσιακή φωνή που τιμά τον Stevie Wonder όσο και τον Paul Rodgers, ο Goldworthy με τον όγκο του μπάσου και ο –κάποτε επικής χαίτης και νυν γενειοφόρος- Pete Jupp ήταν εμφανές ότι το καταευχαριστιούνταν, χωρίς σε τίποτε να υπολείπονται οι Kirkpatrick (lead κιθάρα) και Jem Davis (πλήκτρα) που χρωμάτιζαν την ατμόσφαιρα με την οικονομία που παραδοσιακά παρουσιάζουν επί σκηνής τα βρετανικά γκρουπ, χωρίς ούτε δευτερόλεπτο φλυαρίας ή φτηνής επίδειξης.
Πολύ δύσκολο να διαλέξει κανείς highlight, αφού ο ενθουσιασμός ήταν συνεχής, καθώς τα κομμάτια ήταν όλα πασίγνωστα και παρέσυραν το καθένα με τη δική του δύναμη και το συναίσθημά του. Τί να πούμε για τα “I Belong To The Night”, “Frozen Heart”, “Love Lies Dying”, “Bad Luck”, “That Girl” και “Story Of My Life” ;
Ανήμερα της 25ης Μαρτίου, μπορεί να φάγαμε στα χασομέρια την ισοφάριση από το Βέλγιο, αλλά κερδίσαμε πέντε Λόρδους Μπάϋρον. Μετά το τέλος της εμφάνισης, ιδίως οι Overland, Goldsworthy και Jupp βγήκαν και υπέγραψαν εξώφυλλα, εισιτήρια, αφίσσες και λοιπά αναμνηστικά επί δύο περίπου ώρες, φωτογραφήθηκαν, ήπιαν και συνομίλησαν με το κοινό, υπογραμμίζοντας ο καθένας ξεχωριστά ότι «θα ξανάρθουν οπωσδήποτε, γιατί ήταν φανταστικά». Όσοι έχουν ξαναδεί από κοντά μπάντες να λένε τα ίδια, κατάλαβαν ότι δεν ήταν καθόλου προσποιητό.
Τέλος, για την ιστορικότητα της εμφάνισης να υπενθυμίσουμε τα εξής:
1) οι FM στον καιρό τους (’86 – ’90) υπήρξαν μια κατάφωρα αδικημένη βρετανική μπάντα, η οποία, ενώ αποδεδειγμένα διέθετε ικανούς τραγουδοποιούς και περφόρμερ, δεν ανέβηκε κατηγορία (σε επίπεδο πωλήσεων) καθαρά εξαιτίας των εταιρικών παιχνιδιών και της λατρείας της εικόνας που κυριαρχούσε στην εποχή του MTV
2) Την ίδια εποχή, ως όνομα παρέμεναν εντελώς άγνωστοι στο ελληνικό “hard rock” κοινό (αν ψάξει κανείς στο “ Metal Hammer & Heavy Metal” μεταξύ 1987 και 1990 δε θα βρει ούτε μια συνέντευξη, διαφήμιση, ή αφιέρωμα -λ.χ. για το “Tough It Out”), ακριβώς επειδή ήταν «πολύ μελωδικοί» και πολύ «Άγγλοι» σε κάτι που οι αμερικάνοι έκαναν τότε με πολύ μεγαλύτερη λάμψη. Αγαπήθηκαν και ανέβηκαν στη θέση που έχουν σήμερα ετεροχρονισμένα, από μια γενιά που αγνόησε τα ‘90s και τις ψευδοπροφητείες των μουσικών τους τάσεων, αναζητώντας πεισματικά το μελωδικό hard rock που στερήθηκε επειδή δεν είχε γεννηθεί λίγα χρόνια νωρίτερα. Με την επάνοδό τους από το 2007 και μετά, χωρίς μνησικακία και προσποίηση, επέδειξαν χαρακτήρα – γιατί την τέχνη τους την γνωρίζουν – δούλεψαν, παρήγαγαν (έχουν ήδη 9 δίσκους) και απολαμβάνουν δικαιότατα την αναγνώριση που τους αξίζει.
Εις το επανειδείν.
Setlist : Diggin’ In The Dirt/ I Belong To The Night/ Life Is A Highway/ Let Love Be The Leader/ Someday/ Frozen Heart/ All Or Nothing / American Girls / Love Lies Dying/ Wildside/ Bad Luck / Tough It Out/ That Girl /Burning My Heart Down. Encore : Story Of My Life/ The Other Side Of Midnight/ Heard It Through The Grapevine.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Τελικά, το live των FM στο “CROW CLUB” υπήρξε απόλυτα πετυχημένο για ακόμη περισσότερους λόγους. Πρώτον, είδαμε μια μπάντα ζωντανή και ενεργή, στην ακμή της, έστω και αν οι τρεις βασικοί συντελεστές βαίνουν στα 60. Δεύτερον, συνειδητοποιήσαμε – για πολλοστή φορά – ότι οι ροκ συναυλίες βασίζονται σε τραγούδια ικανά να συγκινήσουν, κι όχι σε περιφερειακές φιοριτούρες και ποζεριλίκια. Τρίτον, θυμηθήκαμε ότι οι πραγματικοί σταρ του ροκ είναι αυτοί που έχουν ταλέντο λαξευμένο μέσα από χιλιάδες ώρες δουλειάς, κάτι που σε μια συναυλία, ειδικά σε ένα «μικρό», ζεστό μέρος όπως το “CROW”, αναδεικνύεται. Τέταρτον, ότι το να είναι κάποιος ευγενικός, ανοιχτόκαρδος και ακούραστος όταν κατεβαίνει από τη σκηνή, όχι μόνο δεν μειώνει σε τίποτε τα παραπάνω, αντίθετα αποτελεί το κρίσιμο στοιχείο που τον δένει με τους fans της μουσικής του άρρηκτα.
Οι “Lace N’ Leather” (με βοήθεια από τον τραγουδιστή των Flying Mercury) ζέσταναν επαρκώς το κοινό που είχε κατακλύσει το CROW, τόσο με δικά τους κομμάτια, όσο και με στρατηγικά επιλεγμένες και πολύ καλά εκτελεσμένες διασκευές - κορυφαία των οποίων το “Urgent”, όπου το live σαξόφωνο ξεσήκωσε τα πλήθη, οδηγώντας τα προθερμασμένα καταλλήλως κατευθείαν στο σετ των FM.
Είναι στενάχωρο να καταφεύγει κανείς σε κλισέ για να περιγράψει μια εμφάνιση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει ένας επιθετικός προσδιορισμός που σε δεκαπέντε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να είναι κενή νοήματος, αλλά για τους FM τα λέει όλα:
εκπληκτικοί. Όσοι ήταν στο κλαμπ είναι βέβαιο ότι κατάλαβαν πώς είναι να ανεβαίνει στη σκηνή μια μπάντα και να καταλαμβάνει κάθε μόριο αέρα με τον ήχο και τα τραγούδια της, εμπλέκοντας το κοινό από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Ο ήχος ήταν σχεδόν άψογος, το παίξιμο κρυστάλλινο και η ερμηνεία του Steve Overland επιβλητική. Ούτε ποστίς ούτε εξτένσιον, ούτε χαϊμαλιά και τατουάζ – μανίκια. Οι μεσόκοποι αγγλάρες με όπλο τα πλατιά τους χαμόγελα, τα άσπρα τους μαλλιά και την ασίγαστη αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το ότι οι ίδιοι αγαπούν τα δεκάδες μικρά κομψοτεχνήματα που έχουν ηχογραφήσει – τα περισσότερα εδώ και περίπου 3 δεκαετίες – με μια λέξη, συνεπήραν.
Το κοινό τραγουδούσε τους στίχους και συντονίστηκε σε ένα πραγματικό πάρτυ.
Ο Overland, μια εντυπωσιακή φωνή που τιμά τον Stevie Wonder όσο και τον Paul Rodgers, ο Goldworthy με τον όγκο του μπάσου και ο –κάποτε επικής χαίτης και νυν γενειοφόρος- Pete Jupp ήταν εμφανές ότι το καταευχαριστιούνταν, χωρίς σε τίποτε να υπολείπονται οι Kirkpatrick (lead κιθάρα) και Jem Davis (πλήκτρα) που χρωμάτιζαν την ατμόσφαιρα με την οικονομία που παραδοσιακά παρουσιάζουν επί σκηνής τα βρετανικά γκρουπ, χωρίς ούτε δευτερόλεπτο φλυαρίας ή φτηνής επίδειξης.
Πολύ δύσκολο να διαλέξει κανείς highlight, αφού ο ενθουσιασμός ήταν συνεχής, καθώς τα κομμάτια ήταν όλα πασίγνωστα και παρέσυραν το καθένα με τη δική του δύναμη και το συναίσθημά του. Τί να πούμε για τα “I Belong To The Night”, “Frozen Heart”, “Love Lies Dying”, “Bad Luck”, “That Girl” και “Story Of My Life” ;
Ανήμερα της 25ης Μαρτίου, μπορεί να φάγαμε στα χασομέρια την ισοφάριση από το Βέλγιο, αλλά κερδίσαμε πέντε Λόρδους Μπάϋρον. Μετά το τέλος της εμφάνισης, ιδίως οι Overland, Goldsworthy και Jupp βγήκαν και υπέγραψαν εξώφυλλα, εισιτήρια, αφίσσες και λοιπά αναμνηστικά επί δύο περίπου ώρες, φωτογραφήθηκαν, ήπιαν και συνομίλησαν με το κοινό, υπογραμμίζοντας ο καθένας ξεχωριστά ότι «θα ξανάρθουν οπωσδήποτε, γιατί ήταν φανταστικά». Όσοι έχουν ξαναδεί από κοντά μπάντες να λένε τα ίδια, κατάλαβαν ότι δεν ήταν καθόλου προσποιητό.
Τέλος, για την ιστορικότητα της εμφάνισης να υπενθυμίσουμε τα εξής:
1) οι FM στον καιρό τους (’86 – ’90) υπήρξαν μια κατάφωρα αδικημένη βρετανική μπάντα, η οποία, ενώ αποδεδειγμένα διέθετε ικανούς τραγουδοποιούς και περφόρμερ, δεν ανέβηκε κατηγορία (σε επίπεδο πωλήσεων) καθαρά εξαιτίας των εταιρικών παιχνιδιών και της λατρείας της εικόνας που κυριαρχούσε στην εποχή του MTV
2) Την ίδια εποχή, ως όνομα παρέμεναν εντελώς άγνωστοι στο ελληνικό “hard rock” κοινό (αν ψάξει κανείς στο “ Metal Hammer & Heavy Metal” μεταξύ 1987 και 1990 δε θα βρει ούτε μια συνέντευξη, διαφήμιση, ή αφιέρωμα -λ.χ. για το “Tough It Out”), ακριβώς επειδή ήταν «πολύ μελωδικοί» και πολύ «Άγγλοι» σε κάτι που οι αμερικάνοι έκαναν τότε με πολύ μεγαλύτερη λάμψη. Αγαπήθηκαν και ανέβηκαν στη θέση που έχουν σήμερα ετεροχρονισμένα, από μια γενιά που αγνόησε τα ‘90s και τις ψευδοπροφητείες των μουσικών τους τάσεων, αναζητώντας πεισματικά το μελωδικό hard rock που στερήθηκε επειδή δεν είχε γεννηθεί λίγα χρόνια νωρίτερα. Με την επάνοδό τους από το 2007 και μετά, χωρίς μνησικακία και προσποίηση, επέδειξαν χαρακτήρα – γιατί την τέχνη τους την γνωρίζουν – δούλεψαν, παρήγαγαν (έχουν ήδη 9 δίσκους) και απολαμβάνουν δικαιότατα την αναγνώριση που τους αξίζει.
Εις το επανειδείν.
Setlist : Diggin’ In The Dirt/ I Belong To The Night/ Life Is A Highway/ Let Love Be The Leader/ Someday/ Frozen Heart/ All Or Nothing / American Girls / Love Lies Dying/ Wildside/ Bad Luck / Tough It Out/ That Girl /Burning My Heart Down. Encore : Story Of My Life/ The Other Side Of Midnight/ Heard It Through The Grapevine.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
// Τελευταία Νέα
-
Allman Brothers: Έφυγε από την ζωή ο κιθαρίστας Dickey Betts
Σε ηλικία 80 ετών απεβίωσε, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής κ...
-
Pink Floyd: Οι Λunatics στην οπτικοακουστική μεταφορά του “Animals”
Την Παρασκευή 24 Μαΐου , το Κύτταρο, θα πλημμυρίσει από...
-
Vinyl Market 26-27-28 Απριλίου 2024
Το Vinyl Market το μεγάλο event της πόλης επιστρέφει με πασχαλι...
-
-
Eagles: Εξαιρετική box set κυκλοφορία
Οι Eagles γιορτάζουν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους...
-
Οι James σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τον Σεπτέμβριο
Οι James έρχονται ξανά στη χώρα μας επιβεβαιώνοντας τη σχ...
-
David Lee Roth: Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι
O σπουδαίος frontman David Lee Roth κυκλοφορεί νέο τραγούδι....
