Ο απολογισμός ενός συναυλιακού road trip... 17/5/2017 και μια συνηθισμένη, απεργιακή Τετάρτη ξημέρωσε, αλλά για κάποιους έμελε να είναι ξεχωριστή, καθώς οι Depeche Mode επιτέλους έφταναν και στη χώρα μας για μία live εμφάνιση στο Terra Vibe, στα πλαίσια της Global “Spirit” Tour.

Depeche Mode LIVE: 17/5/12017, Global “Spirit” Tour, Athens, Terra Vibe
[Ο απολογισμός ενός συναυλιακού road trip]
 
17/5/2017 και μια συνηθισμένη, απεργιακή Τετάρτη ξημέρωσε, αλλά για κάποιους έμελε να είναι ξεχωριστή, καθώς οι Depeche Mode επιτέλους έφταναν και στη χώρα μας για μία live εμφάνιση στο Terra Vibe, στα πλαίσια της Global “Spirit” Tour.

 

Το ραντεβού για το ταξίδι από Θεσσαλονίκη κλείστηκε στην Καμάρα, ευχάριστη αντάμωση με τους συνήθεις (πλέον) συναυλιακούς συνοιδοπόρους και απρόσμενο reunion με παλιό συμμαθητή από το Γυμνάσιο. Ο αγαπητός διοργανωτής μας των συναυλιακών μας εξορμήσεων είχε εξασφαλίσει δύο διώροφα λεωφορεία για την επέλαση των Βορειοελλαδιτών στο Terra Vibe. Στάσεις, συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων για να περάσει και η ώρα, δυσοίωνες και όχι τόσο δυσοίωνες προβλέψεις για την κατάσταση του καιρού που θα συναντούσαμε («Λέτε να ακυρωθεί;», «Μπα, οι διοργανωτές είπαν ότι θα γίνει οπωσδήποτε εκτός κι αν συμβεί κάτι πολύ ακραίο») και εν ολίγοις ένα κανονικό road trip από εκείνα τα αναγκαία που αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να εφεύρουμε.
 
Άφιξη στη Μαλακάσα. Οι αστυνομικοί μας στέλνουν δεξιά και αριστερά για να παρκάρουμε (τι το θελε ο διοργανωτής αυτό το «από Θεσσαλονίκη ερχόμαστε»), μας ψαρώνουν ότι αν θέλουμε να παρκάρουμε με κατεύθυνση προς εθνική πρέπει το λεωφορείο να πάει όλο όπισθεν στον δρόμο εκείνο. Ο οδηγός - γάτα δεν μασά: «Δεν υπάρχει πρόβλημα, το φτάνω έτσι μέχρι την Αθήνα» (χειροκροτήματα). Βολευόμαστε σε καλό σημείο και μετά ποδαρόδρομος για λίγο (είχα προετοιμαστεί για πολύ χειρότερα). Το μιας χρήσεως αδιάβροχο (ήδη θεωρώ συλλεκτικό) φορεμένο από πάνω, ενόψει της απειλητικής (μαυρο)συννεφιάς και των διάσπαρτων ψιχάλων και τελικά έλευση στο ξακουσμένο για μένα Terra Vibe. Παρά τη λάσπη, ο απλωμένος χώρος μοιάζει καθαρός και αρκετά οργανωμένος (αν εξαιρέσεις την ατελείωτη ουρά για μια μπύρα και κυρίως στις χημικές τουαλέτες).
 
Χωρίζομαι αναγκαστικά από τους υπόλοιπους για να βρω την είσοδο των GOLDENSTANDING, που επέλεξα ως δέοντα φόρο τιμής στο συγκρότημα – χορηγό παρηγοριάς και ονείρων της εφηβείας μου.
 
Μπαίνω από την είσοδο που καταλήγει κατευθείαν μπροστά στη σκηνή, που πρώτη μου φορά βλέπω από τόσο κοντά. Το μάτι μου πέφτει στους προβολείς. Σε διάταξη σκάλας, μοιάζουν κιόλας έτοιμοι να αναδείξουν όση μαγεία μπορέσουν να εισπράξουν. Τα όργανα παραμένουν σκεπασμένα και οι γιγαντοοθόνες στημένες, περιμένουν τη στιγμή που θα προσπαθήσουν να μεταδώσουν όσα περισσότερα γίνεται. Και τώρα πώς περνάνε 2 1/2 ώρες; Παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο. Οι περισσότεροι άνω των –άντα, πολλοί άνω των –ήντα, ακόμη και οικογένειες με μικρά παιδάκια είχε, και κάποιοι απαραίτητοι γκρούπις εκ αλλοδαπής. Πάνω από όλα επικρατεί μια ατμόσφαιρα μυστηριακή, υγρή, που σε συνδυασμό με την υπό διαρκή αναμονή βροχή και τα νωχελικά, μουσκεμένα από το ψιλόβροχο φώτα, μας μεταφέρει απρόσμενα στην καρδιά ενός φεστιβάλ κάπου σε μια αγγλική εξοχή, ίσως και του Essex (τόπου καταγωγής των Depeche Mode). Και όσο κι αν αναθεματίζαμε τον παλιόκαιρο, τελικά λειτούργησε αντίστροφα, ως προστιθέμενη αξία για το συγκεκριμένο event.

Μετά τους υποτονικούς και μαγκωμένους, που έμοιαζαν να πνίγονται από το βάρος του μεγάλου ονόματος που υποστήριζαν, Raveonettes, στις 9:35 ακούγεται το “Revolution” των Beatles κι αμέσως μετά βγαίνουν οι Depeche Mode. Για την ακρίβεια πρώτα ο Gore. Αναλογιζομένου του ποιος είναι η υποδοχή του από το κοινό δεν μου φάνηκε τόσο θερμή όσο του άξιζε. Θεϊκή η συγκυρία να βρεθεί στην πλευρά που ήμουν εγώ από κάτω. Υποσχέθηκα να ουρλιάζω το όνομά του όποτε μπορώ. Αμέσως μετά ο Gahan. Και ιδού η επέλευση του Μεσσία. Χειροκροτήματα, κραυγές εισπράχθηκαν με ύφος ολίγον τι υπεροπτικό του τύπου «δίκιο έχετε, μα έτσι ακριβώς είναι, χμ … μπορεί και περισσότερο (!!!)».
 
Αυτό που επακολούθησε εκπλήρωσε γενικά τις προσδοκίες τις δικές μου και πολλών άλλων. Για 2 ώρες και 10 λεπτά σφυροκόπησαν αλύπητα και ακούραστα, ωσάν έφηβοι, ολόφρεσκα κομμάτια και παλιές επιτυχίες τους, δοσμένα άψογα αισθητικώς, με έναν ήχο κρυστάλλινο και

φωτισμό πάντα αντίστοιχο με το mood του κομματιού που ακουγόταν. Οι εικόνες και τα βίντεο που μεταδίδονταν από τις γιγαντοοθόνες συμπλήρωναν τα τεκταινόμενα στη σκηνή απολήγοντας σε ένα απόλυτα καλλιτεχνικό electro pop υπερθέαμα.
 
Το logo της συναυλίας αυτής (και του άλμπουμ “Spirit”), τα δύο καρτούν πόδια που βαδίζουν αργά, αφελώς αλλά σταθερά, προς μια νέα κατεύθυνση πραγμάτων, προτρέποντάς μας σιωπηρά να κάνουμε το ίδιο. Ευτυχής η συγκυρία να ακούσουμε τα “Going Backwards” και “Cover Me” από τη νέα τους δουλειά ως μια ένδειξη των ευφυών συνθέσεων που απέδειξαν ότι μπορεί ακόμη να παράγει τo γκρουπ. Στο “Where ΄s the revolution” δεχθήκαμε live το ήπιο μάλωμα του Gahan, που ως ανήσυχος πατέρας μας απηύθυνε δικαίως τα λόγια: “Where’s the revolution? People you’re letting me down”.


Το κοινό που περίμενε τα γνωστά κομμάτια τους, άρχισε να ξεμουδιάζει όταν ο Gahan έπιασε και ρήμαξε (με την καλή έννοια) τις παλιότερες επιτυχίες. Βγάζοντας το σακάκι και μένοντας με το γιλέκο, ως άλλος Διόνυσος, επιβλητικός, διθυραμβικός, θεατρικός, μεγαλοπρεπής, χόρεψε, λικνίστηκε, χαριεντίστηκε, φλέρταρε δίνοντας μια παράσταση άλλου ύφους. Και φτάνοντας να θυμίζει ακόμη και Σπανιόλο ταυρομάχο, μας παρουσίασε ένα best of του συγκροτήματος: Το γεμάτο αυτοπεποίθηση “Barrel οf a Gun”, το απελπισμένα αισθησιακό “In your room” συνοδευόμενο από video με τους χορευτές – εραστές σε ένα μάταιο εκ προοιμίου ερωτικό παιχνίδι, το σκληρό στην ομολογία του “Wrong”, το αυτοκαταστροφικό “The pain that I’ m used to”, το έξοχο, κλασικό electro pop “Stripped”, όλα υπό την ευλαβική ενορχήστρωση του μαέστρου Gore. Ο Gahan σε τέλεια φυσική κατάσταση, αποφάσισε να λανσάρει ένα νέο στυλ, μια παράξενη μείξη από Jagger (βλ. γκριμάτσες), Byrne (βλ. χορό κοτόπουλου) και Prince (βλ. κούνημα γλουτών). Ενίοτε έφτανε τα όρια της υπερβολής - μέχρι και θωπεία αλά Michael Jackson είδαμε - (ήμουν μάρτυρας σε απόσταση αναπνοής!!) -, αλλά του το συγχωρούμε. Ίσως τώρα που πέρασαν τα χρόνια να βγαίνει μια αγωνία παραπάνω, ίσως ακόμη να ελλοχεύει ο ανταγωνισμός με τον σαφώς ουσιαστικότερο και συνθέτη Gore, ίσως να επιθυμεί να συμβαδίσει με τη σημερινή εποχή των εντυπώσεων, όπως και να ΄χει η ουσία παραμένει ίδια κι εκείνος το πάλεψε παθιασμένα, πειραματίστηκε, ίδρωσε στην κυριολεξία για το ψωμί του, μας δόθηκε ψυχή τε και σώματι κάθε δευτερόλεπτο και τελικά η σκηνική του παρουσία μας συνεπήρε.
 
Μεγάλες στιγμές ήταν το “World In My Eyes” με έναν σχεδόν έκφυλο Gahan να μας φτύνει κατάμουτρα τον κάθε στίχο, το νεανικό “Eveything Counts” που μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω, το “Never Let Me Down Again” που ξύπνησε  χορευτικές διαθέσεις, το “Enjoy The Silence” σε μια πιο γήινη εκδοχή του και με την καθολική συμμετοχή του κόσμου, το σπαρακτικό “Walkin’ in My Shoes” που έδεσε άψογα με το video projection με θέμα το αδιέξοδο και τη μοναξιά της ζωής ενός transgender και το electro rock – σήμα κατατεθέν για τη μπάντα “Personal Jesus”.
 
Μέσα στο μοναδικό συναυλιακό κλίμα, έμεινα με μια απορία. Γιατί το κοινό δεν συμμετείχε με ορμή ; Φαντάζομαι ότι σε live πας όχι μόνο για να δεις και να ακούσεις αλλά και για να συμμετάσχεις, ειδικά όταν βρίσκεσαι μπροστά. Σε αυτό το σημείο δίνω ένα προβάδισμα στους οπαδούς της κλασικής ροκ και χέβυ μέταλ. Όντας μόνη, είπα δεν βαριέσαι, θα τραγουδήσω, θα χορέψω, θα διασκεδάσω όπως μου βγει. Ε λοιπόν δεν έγινε τίποτα (ή σχεδόν τίποτα). Κάποιοι στραβοκοιτούσαν, κάποιοι άλλοι εκνευρίζονταν επειδή τους χαλούσες τη λήψη με το κινητό και κάποιοι άλλοι στέκονταν ακούνητοι και αμίλητοι, κανείς δεν ήθελε να σπρώξει και να στριμωχτεί, να σηκώσει τα χέρια του ρυθμικά, να τσιρίξει. Ας το εκλάβω ως τυχαία περίσταση.
 
Όλοι οι τυχόν προβληματισμοί όμως εξανεμίζονταν μπροστά στην καρδιά των Depeche Mode, τον Martin Gore. Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, απόλυτα συγκεντρωμένος, αλλάζοντας κιθάρες σχεδόν σε κάθε κομμάτι και ενίοτε παίρνοντας τη γνώριμη θέση του πίσω από τα συνθ, υποστήριξε με το μαγικό του άγγιγμα όλο το αποτέλεσμα. Σοβαρός, συγκροτημένος και χαμηλών τόνων δεν έμοιαζε να τον απασχολούν ιδιαίτερα όσα συνέβαιναν γύρω του και να επιζητεί την αναγνώριση. Και όταν ανέλαβε τα ηνία των πιο απαλών κομματιών, η σκηνή και ο χώρος γέμισαν από την παρουσία του και μόνο. Εκεί, στη μέση της σκηνής, λιτός και απέριττος, με την κιθάρα του για συνοδεία και με μια γλυκιά, πανέμορφη φωνή που ταξίδευε στον χώρο, δεν δίστασε να «ξεγυμνωθεί» και να ξεδιπλώσει γενναιόδωρα τον εσωτερικό του κόσμο, την ψυχούλα του την ίδια. Στο “A Question of Lust” ερμήνευσε με υγρά μάτια φτάνοντας έως τα εσώψυχά μας και παρασέρνοντάς μας να τραγουδήσουμε μαζί του. Το ίδιο αισθαντικός ήταν και στα “Somebody” και “Home” και μακάρι να μας είχε δώσει κι άλλα. Στα “A Question of Lust” και “Home” oι περισσότεροι συνέχισαν να μουρμουρίζουν τη βασική μελωδία και μετά το τέλος τους, βγάζοντας ένα όμορφο sing along και προκαλώντας το χαμόγελό του.

Τελικός απολογισμός: Ο βροχερός και ψυχρός καιρός, ο περίφημος μουσικός χαρακτήρας των Depeche Mode, το φρέσκο, ήρεμα επαναστατημένο στυλ τους, ο επαγγελματισμός τους και ο σεβασμός στο κοινό τους, η προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια παραγωγή, η αίσθηση από τα παλιά κομμάτια τους συνετέλεσαν στο να εκτυλιχθεί ένα καθαρόαιμα αγγλικό synth pop σόου υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής – δώρο προς τους φανατικούς φίλους τους. Και αν και τα μέλη έμοιαζαν ασύνδετα μεταξύ τους με έναν Dave Gahan γοητευτικό, αλλά (αχρείαστα ενίοτε) τολμηρό μακριά από την περσόνα του αθώου παιδιού της διπλανής πόρτας που είχαμε κάποτε τόσο αγαπήσει, έναν Martin Gore αληθινό, μεστωμένο, που συγκίνησε τους πάντες με την εσωτερικότητά του και έναν Αndrew Fletcher σαν διακοσμητικό στοιχείο που προκαλεί απορία και λίγο θλίψη για τον άχαρο ρόλο του στο συγκρότημα, η συναυλία σε γενικές γραμμές κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις, προκάλεσε μελαγχολικούς συνειρμούς για τις μουσικές μέσα από τις οποίες μας συστήθηκαν και μας χάρισε έναν Gore στα καλύτερά του. Και (το σημαντικότερο) καταλάβαμε ότι υπάρχει ακόμη μακρά συνέχεια για το συγκρότημα η οποία αναμένεται να είναι δημιουργική και πολλά υποσχόμενη. Και δεν είναι ασφαλώς μικρή όλη αυτή η προσφορά από ένα μόνο δίωρο live.


Τα συν:

• Η άψογη ακουστική του χώρου
• Η προσεγμένη παραγωγή της συναυλίας
• Το ιδιαιτέρως καλλιτεχνικό και εμπνευσμένο promotion της νέας δουλειάς
• Τα “In your room”, “World In My Eyes”, “Never let me down”, “Everything Counts”, “Walkin’ In My Shoes”, “Personal Jesus”
• Η φωνή και θελκτική σκηνική παρουσία του Gahan
• Η συνολική εμφάνιση του Gore στην κιθάρα και όλες οι ερμηνείες του (“Question of Lust”, “Somebody”, “Home”).

Τα μείον:

• Τα ενίοτε υπερβολικά, ναρκισσιστικά ξεσπάσματα του Gahan
• Η «καταθλιπτική» παρουσία του Αndrew Fletcher, σε συνδυασμό με την εμφανή απουσία του αποχωρήσαντος Alan Wilder
• Η άνευρη διασκευή του “Heroes”
• Η απαθής στάση του κοινού

Setlist

• Going Backwards
• So Much Love
• Barrel of a Gun
• A Pain That I'm Used To
• Corrupt
• In Your Room
• World in My Eyes
• Cover Me
• Home
• A Question of Lust
• Poison Heart
• Where's the Revolution
• Wrong
• Everything Counts
• Stripped
• Enjoy the Silence
• Never Let Me Down Again

Encore

• Somebody
• Walking in My Shoes
• "Heroes"
• (David Bowie cover)
• I Feel You
• Personal Jesus

 
Μαρία Γεωργιάδου
 
* Ευχαριστώ θερμά τον Γιάννη Ζημαράκη από το dailytrips.gr για την υποστήριξη σε φωτογραφικό υλικό.