Tuesday
20Mar
Οι 400 περίπου θαμώνες που γέμισαν τον «ΣΤΑΥΡΟ» Κυριακή βράδυ, ήταν υποψιασμένοι, αν όχι προδιατεθειμένοι για το ποιόν και τί θα δουν. Και το είδαν.
Έναν κιθαρίστα στην κορύφωση της αναγνωρισιμότητάς του, να το απολαμβάνει. Έναν blues ασθενή, που ψυχαναλύεται και αναρρώνει μέσα από τα λίτρα ιδρώτα που εκλύονται κατά τα περιπετειώδη jam του. Έναν μαέστρο μιας σφιχτοδεμένης σα γροθιά μπάντας. Έναν προσηλωμένο στο ρόλο του διασκεδαστή σπάνιας εκφραστικότητας, προσωπικής και μουσικής, που σέβεται το κοινό. Έναν μουσικό που συγκίνησε και συγκινήθηκε.
Το αγκάλιασμα του κόσμου προς τον εξωστρεφή Gales υπήρξε ανυπόκριτο από τα πρώτα λεπτά. Μετά τα τρία πρώτα τραγούδια, τον είδαμε να μας διαβεβαιώνει ότι «είναι τόσο θετικό το vibe σας, που εγγυώμαι ένα πράγμα : θα στείλω στις 6:30 ο πρωί mail στον μάνατζέρ μου να κλείσει ημερομηνία για την επόμενή μας φορά». «Καλά», θα μπορούσε να πει ο κυνικός concert goer, «αυτά τα έχουμε ξανακούσει». Όμως, καθώς η πληθωρική εκτέλεση του “Boogie Man”, ενός από τα πιο γνωστά κομμάτια του πρόσφατου άλμπουμ του “Middle Of The Road”, φτάνει σε ένα οργασμικό κλείσιμο, όλοι καταλαβαίνουν ότι λέει την αλήθεια ("Truth").
Τα από γεννησιμιού γουρλωμένα μάτια του Gales έχουν γεμίσει δάκρυα, το ασυμμάζευτο κάτω χείλος του πασχίζει να δαγκωθεί για να τ’ ανακόψει, αλλά σύντομα εγκαταλείπει. Από κάτω γίνεται αμέσως αντιληπτό και αποθεώνεται. Σηκώνει τα τεράστια χέρια του στον ουρανό, ατενίζει τον εξώστη, ευχαριστεί όλους μας, έκθαμβος και ευγνώμων. Είναι από τις στιγμές που κοινό και μουσικός δημιουργούν δεσμούς που κατά κανόνα μπορούν να κρατήσουν για πολύ καιρό.
Το όλο σετ ήταν μια πανηγυρική, ασφυκτικά γεμάτη από ενέργεια παράσταση, με χαλαρή δομή αλλά αδιάκοπη, ενστικτώδη ροή από blues διαφόρων γεωγραφικών προσανατολισμών, από το Chicago ως τους βάλτους του Delta (“Swamp”), funk, με γερές ενέσεις άλλοτε Hendrixογόνου ταχύτητας, άλλοτε B.B. Kingειας μεστότητας (“Baby Please Don’t Leave Me”). Με το πάθος να αντανακλάται στο πρόσωπό του, ο Gales οδήγησε τα υπόλοιπα τρία μέλη της μπάντας του σε απολαυστικές ακροβασίες.
Ο μπασίστας – μια φάτσα νεαρού Mister T- βαβούριαζε ελαφρώς στις χαμηλές, ο ντράμερ – ακριβής και πολύ δυνατός – και η με γαλαντόμο χαμόγελο σύζυγός του στα ποικίλα κρουστά -ενίοτε και στα φωνητικά- τον έτρεφαν με τις νότες και τα βλέμματά τους, σιγοντάροντας με κάθε τρόπο τις παθιασμένες διαδρομές του.
Η βραδιά έδειξε να κλείνει με μια «πάρε νά’χεις» εκτέλεση του “Voodoo Chile (interpolating Kashmir/Fur Elise/Back In Black)”, που κράτησε πάνω από ένα τέταρτο – ή τουλάχιστον τόσο έμοιαζε να κρατά, καθώς από ένα σημείο και μετά ο χρόνος σχετικοποιήθηκε – και προκάλεσε απανωτές εκρήξεις επευφημιών. Όμως είχε κι άλλο. Το encore ήταν μια ακόμη πιο γαργαντούεια εκτέλεση του “Little Wing”, όπου ο Gales εξέθεσε τα συναισθήματά του, από τα χαμηλά στα ψηλά, από την άνοδο στην πτώση και την επάνοδο, σα να αυτοβιογραφείται με νότες. Αιχμαλωτίζει την προσοχή και μόνο το δόσιμο του ανθρώπου, το ότι εννοεί κάθε φράση που παίζει.
Ο αμφιδέξιος 44χρονος σούπερ παίκτης, πρώην παιδί – θαύμα, μεγαλωμένος σε οικογένεια μουσικών – ο παππούς του έπαιζε με τον Howling Wolf τον ίδιο, τα αδέλφια του έχουν όλα τους μουσική καρριέρα – που πέρασε μέσα από ναρκωτικά και φυλακή για να αναγεννηθεί από το πάθος του για τη μουσική υπήρξε μια από αυτές τις ευχάριστες αυτοεκπληρούμενες προφητείες που επιφυλάσσουν αραιά και πού οι πραγματικά ωραίες συναυλίες. Παρά την δύσκολη συγκυρία, ξέραμε ότι θα δούμε έναν κορυφαίο blues κιθαρίστα στην ακμή του και πράγματι αυτό ακριβώς είδαμε. Δεν ξέραμε πόσο μπορεί ένας τέτοιος τύπος να συνεπάρει χρησιμοποιώντας την τεχνική του για να εκφράσει τον ήχο που έρχεται κατευθείαν από την ψυχή του.
Ευχαριστούμε αυτούς που επέμειναν να τον φέρουν. Δεν θα το ξεχάσουμε εύκολα - πολύ πιθανόν, ούτε και κείνος.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Το αγκάλιασμα του κόσμου προς τον εξωστρεφή Gales υπήρξε ανυπόκριτο από τα πρώτα λεπτά. Μετά τα τρία πρώτα τραγούδια, τον είδαμε να μας διαβεβαιώνει ότι «είναι τόσο θετικό το vibe σας, που εγγυώμαι ένα πράγμα : θα στείλω στις 6:30 ο πρωί mail στον μάνατζέρ μου να κλείσει ημερομηνία για την επόμενή μας φορά». «Καλά», θα μπορούσε να πει ο κυνικός concert goer, «αυτά τα έχουμε ξανακούσει». Όμως, καθώς η πληθωρική εκτέλεση του “Boogie Man”, ενός από τα πιο γνωστά κομμάτια του πρόσφατου άλμπουμ του “Middle Of The Road”, φτάνει σε ένα οργασμικό κλείσιμο, όλοι καταλαβαίνουν ότι λέει την αλήθεια ("Truth").
Τα από γεννησιμιού γουρλωμένα μάτια του Gales έχουν γεμίσει δάκρυα, το ασυμμάζευτο κάτω χείλος του πασχίζει να δαγκωθεί για να τ’ ανακόψει, αλλά σύντομα εγκαταλείπει. Από κάτω γίνεται αμέσως αντιληπτό και αποθεώνεται. Σηκώνει τα τεράστια χέρια του στον ουρανό, ατενίζει τον εξώστη, ευχαριστεί όλους μας, έκθαμβος και ευγνώμων. Είναι από τις στιγμές που κοινό και μουσικός δημιουργούν δεσμούς που κατά κανόνα μπορούν να κρατήσουν για πολύ καιρό.
Το όλο σετ ήταν μια πανηγυρική, ασφυκτικά γεμάτη από ενέργεια παράσταση, με χαλαρή δομή αλλά αδιάκοπη, ενστικτώδη ροή από blues διαφόρων γεωγραφικών προσανατολισμών, από το Chicago ως τους βάλτους του Delta (“Swamp”), funk, με γερές ενέσεις άλλοτε Hendrixογόνου ταχύτητας, άλλοτε B.B. Kingειας μεστότητας (“Baby Please Don’t Leave Me”). Με το πάθος να αντανακλάται στο πρόσωπό του, ο Gales οδήγησε τα υπόλοιπα τρία μέλη της μπάντας του σε απολαυστικές ακροβασίες.
Ο μπασίστας – μια φάτσα νεαρού Mister T- βαβούριαζε ελαφρώς στις χαμηλές, ο ντράμερ – ακριβής και πολύ δυνατός – και η με γαλαντόμο χαμόγελο σύζυγός του στα ποικίλα κρουστά -ενίοτε και στα φωνητικά- τον έτρεφαν με τις νότες και τα βλέμματά τους, σιγοντάροντας με κάθε τρόπο τις παθιασμένες διαδρομές του.
Η βραδιά έδειξε να κλείνει με μια «πάρε νά’χεις» εκτέλεση του “Voodoo Chile (interpolating Kashmir/Fur Elise/Back In Black)”, που κράτησε πάνω από ένα τέταρτο – ή τουλάχιστον τόσο έμοιαζε να κρατά, καθώς από ένα σημείο και μετά ο χρόνος σχετικοποιήθηκε – και προκάλεσε απανωτές εκρήξεις επευφημιών. Όμως είχε κι άλλο. Το encore ήταν μια ακόμη πιο γαργαντούεια εκτέλεση του “Little Wing”, όπου ο Gales εξέθεσε τα συναισθήματά του, από τα χαμηλά στα ψηλά, από την άνοδο στην πτώση και την επάνοδο, σα να αυτοβιογραφείται με νότες. Αιχμαλωτίζει την προσοχή και μόνο το δόσιμο του ανθρώπου, το ότι εννοεί κάθε φράση που παίζει.
Ο αμφιδέξιος 44χρονος σούπερ παίκτης, πρώην παιδί – θαύμα, μεγαλωμένος σε οικογένεια μουσικών – ο παππούς του έπαιζε με τον Howling Wolf τον ίδιο, τα αδέλφια του έχουν όλα τους μουσική καρριέρα – που πέρασε μέσα από ναρκωτικά και φυλακή για να αναγεννηθεί από το πάθος του για τη μουσική υπήρξε μια από αυτές τις ευχάριστες αυτοεκπληρούμενες προφητείες που επιφυλάσσουν αραιά και πού οι πραγματικά ωραίες συναυλίες. Παρά την δύσκολη συγκυρία, ξέραμε ότι θα δούμε έναν κορυφαίο blues κιθαρίστα στην ακμή του και πράγματι αυτό ακριβώς είδαμε. Δεν ξέραμε πόσο μπορεί ένας τέτοιος τύπος να συνεπάρει χρησιμοποιώντας την τεχνική του για να εκφράσει τον ήχο που έρχεται κατευθείαν από την ψυχή του.
Ευχαριστούμε αυτούς που επέμειναν να τον φέρουν. Δεν θα το ξεχάσουμε εύκολα - πολύ πιθανόν, ούτε και κείνος.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
// Τελευταία Νέα
-
Allman Brothers: Έφυγε από την ζωή ο κιθαρίστας Dickey Betts
Σε ηλικία 80 ετών απεβίωσε, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής κ...
-
Pink Floyd: Οι Λunatics στην οπτικοακουστική μεταφορά του “Animals”
Την Παρασκευή 24 Μαΐου , το Κύτταρο, θα πλημμυρίσει από...
-
Vinyl Market 26-27-28 Απριλίου 2024
Το Vinyl Market το μεγάλο event της πόλης επιστρέφει με πασχαλι...
-
-
Eagles: Εξαιρετική box set κυκλοφορία
Οι Eagles γιορτάζουν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους...
-
Οι James σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τον Σεπτέμβριο
Οι James έρχονται ξανά στη χώρα μας επιβεβαιώνοντας τη σχ...
-
David Lee Roth: Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι
O σπουδαίος frontman David Lee Roth κυκλοφορεί νέο τραγούδι....
