Thunder - live report @ Gagarin 205, (19.5.2018)
Sunday

20May

Thunder - live report @ Gagarin 205, (19.5.2018)

Δημοσιεύθηκε από:

20/05/2018

Κατηγορία: Συναυλίες

2898
Στο σπίτι του Γιάννη στο Μετς, με άτυπο σπόνσορα τη Χάϊνεκεν, στρωμένοι να δούμε τον προημιτελικό του Italia Novanta, Αγγλία - Καμερούν. Η Αγγλία έχει προκριθεί με μέτριες εμφανίσεις στο δεύτερο γύρο.
Στους 16 aπέκλεισε στο τελευταίο λεπτό της παράτασης το πολύ καλύτερο Βέλγιο, μ’ ένα γκολ απ’ τον Ντέϊβιντ Πλαττ, αυτόν με το αλογίσιο χαμόγελο του παλιού γάλλου ηθοποιού Φερναντέλ. Το φάουλ απ’ όπου προήλθε το γκολ το χτύπησε μαεστρικά ο άνθρωπος που είναι η ψυχή της Αγγλικής ομάδας.
Ο τρελλάρας Πολ Γκασκόϊν, ο «Γκάζα», με το 19 στην πλάτη, με ελλοχεύον προγούλι, κούρεμα «καπελλάκι», έφεση στο να καταπίνει δεκάδες
pints και τεχνική που δεν έχει κανείς παίχτης στο νησί. Ταχύτητα, δύναμη, καλές εκτελέσεις στα στημένα και πάνω απ’ όλα απίστευτη πώρωση στο παιχνίδι του. Έχει γίνει ο φυσικός αρχηγός, αφού ο Μπράϊαν Ρόμπσον, όπως έχει ανακοινωθεί, «τραυματίστηκε στην προπόνηση» και επέστρεψε στην Αγγλία.  
Για προθέρμανση ο Γιάννης πετάει στο cd – διόλου πράμα, χάθηκε το βινύλιο;- το «Backstreet Symphony», το πρώτο άλμπουμ των Thunder, ενός αγγλικού γκρουπ στο στυλ Bad Company.
Παρακολουθούμε τα μουσικά με την ίδια πώρωση, διερχόμαστε την εποχή – παράδεισο του
sleaze/street/hair metal.
Ακούμε το ένα κομμάτι πίσω από τ’ άλλο – όλα είναι γερά, αυθεντικά, κλασσικό hard rock χωρίς φιοριτούρες και λέμε ότι το κομμάτι «An Englishman On Holiday», δε μπορεί, για τον τρελλάρα τον «Γκάζα» θα πρέπει να το γράψανε. Σύμφωνα με το απελπιστικά μικρό φυλλαδιάκι του cd που το πιάνω στα χέρια μου με διακριτική απέχθεια σαν πολύχρωμη χαρτοπετσέτα, ο στίχος πάει έτσι : «I had a fight with this German guy- I saw him give my little girl the eye- While he was trying hard to be so cool, I hit him with a stool – Oh yes, alright, I'll be going all night - Gonna drink 'til they take me away- I'm an Englishman on holiday».
 
Όλες αυτές οι σκηνές, ο Γκασκόϊν να κλαίει στον ημιτελικό, ο καλπασμός του Κανίγια, το γουρλωμένο μάτι του Τοτό Σκιλάτσι, το “Dirty Love” ν’ ακούγεται από γκέττο μπλάστερ μεθυσμένων Άγγλων τρεις και μισή το πρωί πάνω στην πλατεία των Φηρών της Σαντορίνης και χίλιες άλλες εικόνες από τότε που η μουσική ακόμη ήταν ζωντανή και γεννούσε όνειρα και αισιοδοξία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου το Σάββατο το βράδυ της 19 Μαΐου, στη συναυλία των Thunder στο Gagarin.
 
Ο πληθυσμός των 600-700 ατόμων που παρευρέθηκε ήμασταν λίγο πολύ γνωστοί μεταξύ μας. Γνωστοί από χρόνια, τόσα περίπου όση κι η ηλικία εκείνου του τρομερού ντεμπούτου τους, του Backstreet Symphony”, που έσκασε αρχές καλοκαιριού του ’90, παραμονές εκείνου του παλιού Μουντιάλ. Όλοι με τα σημάδια του χρόνου πάνω μας, σακκούλες κάτω απ’ τα μάτια, άσπρα μαλλιά (όταν και εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν) και μια χαμηλόφωνη, βιωμένη πεποίθηση ότι αυτοί που θα ανεβούν στο σανίδι ως headliners είναι «δικοί μας άνθρωποι». Δεν είναι κανένα μεγαθήριο, είναι όμως από τα γκρουπ που μας κράτησαν, που μας χάρισαν κώδικες επικοινωνίας στα άνυδρα εναλλακτικά χρόνια που ακολούθησαν, άλλο ένα από τα γκρουπ που δεν περιμέναμε ποτέ να δούμε, κι όμως τόσα χρόνια ακούγαμε με ευλάβεια. Οι Thunder, live μπροστά μας.


Με τέτοια φορτία τους υποδεχθήκαμε, όταν λίγο μετά τις 10 και μισή ο Danny Bowes, ο Luke Morley και ο Brian James, ο πυρήνας των Thunder, μαζί με τον «καινούριο» -είναι μαζί τους 22 μόλις χρόνια- μπασίστα Chris Childs
ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin με το –λες και ήταν μέσα στα μυαλά μας- “Wonder Days”. Έλειπε δυστυχώς ο επίσης «βασικός» της αυθεντικής σύνθεσης Ben Matthews εξαιτίας ενός τραυματισμού, αντικαθιστάμενος από ένα άλλο σκυλί του πολέμου, τον κιθαρίστα Dean Howard –την κιθάρα πίσω από τα άλμπουμ των T’ Pau και των εσχάτως αρκετά τραβηχτικών Cats In Space.
Τους αγκαλιάσαμε εξαρχής και κείνοι εισπράττοντας αυτήν την τόσο ειδικού βάρους για την ζωντανή ροκ επικοινωνία προδιάθεση, μας απέδωσαν τα μέγιστα. Σφιχτοδεμένο, ζωηρό, απολαυστικό σετ με εκτεταμένες εκτελέσεις που χώρεσαν μέσα τους όλη την ενέργεια του Gagarin. Η φωνή του Bowes εντυπωσιακή –  ο 57χρονος από το West Ham του Λονδίνου παραμένει ένας από τους ελάχιστους επάξιους διαδόχους του Paul Rodgers. Η παρουσία του υποδειγματική των frontmen της «δικής μας» hard rock εποχής - όταν έχεις παίξει δύο φορές στο Donington [1990, 1992] ξέρεις πώς να βγαίνεις μπροστά και να καθοδηγείς ένα πιστό και ανοιχτόκαρδο κοινό.
Ο μαέστρος και συνθέτης σχεδόν όλων των μικρο-ύμνων της μπάντας
Luke Morley με την κυπαρισσί ζερβοχέρα Gibson να απολαμβάνει κάθε νότα, ο
Harry James πίσω απ’ τα τύμπανα, σαν ταχυδυναμική φωτοτυπία του Φιλ Κόλλινς και οι Childs και Howard μέσα στο πνεύμα, όχι sidemen, αλλά πρωταγωνιστές και αυτοί.


Οι εκκενώσεις συναισθήματος υπερκέρασαν ακόμη και κάτι σποραδικές μουρμούρες για τον ήχο, αφού η δύναμη των τραγουδιών και της εκτέλεσής τους ήταν τόσο ενθουσιώδης που σε ενέπλεκε ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν δεν ήξερες τη δισκογραφία, ακόμη κι αν ήσουν 28, ακόμη κι αν δεν πρόλαβε καθόλου τον τρελλο-Γκάζα να παίζει. Είδαμε μια κλασσική βρετανική μπάντα που το εννοεί, όπως το εννοούσε πάντα, που μοιράζεται την ευθεία, ηλεκτρισμένη της πραμάτεια, την κατευθείαν βγαλμένη από την blues παράδοση όλων των μεγάλων βρετανών ογκόλιθων των ‘70s, ως την κορυφαία δικαίωση της πορείας της και της ύπαρξής της.
H δόνηση και η μέθεξη στα ‘Dirty Love”, “Higher Ground”, “Love Walked In” και “I Love You More Than Rock N’ Roll” δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Μερικοί που αξίζουν, γίνονται καλύτεροι με τα χρόνια.

 

To διάπλατο χαμόγελο του Bowes ήταν μεταδοτικό. Με το τέλος της βραδιάς όλοι εμείς οι μεσηλικίζοντες ανήλικοι ξέραμε γιατί, γιατί φοράγαμε περίπου απ' όνα ίδιο. Οι Thunder έχουν γράψει μια χούφτα τραγούδια που δε θα φύγουν ποτέ από την πρώτη πλευρά του soundtrack της ζωής μας και ευτυχώς προλαβαίνουν να ξανάρθουν για να μας βοηθήσουν να γεμίσουμε και τη δεύτερη. Του περιμένουμε μετά χαράς.
 
Setlist : Wonder Days, The Enemy Inside, River Of Pain, Resurrection Day, Low Life In High Places, Backstreet Symphony, Higher Ground, The Devil Made Me Do It, Serpentine, Love Walked In, I Love You More Than Rock N’ Roll. Encores : Stand Up, Dirty Love.
 
Υ.Γ.: Δυστυχώς, απρόβλεπτοι παράγοντες δεν μας επέτρεψαν να προλάβουμε τους Kingdragon και να μην δώσουμε την απαιτούμενη προσοχή στους πολυπληθείς πάνω στη σκηνή S.L. Theory, οι οποίοι ήταν φανερό ότι είχαν στην πλατεία το δικό τους κοινό και χειροκροτήθηκαν. Προσεχώς, fogs.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου