Πραγματικά, δε νομίζω πως κάποιος θα είχε την απαίτηση το 2019 μία μπάντα με μέσο όρο ηλικίας των μελών της άνω τα 60 χρόνια και ως μπάντα μισό αιώνα ύπαρξης, να περιοδεύσει με μία σπουδαία στούντιο κυκλοφορία στις αποσκευές της. Όμως οι αγέραστοι και μουσικά χαλκέντεροι Uriah Heep αποστομώνουν και τον πιο δύσπιστο μουσικόφιλο όχι μόνο με τον εξαιρετικής μουσικότητας δίσκο "Living The Dream" αλλά και με την εμφάνιση τους επί σκηνής.

Τα προμηνύματα για τις εμφανίσεις τους στο ελληνικό έδαφος θα έλεγα μάλιστα ότι αποτέλεσαν  αρχικά ο δίσκος "Living the Dream", που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες που είναι μία φυσική συνέχεια και δημιουργία στο γνωστό  Heep ύφος που αγαπήσαμε όλοι εμείς οι οπαδοί της μπάντας.
Από το εναρκτήριο  "Grazed by Heaven" που το λατρεύουμε και το απολαύσαμε στο live, στο περισσότερο ενδοσκοπικό τραγούδι που κλείνει το δίσκο, το "Dreams of Yesteryear", το "Living the Dream" απέδειξε ότι οι Uriah Heep κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα δίσκο με όλα τα στοιχεία του παρελθόντος που τους έκαμαν μεγάλους σε συνδυασμό με καινούργιες ιδέες που τους απομακρύνουν από αρτηριοσκληρωτικές και στάσιμες συνθέσεις.
Γνωστοί περισσότερο για τις υπερεπιτυχίες τους όπως τα "Easy Living", "The Wizard", "July Morning", "Lady in Black" και  "Stealin", η μπάντα έθεσε τις βάσεις στα 1969 στο Ηνωμένο  Βασίλειο για αυτό που μουσικά περιγράφεται ως progressive heavy metal για δεκαετίες. Μπαίνοντας στο χώρο λίγο καθυστερημένος και παρά την προσφιλή τακτική μου, βρήκα ήδη τους Chrysilia επί σκηνής, να έχουν ήδη ξεσηκώσει  τον κόσμο με τη μουσική τους παρουσία!! Άψογοι μουσικοί  με  πολύ ενδιαφέροντα δίσκο (τον προμηθεύτηκα ένα μην πριν  και δηλώνω ήδη οπαδός).
Μεγαλοπρεπείς συνθέσεις, που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό  στις πολύ καλές ερμηνείες μίας από τις σπουδαιότερες φωνές του χώρου, την  Chryso Σταματοπούλου(οικογενειακό το  τάλαντο της φωνής)αλλά και στους σπουδαίου ςμουσικούς που πλαισώνουν την μπάντα. Έπαιξαν για περίπου 40 λεπτά, τραγούδια από τον ντεμπούτο τους το 2017 με τίτλο "Et in Arcadia Ego". Με τον ήχο απέναντι τους, αντί για σύμμαχο, στάθηκαν πολύ καλά με τo επικό/ρομαντικό metal τους. Ξεχώρισα το μεγαλειώδες "Arcadia", και την αγαπημένη προσωπικά μπαλάντα "Desperate Wings", ενώ ευαρεστήθηκα στο άκουσμα  του πιο  heavy ως σύνθεση  "By the gates of Ypsus". Λάτρεψα την  διασκευή στο "The mummers dance" της αγαπημένης μου καλλιτέχνιδας Loreena McKennitt, που δεν έγινε άμεσα αντιληπτό από αρκετούς βέβαια. Ο Teo Ross, θεούλης στην κιθάρα και παλιός λατρεμένος γνώριμος από την άψογη κιθαριστική του παρουσία στους Λαρισαίους Reload (περιμένουμε και δεύτερο δίσκο), στιβαρός στο μπάσο ο Θάνος, αλλά και ο μετρονομικός στα τύμπανα Nick Teteris καθώς και η Pelagia Naki που έθελξε με τα πλουσιοπάροχα πλήκτρα τηςκαι αντικατέστησε επάξια την βιρτουόζα Naya Grana.
Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος του set ήταν το λιγότερο από ένα κοινό που δεν τους γνώριζε (δυστυχώς για τους "μουσικόφιλους")  και διψούσε για τους θρυλικούς "γερόλυκους" Uriah Heep.    


Οι οποίοι ακριβώς στις  στις 22:00 εισέβαλλαν στην σκηνή με το ισοπεδωτικό/θυελλώδες  "Grazed by heaven" από το νέο τους άλμπουμ. Καπνοί, χαμόγελα, φοβερό παίξιμο, και η σκηνή βάρυνε από την παρουσία  των "μουσικών αιώνων": ο Mick στα 71"εκτυφλωτικός" με την κιθάρα του, ο Phil στα 68 να μας "υπνωτίζει" με τα οιστριονικά πλήκτρα του, ο Bernie 62 να μελωδεί με τη φωνή που συνεπαίρνει και συνάμα αφηγείται μελωδικά, συνεπικουρούμενοι από τους νεότερους Russell στα 54 να "βρυχάται" πίσω από την drum μηχανή  και τον Davey a.k.a "Diablo" στα 50 με το ογκώδες μπάσο και τις στακάτες γραμμές του!! .
Ο ήχος καθαρός, σαν κρύσταλλο και η πρώτη αναφορά  στα 70ς  με το έπος  και το κοινό να τραγουδά το “Return to fantasy”! Συγκίνηση δυνατή που μόνο το κλασικό ροκ μπορεί να μας κάνει να αναριγήσουμε στο άκουσμα ύμνων! Τόσο στα κλασσικά τραγούδια-"ύμνους" των Heep να τραγουδιούνται από όλους μας στίχο- στίχο, και τα τραγούδια του νέου άλμπουμ να γίνονται αποδεκτά με ενθουσιασμό. Ακολούθησε το ομώνυμο “Living the Dream” (μα τι κομματάρα είναι τούτη!!) , και το speed rocker "Too Scared to Run" από το λατρεμένο μου "Abominog" από τα  1982.
"Πανικός" από κάτω, εκπληκτική και αμείωτη μουσικότητα και απόδοση από όλα τα μέλη του συγκροτήματος, ο επικοινωνιακότατος Bernie Shaw απίστευτος και φιλικός από αρχή.
Κι αν το "Take away my soul" κέρδισε τις εντυπώσεις το "Knocking at my door" τίναξε τα "μυαλά" μας στους "τοίχους"  και στο "καπάκι" βρεθήκαμε στα  1972 για το υμνικό “Rainbow Demon”! 
Το προσωπικά αγαπημένο  τραγούδι που ακούστηκε από το "Living the Dream", το υπέροχο rock/folk "Waters Flowin'". Το "Rocks in the Road" μας ταξίδεψε αλά Deep Purple με την εισαγωγή του ενώ με το καταπληκτικό ατμοσφαιρικό κλείσιμο μας αποτελείωσε!!
Στα κλασσικά τραγούδια των Heep ο wizard (βοηθάν και τα μακριά του μαλλιά) και  magician συνάμα Mick Box ανέλαβε τα ηνία προλογίζοντας πολλές φορές τα τραγούδια ως ο αρχαιότερος και ουσιαστικά ο δημιουργός του συγκροτήματος, ενώ ήδη από πριν "έκλεβε" τις εντυπώσεις με  το ζεστό του χαμόγελο.
Μιλάμε για ένα άνθρωπο 71 ετών, που όμως αγαπά  ακόμη και τώρα όπως μας είπε να παίζουν το "Gypsy" από το πρώτο τους άλμπουμ του 1970! Στο "Lady in Black", που ο Davey Rimmer το groov-αρε στο έπακρο  ο κόσμος κόντεψε να "κατεδαφίσει" τον συναυλιακό χώρο….63 σταθμοί στην περιοδεία  και δε νομίζω πως θα ξανασυμβεί  ο λαός να τραγοδά με όλη τη δύναμη της φωνής που απέμεινε τους "ύμναρους", τα "Look at Yourself" και "July Morning".


Τα δύο τελευταία ο Bernie με περισσή τεχνική τα παρουσίασε με  μια πιο soul προσέγγιση, καθόσον ούτε η ηλικία το επιτρέπει αλλά και  oι ψηλές νότες  του Byron δεν "καρφώνονται" με ακρίβεια από τον καθένα. Το encore μας έστειλε στα σπίτια μας κυριολεκτικά "αεροπορικώς"  με το "Sunrise" και το super hit  "Easy Livin'", να είναι η υπόσχεση για την επόμενη περιοδεία στα ονείρατα μας ήδη!
Κατάφεραν οι "γίγαντες" να καλύψουν καριέρα και τραγούδια-ύμνους  36 χρόνων.
Ακούστηκαν τα:
Grazed by Heaven, Return to Fantasy, Living the Dream, Too Scared to Run, Take Away My Soul, Knocking at My Door, Rainbow Demon , Waters Flowin', Rocks in the Road, Gypsy, Look at Yourself , July Morning , Lady in Black, Sunrise, Easy Livin'….
Ή  για να αντιληφθούμε την αναδρομή
Grazed by Heaven – (Living the Dream, 2018)
Too Scared to Run – (Abominog, 1982)
Living the Dream – (Living the Dream, 2018)
Take Away My Soul – (Living the Dream, 2018)
Rainbow Demon – (Demons and Wizards, 1972)
Waters Flowin’ – (Living the Dream, 2018)
Rocks in the Road – (Living the Dream, 2018)
Gypsy – (..Very ‘eavy …Very ‘umble, 1970)
Look at Yourself – (Look at Yourself, 1971)
July Morning – (Look at Yourself, 1971)
Lady in Black – (Salisbury, 1971)
Encore:
Sunrise – (The Magician’s Birthday, 1972)
Easy Livin’ – (Demons and Wizards, 1972)

ΣΥΝΑΥΛΙΑΡΑ λοιπόν από τους "παππούδες" Uriah Heep οι οποίοι αποδίδοντας εξωπραγματικά σε ένα γεμάτο FUZZ έβαλαν τα γυαλιά σε πολλούς και διάφορους και απέδειξαν για ακόμα μια φορά ότι η κλασικοροκάδικη "σκληρή" μουσική δε θα πεθάνει ποτέ...
Τρομερή τεχνική, "τσιμεντένιος" και πεντακάθαρος ήχος, άψογες φωνητικές και μουσικές αρμονίες, φωνάρα που θα τη ζήλευε και 20χρονος και για μένα κορυφαίες στιγμές ήταν τα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ "Living The Dream" και όχι τόσο τα κλασικά τους διαχρονικά και λατρεμένα  hits!!!
Θα τολμούσα να γράψω ότι πρόκειται για έναν αναπάντεχο  μουσικό θρίαμβο με την μπάντα στα καλύτερα της.
Εννοείται ότι κάθε κλασικοροκάς πρέπει να είναι παρών πάντοτε  στις βραδιές των συναυλιών τους, όποτε αυτές γίνονται στη χώρα μας… ποιος γνωρίζει εάν και πότε θα τους ξαναδούμε ζωντανά επί σκηνής;;

Νότης "Grazed By Heaven" Γκιλλανίδης